Sumargjöfin - 23.04.1925, Side 10

10
SUMARGJO F I N
lagi og nærlendis bar ekkert annað fyrir
augað á vetrum en bláhvítan snjóinn.
Kofinn, sem Gestur hafði bygt, stóð
í svolitlum hvammi og var þar yndislegt á
sumrin, þegar grænka tók, en mestur gróður-
inn var þó lyng: bláberjalyng, krækiberjalyng
og hrútaberjalyng. A heiðinni voru fjallagrös
og önnur grös, sem góð eru til lækninga og
notuð voru töluvert hjer á landi áður fyr,
þar sem fátt var um lækna, og alþýðan varð
að hjálpa sjer eftir bestu getu.
Gestur kunni að nota þessi grös og þekti
gildi þeirra, enda kom það sjer vel, þegar
menn leituðu til hans. Oft fengu þeir lækningu
hjá honum bæði við andlegum og líkamlegum
veikleikum. Lítill lækur rann eftir hvamminum
og hoppaði nokkru neðar út í á, sem rann
eftir dalnum. Það var mesta yndi Gests á vorin
og sumrin að sitja við lækinn og ýmist hjala
við hann eða hlusta á nið hans.
Neðar í dalnum bjuggu margir bændur.
Gestur var vel þektur, ekki að eins í þessum
dal, heldur og miklu víðar, bæði hafði hann
farið víða á fyrri tímum og var alstaðar vel
látinn sakir visku sinnar og þess, að hann
vildi öllum gott vel gera, sem hann hafði nokk-
ur afskifti af.
Þegar þessi saga gerðist, var komið fram
á vor, samt var hvítt yfir alt og sá ekki
á nema hæstu hnúka. Mikil snjókoma hafði
verið um veturinn, sjerstaklega eftir nýj-
árið. Gestur var á ferð niður dalinn, á leið
sinni mætti hann stúlkubarni. Hún bar lítinn
posa í annari hendinni.
»Sæl vertu! Hvert ert þú að halda?«, sagði
Gestur og leit hýrum augum til telpunnar. »Þú
ætlar þó ekki að leggja á heiðina ein?«
Telpan stóð við og tók kveðju gamla
mannsins. »Nei«, sagði hún, »jeg ætla ekki
yfir heiðina, en að eins upp á næsta leiti
hjerna við ána. Jeg ætla að gefa fuglunum,
sem hljóta að eiga bágt í vetrarhörkunum«.
»Hvernig stendur á því, að þú ert að ala
fuglana«, spurði Gestur góðlátlega.
Telpan hafði aldrei fyr talað við einsetu-
manninn, sem bjó undir heiðinni, en hún
þekti hann af afspurn og vissi að margir
sóktu til hans heilræði og líkn. Hún var
þess vegna ekkert feimin við hann en sagði
stilt, en þó einarðlega. »Jeg skal segja þjer,
að við höfum átt mjög erfitt heima í vetur.
Pabbi minn hefir verið að heiman og mamma
mín hefir altaf verið veik. Oft hefi jeg beðið
til Guðs, að mömmu minni mætti batna og
pabbi koma heim aftur. Og svo hefir þetta
hvorttveggja ræst. Pabbi minn kom heim í
vikunni sem leið og mömmu batnaði. Jeg
held að henni hafi batnað, bara af gleði. Nú
er alt svo skemtilegt heima, og mig langaði
til að sýna hvað mjer þykir vænt um það, en
jeg vissi ekki hvernig jeg átti að fara að því,
og svo datt mjer í hug, að fuglarnir gætu
líka átt bágt, og mig fór að langa til að vera
góð við þá og gefa þeim. Heldur þú að það
sje nokkuð gagn í þessu? Jeg á við, heldur
þú að Guð skilji, að mig langi til að sýna
honum gleði mína og þakka honum?«
Gestur eineygði horfði á telpuna, svo leit
hann hugsandi uppeftir dalnum. »Já! Það
held jeg«, sagði hann með alvöru. »Guð skil-
ur þig áreiðanlega, barnið mitt. Mennirnir
leita Guðs í sorgum sínum, en það er svo
sjaldan, að þeir færa honum þakkir í gleði
sinni. Gleði mannshjartans er sú stærsta fórn,
sem maðurinn getur auðsýnt Guði. Og Guð
og hans heilögu englar gleðjast, þegar þú í
gleði þinni lætur þig langa til að vera góð
við aðrar lifandi verur, og Guð hefir skapað
fuglana eins og mennina«.
Telpan horfði hugfangin á gamla manninn,
en hann hjelt áfram: »Ætíð, þegar þú ert
glöð, færir þú Guði þakkir. Þegar þú ert við
vinnu þína og vinnur hana með gleði, og
eins þegar þú situr heima og gleðst yfir því
að pabbi þinn er heinia hjá ykkur og mamma
þín frísk. Hvort sem þú ert úti eða inni og
ert svo glöð að þig langar til að syngja af
gleði, þá færir þú Guði þakkir, en þó sjer-