Heimilið og KRON - 01.06.1940, Blaðsíða 6

HEIMILIÐ OG KRON
Framsóknarmenn, sósíalistar og sósíal-
demókratar hafa allir samvinnuna sem
einn stærsta lið á dagskrá sinni. Og sjálf-
stæðismenn hafa aldrei haft eins mikið
félagsmál með höndum og nú. Hvernig ætti
það að spilla fyrir flokksáhrifum hvers eins
að vera góður samvinnumaður. Ég vil leyfa
mér að lýsa vantrú á þeim flokki, sem ekki
getur notað krafta góðs samvinnumanns.
Væri þá nokkur goðgá að tala um það, að
félagsmenn í KRON tækju höndum saman
til víðtækrar samvinnustarfsemi. Mín trú
er sú, að tækjum við málin í einlægni með
okkar hag og alþjóðar fyrir augum, þá
mundu margir, sem nú láta sig málin litlu
skipta, snúast til jákvæðrar samvinnu. Þeir,
sem ekki hefðu félagshyggju til að geta
skilið sinn hag í sambandi við aðra menn,
sneru auðvitað frá, út í sín eigin andlegu
myrkur. Við því er ekkert að gera.
í stuttri blaðagrein er ekki hægt að koma
með margar tillögur um hvernig þessu skal
hrundið af stað. En til að byrja með þarf
KRON að eignast einhversstaðar athvarf,
bæði fyrir sumar- og vetrarstarfsemi, sem
mundi verða með nokkuð ólíkum hætti.
Sumarstarfsemin ætti aðallega að beinast
að kynningarstarfi, sem er óhjákvæmileg-
ur liður fyrir þá, sem saman eiga að vinna.
Umfram allt má starfið ekki stirðna upp í
fræðilegum formum og sparðatíningi, held-
ur verður að samræma fróðleik og skemmt-
un á þann hátt, að það verki á lifandi
menn.
Þar til leiðbeiningar mætti hafa það, sem
drengur í mínu héraði sagði, þegar prest-
urinn spurði hann, hvort maðurinn gæti
lifað á einu saman brauði. „Það er ágætt
að hafa mjólk með,“ svaraði drengurinn.
Halldór Pétursson.
FRAMHALD
af grein Skarphéffins Jóhannssonar um
húsgögn kemur í næsta hefti.
54
Lýðræðið og
samvinnustefnan
Deilurnar um einræði og lýðræði eru um
þessar mundir efstar á baugi allra mála.
Þegar djúpt er skoðað, mun nú orðið fáum
eða engum vera ljóst, um hvað var í raun
og veru barist í síðustu heimsstyrjöld.
Bandamenn töldu sig að vísu berjast fyrir
rétti smáþjóða. En upphaf þeirrar styrj-
aldar virtist bera vott um það, að hún hlaut
á að bresta vegna þess,að styrjaldarþjóðirn-
ar höfðu með viðsjám og æðisgengnum
vígbúnaði verið búnar að koma málum
sínum og sambúð í slíkt öngþveiti, að
ekki varð hjá því komizt að grípa til vopna.
Við friðarsamningana voru Bandamenn að
vísu þeim málstað trúir að rétta við hlut
smáþjóða. Hins vegar keyrði áníðslan á
hinni sigruðu stórþjóð svo langt úr hófi
fram, og sundurlimun Austuríska keisara-
dæmisins, að hvorttveggja hlaut fyrr eða
síðar að draga til nýrra háskasemda í
sambúð þjóðanna. —
Þvert á móti því, sem var í síðustu
heimsstyrjöld, fer ekki á milli mála um
hvað er barist í styrjöld þeirri, er nú geysar.
Það er barist um það, hvort takast muni
gjörbylting í skipulagi og stjórnarháttum
þjóðanna. Öngþveiti Þjóðverja og þján-
ingar, síðan er friður var saminn í Ver-
sölum, hefir gert þjóðina hugstola. Traust
hennar á sjálfstjórn hvers borgara og rétt-
læti þjóðkjörinna stjórnarfulltrúa er
löngu horfið. Þess vegna hefir hún falið allt
sitt ráð í hendur einum sterkum manni,
sem hafði hug til þess að rífa Versala-
samningana í tætlur og steita hnefana
framan í fyrri óvini. En um leið hefir hún
varpað fyrir borð frumskilyröum mann-
legrar þroskunar, — frelsi einstaklingsins
til þess sjálfur að taka ákvarðanir um líf
sitt, breytni sína og sambúð við aðra menn.
Og nú standa andspænis hvert öðru