Alþýðumaðurinn - 20.10.1971, Blaðsíða 8

' I
I
í STJÓRNMÁLAUMRÆÐUM
á íslandi ihefur sá leiði siður
löngum verið við hafður að
núa mönnum um nasir orð og
athafnir fortíðarinnar. Þannig
mótast eldhúsdagsumræður alla
jafna af nuddi og nagi um það
hvað þessi flokkurinn eða hinn
hafi endur fyrir löngu gert eða
lagt til mála. Sjaldan bregður
fyrir málefnalegum umræðum,
enda er ekki minnsti vafi á því,
að andúð almennings á stjóm-
málum og sú litla virðing, sem
almenningur ber fyrir þeim og
þeim, sem þau stunda, á að veru
legu leyti rætur að rekja til þess
hve djúpt er á heiðarleika í um
ræðum manna með andstæðar
skoðanir.
Illgirni og smáborgaraháttur
íslendinga, lestir , sem við losn-
um sjálfsagt seint við, ráða
miklu um það hátterni einstakra
manna, að koma sér hjá mál-
efnalegum umræðum, rökstuðn-
ingi og slaðreyndaöflun. Þeim
veitist miklu léttar, og vænlegra
til árangurs um leið, að gera
andstæðinga sína hlægilega og
snúa út úr orðum þeirra og
brengla vísvitandi það, sem
þeir 'hafa sagt.
Góð dæmi slíks mætti til tína,
svo sem Austra Þjóðviljans og
Staksteinahöfund Morgunblaðs-
Ú R BÆJARLÍFINU
Hús í smíðum j
HAFIN ER smíði 44 íbúðarhúsa með 130 íbúðum á árinu, en /
alls eru í smíðum 99 íbúðarhús með 263 íbúðum, og má ætla, /
að þar af verði 23 íbúðarhús með 85 íbúðum skráð fullgerð um /
næstu áramót. Auk íbúðarhúsa eru stærri byggingar í smíðum /
um þessar mundir svo sem barnaskólinn í Glerárhverfi, 6 hæða
verzlunarhús KEA við Hafnarstræti 95, afgreiðsluhús fyrir
Skeljung h.f. að Hj alteyrargötu8 og hús skipasmíðastöðvar
Narfa h.f. við Óseyri 16. Frá fyrri árum eru í smíðum nokkur
hús, svo sem viðbótarbygging ílugstöðvar á Akureyrarflugvelli,
og afgreiðslu- og verkstæðishús Norðurflugs á sama stað. Vega-
gerð ríkisins er að ljúka byggingu fyrsta áfanga verkstæðis- og
skrifstofuhúss við Miðhúsaveg og Olíuverzlun íslands hefur tek-
ið í notkun hús sitt við Tryggvabraut.
Só svarti senuþjófur!
ÝMSUM HEFUR þótt nóg um „senuþjófnað“ Alþýðubandalags-
ráðherranna í ríkisstjórn, enda svo komið að í augum lands-
manna ber hún mun meiri svip af þeim Magnúsi og Lúðvík held-
ur en Ólafi eða „kaðlameistaranum“ Hannibal. Framsóknarblöð-
in hafa líka verið ófeimin við að auglýsa þá félagana. Þannig
hefur Magnús Kjartansson vafalaust hingað til fengið meira rúm
en nokkur annar ráðherra í fjölmiðlum og sennilega hefur Tím-
inn eytt meira rúmi í hann en alla hina ráðherrana til samans.
Annars er það eftirtektarvert hvað sumir ráðherranna eru dug-
legir auglýsingamenn og mættu margir sj óbíssnessmenn af þeim
læra í þeim efnum. Nú nýverið kom Magnús Kjartansson til Ak-
ureyrar og hefur það sjálfsagt ekki farið framhjá neinum, svo
rækilega sem hann var auglýstur, hins vegar virðist xriinna hafa
verð gert úr því, að honum var hér haldin dýrleg veizla, sem
mun vera fátítt þótt ráðherrar bregði sér bæjarleið.
Slippstöðin á Akureyri
NÚ ER svo komið málum Slippstöðvarinnar, að stöðin verður
innan skamms að hætta störfum verði ekki bætt úr fjárhags-
erfiðleikum hennar. Mönnum verður að vonum tíðrætt um þessi
mál, svo miklu sem þau skipta bæjarbúa og falla dómar stund-
um hvatvíslega um þá menn, sem þar eiga hlut að máli, en það
er svo um þetta fyrirtæki eins og reyndar obbann af stærri fyrir-
tækjum landsmanna, að það er meira og minna upp á ríkið kom-
ið um rekstrarfé, enda ríki og Akureyrarbær stærstu ’hluthaf-
arnir. Magnús Kjartansson hefur verið ódeigur við það undan-
farin ár, að boða áætlnarbúskap og fyrirhyggju í fjárfestingu og
yrði þar tekið mið af þjóðarhag, enda eðlilegt þar sem um er að
ræða fyrirtæki, sem beint og óbeint eru rekin af ríkinu. Það
kemur því mörgum spánskt fyrir sjónir, að gefið skuli leyfi til
stofnunar nýrrar skipasmíðastöðvar hér á Akureyri. Er þetta
áætlunarbúskapur iðnaðarráðherra ?
r ■
ins, sem báðir tveir högglast við
að herma upp gamlan blaða-
mennskustíl aldamótanna, sem
fylltu einatt ’blöð sín persónu-
legu ’hnjóði og illmælgi. Enn
hefur fólk gaman af þessum til-
tektum, nýtur þess að lesa hnytti-
lega samda róggrein, enda þótt
alger rökleysa sé. Þannig taka
menn þessir að sér hlutverk trúð
leikara, en löngum hefur þótt
brenna við í seinni tíð, að menn
líti á stjómmálamenn sem slíka,
ekki hvað sízt fyrir tilbeina
slíkra skemmtanamanna. Þarna
er á ferð býsna alvarleg þróun,
sem hæglega getur opnað ævin-
týraþyrstum upplausnarlýð greið
ar götur til áhrifa vegna sinnu-
leysis almennings. Þessu verður
varla breytt nema til komi öflug
gagnrýni í stjórnmálaflokkun-
um sjálfum á ábyrgðarleysi
þeirra, málefnaleysi og loddara-
hætti, því eins og Maó formað-
ur, sá mikli lífsfílósóf segir í
kveri sínu: „Vér segjum, að her-
bergi verði að hreinsa reglulega,
ef ekki á að safnast þar fyrir
ryk og vér verðum að hafa reglu
á því að þvo oss um andlitið, ef
það á ekki að verða kámugt af
óhreinindum. Hið sama gildir
um ’hugarfar félaga vorra og
flokksstarfið, þar safnast fyrir
ryk, þar þarf Iíka að sópa og
þvo. Málshátturinn „rennandi
vatn seymar ekki og hurðar-
hjarir verða ekki ormétnar“ lýt-
ur að því, að sífelld hreyfing er
vemd gegn skaðlegum áhrifum
gerla og annarra lífvera.“ Þessi
orð Maós formanns má vissulega
Framhald á blaðsíðu 7.
SÍÐUSTU fréttir herma, að nú
sé staðnæmzt við það að leysa
læknaskortinn úti á landsbyggð-
inni þannig, að Reykjavíkur-
læknar þjóni læknislausum hér-
uðum mánuð og mánuð, eftir
því sem á stendur hjá þeim góðu
mönnum og þeir hafa nenningu
til. Þetta kann að vera lausn eitt
ár eða svo, en engin frambúðar-
lausn er þetta og mun verri en
sú að skylda alla læknakandi-
data til að gegna ’héraði um
6—12 mánaða skeið. Bæði er, að
læknakandidötum væri það holl
reynsla að dvelja í læknishéraði
utan þéttbýlisstaða nokkurt
skeið, og svo kynni af því að
flj óta, að einn og einn þeirra
fyndi ihjá sér köllun til að þjóna
íbúum strj álbýlisins um nokk-
urt skeið. Borin von er slíkt um
hlaupalækna úr Reykjavík.
Hitt er svo annað mál, að
þessi vandi verður aldrei leyst-
ur, ef ríkisvaldið og læknasam-
tökin taka ekki á þeim af alvöru
og óeigingimi, og þá má ekki
horfa fram ’hjá þeirri staðreynd,
að strj álbýlið verður að hafa
lækna til dvalar hjá sér, það er
þeim menningarleg og 'heilbrigð-
isleg nauðsyn, og því verður að
búa læknum aðstöðu til að
svara þeirri nauðsyn. Þetta
skyldu stjórnarvöld og almenn-
ingur gera sér Ijóst, í sambandi
við þær umræður sem um þessi
mál hljóta að verða á næstunni,
og þá leit að úrlausn sem fram-
undan er.
Varhugaverð fyrirœtlan
RÍKISSTJÓRNIN hefir boðað, að hún
muni beita sér fyrir því, að opinberir
starfsmenn fái verkfallsrétt. Þetta er
varhugaverð fyrirætlan. Við höfum nóg
af verkföllum í okkar litla þjóðfélagi,
þótt ekki færi að bætast við, og væri
sönnu nær að setja ný lög um verkföll
og vinnudeilur, sem auðvelduðu lausn
kjaradeilu án verkfalla fremur en
nú er.
Menn skyldu hafa hugfast, að opin-
berir starfsmenn eru þjónar almenn-
ings, og verkföll hjá þeim mundu fyrst
og fremst bitna á hinum almenna borg-
ara, setja hann í vanda, sem hann fær
þó litla sem enga aðild að að leysa.
Þetta horfir við þegnunum. En gagn-
vart hinum opinbera starfsmanni horf
ir hitt: Hvað vinnur hann við verkfalls
réttinn? Hann hefir þegar mjög sterka
samningsaðstöðu, það hafa hundanfarn-
ir kjarasamningar sýnt. Óánægja manna
með þá beinist fyrst og fremst að sam-
anburði innbyrðis, ekki út á við. Hinn
opinberi starfsmaður á á hættu að
skapa sér ýmiss konar óvinsældir, ef
hann fer að auka á glundroða þjóðfé-
lágsins með verkföllum, og loks skyldu
menn veita því athygli, að þeir, sem
undanfarin ár hafa mest orðið að beita
verkfallsvopninu, hafa þó sífellt dreg-
izt aftur úr um kaup miðað við aðrar
stéttir, sem samið hafa um kaup sitt án
verkfalla. Þetta bendir til, að verkföll
séu að verða úrelt vopn við kjarasamn-
inga.
Vilji ríkisstjórnin vinna opinberum
starfsmönnum til raunverulegra hags-
bóta, sem vér vissulega vonum, þá ætti
hún umyrðalaust að bæta kjör starfs-
manna sinna í lægri flokkunum, en
sleppa því að gefa eld vinnudeihia
lausan á vettvangi opinberra starfa.
Br. S.