Sumargjöfin - 23.04.1925, Blaðsíða 13

SUM ARGIOFIN
13
nauðsynlegt til þrifa og nægur og reglu-
bundinn svefn. Um það atriði er ekki minna
vert en fæði og loft. Utivera, eftir að dimt
er orðið, verður aldrei til heilsubótar, heldur
þvert á móti. Þá er það og sem athafnir
óknyttafjelaganna fara einkum fram.
Það tíðkast mjög erlendis, að kirkjuklukk-
um er hringt á ákveðnum tíma, t. d. kl. 8
e. h. Hverfa þá öll börn inn frá leikjum.
Það þykir sjálfsagt, að gefa þeim þessa vís-
bendingu, því að ósanngjarnt er að ætlast til
að þau gæti ávalt að hvað tíma líður, þegar
þau eru að leikjum sínum. Það þykir venja
börnin á reglusemi og skyldurækt, að hlýða
stundvíslega þessu kalli, er kemur frá hinni
heilögu kirkju.
Væri nú ekki reynandi að Reykjavík tæki
upp þennan fallega sið. Sumir munu segja,
að lögreglan sje ekki nógu fjölmenn, til þess
að sjá um að kallinu sje hlýtt, en mundu þá
ekki fást sjálfboðaliðar til aðstoðar á vissum
svæðum bæjarins?
Þá munu aðrir segja, að borgin sje alt of
stór, til þess að þetta verði framkværht. —
Klukknahringing muni ekki heyrast um hana
alla. Þetta sje að eins gert í litlum bæjum
erlendis. Síðasta ástæðan er mjög fjarri sanni.
T. d. er það gert í Björgvin, sem er undir
það eins fjölmenn og alt fsland. Sjeu kirkju-
klukkurnar ekki nógu hljómmiklar, til þess
að gefa þetta merkí, mætti gera það á annan
hátt, t. d. með því að láta verksmiðjurnar
blása.
Þessi ráðstöfun mundi óefað leiða mikla
blessun yfir borgina, og ef fólkið vill, er
leikur einn að koma henni í framkvæmd.
Hún hefir og þann mikla kost, að hún þarf
ekki að kosta borgina einn einasta eyri, en
getur aftur á móti forðað henni frá miklum
vandræðum, kostnaði og smán.
S. A.
Hvað borða börnin fyrst
á morgnana?
Jeg las eitt sinn grein í útlendu tímariti
um rannsókn á því, hvað börn borðuðu á
morgnana, áður en þau færu í skólann. —
Gleymt hefi jeg tölum öllum og annari ná-
kvæmni skýrslunnar, en það man jeg ljóst,
að börnin, sem borðuðu hafragraut á morgn-
ana, stóðu langtum betur að vígi til að þola
skólasetuna en þau börnin, er drukku eitt-
hvert gutlið með brauðbitanum sínum. —
Jeg hefi oft velt því fyrir mjer, hvers vegna
læknarnir okkar íslensku, sem margir eru
ágætir menn, vekja ekki eftirtekt okkar
mæðranna á þessu, eða ýmsu öðru, er við
kemur heilbrigði barnanna okkar. — Það er
oft kvartað yfir því, að börn þoli illa skóla-
veruna, þau fái hryggskekkju, verði blóðlítil,
sjeu með höfuðverk o. s. frv. En er þetta
þá eingöngu skólavistinni að kenna? Væri
það, er áreiðanlega meira en lítið athugavert
við veru barnanna þar, og þörf á að rann-
saka það og reyna að bæta úr því. Jeg
ætla nú að sleppa skólaverunni, en minnast
á önnur atriði, er valdið geta því, að börn
eru alment miður hraust en skyldi. Dettur
mjer þá fyrst í hug viðurværið, eins og það
er alment nú, einkum í kauptúnum landsins.
Getur nokkur ímyndað sjer að smjörlíkið,
dósamjólkin, kaffigutlið og hveitibrauðin setji
sama lífsþrótt í barnið og kúasmjörið og
mjólkin, rúgbrauðið og skyrið, að ógleymdu
því, ef börnin fengju sjálfrunnið þorskalýsi á
fastandi maga með rúgbrauðsbita og hafra-
grautnum sínum. — Jeg teldi það mjög áríð-
andi, að safnað væri skýrslu um það hjer á
landi, á hverju börn nærðust, og þá fyrst og
fremst um það, hvað börn borðuðu fyrst á
morgnana, áður en þau færu í skólann. —
Mörg fleiri atriði geta og komið til greina
en mataræði barnanna og eru efni í sjálf-