Víðir - 05.01.1935, Síða 1

Sitt af hverju.
Hvar er kvikiiad í?
Innilegav þakkir til allra nær og fjær er auðz
sýndu kærleika og vináttu við andlát og jarðart
för mannsins míns og föðurs Þorsteins Jónssonar.
Ragnhildur Runólfsdóttir.
Ingibjörg Þorsteinsdóttir
Framhald.
II
En þótt bæjaibúar hafi, einsog
áðúr er sagt, verið giftudrugir í
því að verja húseignir sinar fyrir
eldsvoða, þá hefur gengið á ýmsu
um motorbátana, því að nokkrir
bátar hafa brunnið til kaldra kola.
Meðal annars hafði m.b. Leó það
af að brenna, og fleiri hafa faiið í
eldinn og þó á misjafnan hátt.
Hinsvegar má^þó telja það gœfu hve
fáir bátar hafa brunnið f vetur og
ef tilvill í fyrra vetur líka. Hefði
svo vevið þegar kveikt var í bátn-
um í Botninum í fyrra vetuiy að
hanu hefði staðið í Ðráttarbraut-
inni, Þá er engu likara en af því
hefði hlotist mikið tjón á öðrum
bátum, því að íkvekjan í þeim
bát hepnaðist nokkurveginn við-
unanlega fyrir þann, er kynda iót.
Hið sama má segja um íkveikjurn-
ar i vetur, hefðu þær tekist, þá
gat vel farið svo að flestir bátar
á brautunum hefðu brunnið. Það
má því, að vissu leyti segja hið
sama; um bátana, sem húsin, að
menn hnfi hér ve;ið giftudrjúgir,
einsog sýndi sig þegar ekki tókst
að kveikja í bátum einsog til var
stofnað.
Það hefur líka komið fyrir að í
bátuni hefur kviknað öviljandi og
að bátur hefur á þann hátt bi unn-
ið að mestu eða öllu. Er slíkt og
þvílikt mjög alvarlegt, ekki síst
þegar það ber til handa úti á rúm-
sjó og enda hvort sem ei'. Slík
dæmi ættu að vera mönnum til
viðvörunar urn það að fara varlega
með eldinn um borð í bátunum.
Oftast munu þvílkar íkvekjur orsak-
ast af því, að mótorlampi springur
og mun það þá annaðhvort koma
af því, að lampinn er ónýtur, eða
þá að of miklu iofti er dælt í hann.
Þetta og þvílíkt ættu vélameiin að
athuga vandlega í hvert sinn, er
þeir kveikja á mötorlampa. Fleira
kemur vitanlega til greina i þess-
um efnum og rnunu sjómenn og
vélstjórar þekkja það sjálfir betur
en ég.
Hitt er líka alvarlegt þegar
óaldarmenn taka uppá því, að
kveikja eða iáta kveikja í báium
til þess að losna við þá,
eða til þess að selja þá méð góðu
verði viðkomandi ábyrggðarfélagi.
það er sama frá hvaða hlið því-
líkur verknaður, er skoðaður? þar
flnnst engin afsökun, engar máls-
bætur.
Fyrst er eignat.jónið, það eitt
útaf fyrir sig er ærin sök. En - af
þessu eignatjóni getur og leitt a.t-
. vinnutjón, mjög tilfinnaniegt, at-
vinnutjón.
Ef það hefði tekist að fá bátft-
ana í Dráttarþrautinn tii að löga,
þá er það vitanlegt, að.margir
ifleiri bátar.hefðu brunnið, þyi. að
þeir liggja þáina hver við.: aöhtffs
hlið. Og með því að missa bát-
ana v.ar úti voniu um vertiðar-
afla í vetur. Auk þess, hefði það
tekist að kveikja þarna reglulega
í bátunum, einsog til var stofnáð,
þá er ekkert Iikara en að vmeíðsli
og mannt.jóh hefði ei; því hlotist.
Það er vitanlegt, að í olíugeim-
um bátanna er jafnan inikið áf
olíu. Ekkert 'er "'{úrí Hklegr.a-\þejjfg.r
bátur brennur, en að oíian valdi
sprengingu, er vel getur Ofðið
þeim að meiðslum eða Ííftjóni
sem reyna að slökkva eldinn.
Ég efast ekki um það, áð mönn-
um hér mundi í þessum efuurh
svipa til Þorgilsar skarða, þeir
mundu riðjast f'rám til þess að
varna háskanum, dfepa eldinn, ög
þá ekki varaSt yfirvofandi háska
einsog skyldi. Það er hryllilegt
að hugsa tif síik's og það er hryilí-
legf að hugsa til þess, að hér
skuli vera þeif menn, er þvílíka
iðju reka, að brsnna báta.
Báturinn, sem brendur var i
fyrra vetur var sagður ekki sjó-
fær og hið mesta hræ. Hanrí var
vátrygður hærrá en flestir aðrir
bátar og verður því salan á hon-
ura til ábyrgðai félagsins góð.
Hvort lögreglan hefur nokkuð
leitað til hefnda við þá er fyrir
brunanum réðu veit, maður ekki,
né heldur hve mikið henni hefur
OTBREIÐIÐ VlÐI
orðið ágengt, En ekki er gert orð
á miklum fiamkvæmdum i þessa
átt og liggja vitanlega einhverjar
orsakir til þess.
Helst giska menn á að lögregl-
unni hefi farist ekki ósvipað því,
sém Njálssaga segir um Osvifr föð-
ur Þorvalds, er hann leitaði til
hefnda við Þjóstólf eftir sorí sinn
norður til Svans á Svanshóli, þar
sem Þjóstólfur var niðuikominn.
Svanur bóndi, er ge.ymdi Þjóstólf,
var hinn mesti galdramaður og
illur viðureignar eins og flestir
galdramenn ogí síst af öllu áreoni-
legur þeim, er ekki kunnu fyrir
<séi'.~ "^Sviff’sátriáði mönnum til
sín, segir sagan, og réðst til ferð-
'ar norðui á Strandir til Svans-
hólsi Er. er Ósvifr og þeir félagar
nálgúðust bæinh þá geispaði Svan-
ur og kvað Ósvifr'i nánd kominn,
En við ÞjóStólf sagði hann að
litils mundi viðþuifa.-
„Hann tók geitaskinn eitt ok
veifði yfii' höfði sér ok mælti:
Veiði þoki ok verðiskrýni ok und-
ur öllum þeim, er efti'r þér sækja.“
” Þeir Osvifr viltust allir, það brá
soi ta fyrir augu þeirra svo að þeir
„fellu af. baki hestum sínum og
gengu í fen og keldur, ok tindu
vopnum sínum“.
Þéii' Ósvifr komu engu fram
úm hefndina eftir þorvald ogsnéru
heimléiðis. En ekki er þess getið
að þeir hafi þótt vaxa við förina.
Það er ekki við því að búast
að lögreglunni hafi tekist betur
eftirleitanin við bátabrennarana,
en þeim Ósvifr tökst þá er þeir
leituðu Þjóstólfs norður á Svanshól.
Það er ekkert líklegra en að söku-
dólgarnir hafi veifað einhverskonar
geitskinni yfir höfðum sér og með
því látið lögregluna ganga í fen
og koidur óvi8sunnar, þar som hún
tindi vopnum sínum en vopnlaus
her Vinnur vitanlega sjaldan mik-
inn sigur á þeirn sem vopnaðir
standa fyrir og sem auk þess gera
sjöríhverfingar eins og Svanur
gamli á Svanshóli.
Menn mega þvi vera þakklátir
fyrir það, að lögreglan komst
ómeidd úr þessum háska og á
sinn stað aftur.
•Lögreglan, þessi vörður laga og
réttar, Ef hún væri ekki þá færi
margt ekki vel, þá gætu t. d. all-
ir bruggað, þá væri ekkert að
óttast, „landinn" drukkinn eins og
vatn eðe mysa, engin virðing
fyrir lögunum, eða lögreglunni
eins og eðlilegt er ef hún væri
ekki til.
III
Samkvæmt landslögum er fanga-
húsið og Letigarðúrinn- ákvörðun-
arstaður þeirra manna, er brenna
báta, stela annara eigum eða yfir-
leitt gera það, sem ijótt er kallað
eða skaðlegt, þangað eigá þeir og
heim von, sem „landann“ sjóða
og þeir sem drekka framleiðsluna.
Þessi virðulegu heimkynni heimta
nú á dögum fleiri og fleiri til sín,
samkvæmt lögum, svo að alltaf
fjölgar þessum mönnum sem í
fangahúsin hafa farið eða þeim
sem þangað eiga að fara. Það má
heita að yfir landsmenn gangi nú
sannkölluð „tukthúsöld“.
Það verður líklega ekki öðru
viðkomið en að refsa ýmsum stór-
afbrotamönnum nibð fangavist,
látum svo vera þó leitt sé. En
hin nýrri löggjöf viiðist beinlínis
stefna að því að gera sem flesta,
að „tukthúsmeðlimum“ eða til-
vonandi „tuktúsmeðlimum" fyrir
smáar og óverulegar sakir engu
síður en fyrir hina svonefndu glæpi
eða stærri misgerðir og má í því
sambandi sérstaklega nefna eða
benda á hvernig með suma menn
er farið. sem brotlegir hafa orðið
brennivínslöggjöfina. En sá verkn-
aður, er ekki og verður sennilega
aldiei þess eðlis, að almenningur
me'ö heilbrigðri skinsemi viðurkenni
þá meðferð rétta, að minsta-
kosti ekki i öllum tilfellum, eins
og nú tíðkast.
JPað mun rétt, eins og áður er
sagt, að okki er annars kostur, en
*