Dvöl - 01.12.1935, Qupperneq 10

10
D V O L 1. desember 1935
Harðfiskur.
Haiðflsknr! — Það er nú
matur, maður!
Meðan að smjör er til,
að borðinu skal eg ganga glaðar
og gera honum beztu skil,
tannalipur og handahraður.
— Harðflsk og smjör eg vil!
Mikið af holdugum
harðflski og grönnum
er heimilum vorum fremd.
Víst er hann hollur maga í mönnum
og munninum unaðsemd,
Hann heldur í fólki heilum tönnum.
— Hvergi er í mínum skemmd.
Viljirðu heim til húsa ganga,
harðfiskinn skaltu sjá.
A skírdag frömdum við starfið stranga
og steinbitinn ristum þá.
Þrjúhundruð létum við Ilalldór hanga
hjallnum traustum á.
komu og lestrarsalir, skrifstofur
stofnunarinnar, og fjölmörg ein-
stök íbúðarhús. í sumum húsum
býr aðeins ein fjölskylda en í sum-
um er margbýli.
Fagur trjágarður liggur aðþorp-
inu austanmegin og í honum
miðjum stendur helgidómur stað-
arins, „brunnhúsið“, sem Svíar
nefna svo. Þar er uppsprettan,
sem gefur staðnum sitt gildi, og
yfir hana er byggð einskonar
kirkja með nokkurskonar kór yfir
sjálfri lindinni. Frá sjálfri lind-
Þá töldum við geflð tælcifæri
að faka þann fislc í hlað.
Ovíst að höndum betra bæri,
ef biði það forsómað.
Dásamlegt fannst mér að frostið vræri,
sem fengjum við eftir það.
Frostið er það, sem gæðin gcfur
0g gómsæta bragðið hans,
en votviðrið það, sem verltun tefur
og vonir í brjósti manns.
Og freðöskur verið í heiðri hefur
með höfðingjum þessa lands.
Meðan er til af flski forði,
fagurt á kvöldin er.
Frá starflnu geng eg greitt að borði
glaður með sjálfum mér.
Með hrifni og þrá i liug og orði
horfl eg á fisk og smér.
Gaðmundur Ingi.
inni fara gestirnir í hestvagni
eftir rólegri skógarbraut niður
að vatninu, synda þar og láta
sólina verma sig í gulum fjöru-
sandinum.
Þetta eru gæði náttúrunnar. En
síðan bæta vísindin við sírium
uppgötvunum. Á Miðheiði er hægt
að taka á móti allt að 500 dvalar-
gestum í einu. Þar er ágætur
læknir með tveimur aðstoðarmönn-
um. Þeir veita fólki, sem þess þarf
með, margskonar böð, og mun
tala þeirra tegunda ekki færri en