Skutull - 12.05.1945, Síða 6

I
88
S K U T U L L
Gróttu-hneykslið, Björgvin og ihaldið.
Skipið var ofhlaðið. Fiskinum var hent í
sjóinn að kröfn Björgvins sjálfs, segir
Stefán Bjarnason hleðslnstjóri.
Þá er ennfremur upplýst, að skipið hefir áður
verið ofhlaðið og neytt til að kasta fiski við Vest-
mannaeyjar.
1 þriðja lagi er upplýst, að Björgvin Bjarnason
hefir lengi trássast við að setja hleðslumerki á Gróttu,
og hefir Grótta því verið hleðslumerkjalaus í sigling-
um milli landa, allt þar til um daginn, er strangar
fyrirskipanir komu um það, að skipið fengi ekki að sigla,
nema hleðslumerkin yrðu tafarlaust á það sett. Var
Stetfáni Bjarnasyni falið að sjá um framkvæmd verks-
ins, og var því ætlun Björgvins að sýna strax í fyrstu
ferð skipsins, að þessi ráðstöfun breytti í engu hleðslu
þess og yrði að engu höfð.
framkvæmd fiskköstunarinnar um-
i-æddu.
Hér hefir þá verið svarað öllum
aðalatriðum greinar þeirrar, sem
Björgvin Bjarnason setti saman til
að dubba upp á heiður sinn og
mannorð, en þá er eftir að skyggn-
ast inn í reykskýin, sem hann
þyrlaði upp í kring um sig á und-
anhaldinu.
1 reykjarmekkinum vek ég at-
hygli á þrennu. 1.) Ærumeiðidgum
hans um hinn valinkunna sæmdar-
mann, Stefán Bjarnason, 2.) hinni
lubbalegu og þrálátu viðleitni
Björgvins til að þurka ábyrgðinni
af þessu þokkalega máli af sér og
á starfsmenn sína og undirmenn.
(Kann Ragnar Jóhannsson og fólk
hans þessum höfðingja sjálfsagt
hinar beztu þakkir fyrir það) —
og 3.) brigzl hans í minn garð um
alveg óskyld efni.
Um það vil ég aðeins segja þetta:
Það eru helber ósannindi, að
YFIFLtSING.
Ct af ummælum hérra Björgvins Bjarnasonar í 10. tölu-
blaði Vesturlands vil ég biðja Skutul fyrir eftirfarandi yfir-
lýsingu:
1. I þessu umrædda tilfelli aðvaraði ég skipstjórann um
að ofhlaða ekki skipið, þó að mér beri engin skylda til af-
* skipta af þeim hlutum, fyr en hleðslu er lokið og koma skal
til þess að gefa út hleðsluvottorð. En þessari aðvörun minni
svaraði Björgvin Bjarnason með því að segja, að skipið yrði
hlaðið eins og í það kæinist.
2. Herra Björgvin Bjarnason gerir mér ranglega upp orð
viðvíkjandi afstöðu minni til lileðslu skipa, því að vitan-
lega er mér ekki unnt að fara um það í starfi mínu eftir
neinu öðru en hleðslumerkjareglugerðinni.
3. Grótta var ofhlaðin í þetta sinn, og er það því rett, að
ég krafðist þess, er til minna kasta kom um útgáfu hleðslu-
vottorðs, að úr skipinu yrðu tekin 8—10 tonn af fiski.
4. Meðan fiskurinn var tekinn úr Gróttu vék ég ekki frá
lestarlúgunni nokkurt augnablik.
Upp úr lestinni var fiskinum kastað af fjórum mönnum,
er borðuðu tveir og tveir til skiptis. Unnu því tveir menn
að siaðaldri frátafalaust að þessu vei’ki, þar til ég taldi nóg
að gert, en auk j>ess aðstoðaði stýrimaður ineð því að ýta
fiskinum út um lensportið út af þilfarinu.
5. Fiskn)agn jiað, sem Björgvin Bjarnason viðurkennir að
kastað hafi verið i sjóinn, er því óralangt frá sannleikanum.
6. Öll ofanrituð ummæli mín eru nákvæmlega sannleik-
anum samkvæm, og þau atriði í grein herra Björgvins
Bjarnasonar, sem í bága fara við þessa yfirlýsingu þess
vegna röng ineð öllu.
Isafirði, 7. maí 1945.
Stefún Bjarnason.
Blaðræksnið Vesturland, sem allt-
af hefir verið að stritast við að
deyja aðrahverja viku í allan vetur
gekk aftur einu sinni enn í fyrri
viku, til l>ess að helga Sjálfstæðis-
flokknuin eitt hið mesta óþrifa-
mál, sem hér hefir komizt í hámæli
á seinni árum.
Þetta mál var ofhleðslumál Gróttu
og fiskflutningar Björgvins Bjarna-
sonar í Skutulsfjörð.
Menn liefðu skilið það, ef eitt-
hvert vinsælt þjóðnytjamál liefði
orðið til þesS að vekja blaðið af
svefni sínum eða dauðadái, en þ'ví
var ekki að heilsa. Sjá menn því,
af þessu atviki, að enn er íhaldiö
— a. m. k. á Isafirði sjálfu sér
líkt. —‘Það þarf fyrst og fremst
að hafa málgagn til þess að verja
verstu óþverramál aumustu brask-
aranna og sc_gja hið svarta hvítt *í
slíkum tilfetlum.
Þó fékkst enginn maður innan
lhaldsflokksins ísfirzka til að verja
málið. Þessvegna varð Björgvin
að gera það sjálfur og flökraði ekki
við.
En þrátt fyrir alla ósvífni |)essa
manns, dugar honum lítt kattar-
þvotturinn. Sannleikurinn kveður
sér dyra í annarihverri línu, eins
og ósjálfrátt. Þannig greinir Björg-
vin frá atvikum þess, að Skutull
fletti ofan af þessu hneykslismáli:
„TilefniS var OFHLEÐSLAN á
tn/s. Gróttu", segir hann orðrétt.
Hvernig er hægt að játa afdrátt-
arlausar ofhleðsluna á Gróttu í
þetta sinn, en að liafa orðið of-
hleósla í ákveðnum hætti og gefa
þannig til kynna, að hún sé stað-
reynd, sem öllum lesendum hlaðs-
ins sé kunn.
En ekki var Björgvin þetta nóg.
Játning lians á ofhleðslu skipsins
brýzt fram í fleiri myndum. Far-
ast honum til dæmis þannig orð
um kröfu hleðslustjóra um léttun
skipsins:
„En i þetta sinn heinitar Stefán
(þ. e. Stefán Bjarnason hleðslu-
stjóri) að úr skipinu séu tekin
8—10 tonn af fiski, án þess a<5 yf-
irmenn skipsins telji þaS neina
þörf. Kom nú aö sjálfsögöu til
minna afskipta. Ég neitaöi kröfu
Stefáns um að tekiS yröi upp úr
skipinu hér við bryggjuna, en hann
féllst á að fara með skipinu út á
fjörð og henda þar í sjóinn af
farminum".
Þarna hafa menn hans eigin
játningu. — Og hvernig getur nokk-
ur þorpari tekið sig betur út í
eigin gálga, en Björgvin Bjarna-
son gerir þarna. Hann hlýtur að
hafa æfingu í að koma spottanum
um eigin háls, maðurinn sá.
Hverjum dettur nú 1 hug, að
Stefán Bjarnason liafi krafizt 8—10
tonna léttunar á Gróttu að ástæðu-
lausu? Það dettur a. m. k. enguni
þeim í hug, sem þekkir þá háða,
Stefán og Björgvin.
Það verður því ekki dregið í efa,
að Grótta var ofhlaðin i þetta sinn.
Þá liggur fyrir eigin játning Björg-
vins sjálfs á því, að liann hafi
neitað að verða við þessari kröfu
og í þriðja lagi að liann hafi lagt
svo fyrir, að farið skyldi út á fjörð
og þar hent þvi af fiskinum, sem
hleðslustjórinn krefðist.
Niðurstaðan hjá Björgvin Bjarna-
syni er því líka sú, að rétt sé að
vísu, að fiski liafi verið hent i sjó-
inn, en það hafi aðeins verið rúmt
tonn. — Þó var það rúmt tonnið!!
Um það atriði þarf ég ekki að
fjölyrða, Stefáni Bjarnasyni og
Ólafi Ásgeirssyni verður vissulega
betur trúað um það atriði en Björg-
vin Bjarnasyni, sein auk þess hugs-
aði meira um að kýla vömb sína
neðan þilja, en að fylgjast með
Kaupfélag Isfirðinga hafi nokkurn-
tíma kastað neyzluhæfri vöru,
hvorki kjöti eða öðru, og verður
Björgvini Bjarnasyni ekki skjól að
slíkum rógi. — Hans /6ina fordæmi
er kornbrennsla auðvaldsins í
Ameriku, eins og Skutull hefir áður
sagt.
Um öryggisútbúnað samvinnu-
félagsbátanna er hægt að svara
Björgvin Bjarnasyni og hverjum
sem er fullum hálsi. I einn af bát-
um þess félags var fyrsta talstöðin
í íslenzka fiskiflotanum sett. Það
setti líka á undan öðrum dýptar-
mæla í báta sína, og viðhald Sam-
vinnufélagsins á flota sínum er
rómað um tand allt. Um vélabilan-
ir er það að segja, að fyrir þeim
geta engir útgerðarmenn verið ör-
uggir, sízt nú, ekki heldur Björgvin
Bjarnason. Eða man hann það ekki
enn, er sjálfri Grótlu — ineð bað-
herbergið og mahognyinnrétting-
una — var hjargað til enskrar hafn-
ar vegna hvers — nú, vegna
vélarbilunar og annars ekki.
Þá get ég ekki stillt mig um, að
geta þess í sambandi við öryggis-
mál sjómanna, að rétt fyrir fáum
dögum var Björgvin Bjarnason
dæmdur í héraðsdómi, og er sá
dómur birtur hér á öðruin stað i
blaðinu.
En tildrög þess máls eru þau, að
eitt sinn á síðastliðinni sildarver-
tíð, er Grótta hafði fengið fulla
lest af sild, var einn hásetanna að
fara ofan i hásetaklefann. Verður
hann þess þá var, að skilrúmið
milli testar og hásetklefa bungar
svo mikið inn, undan þunga síld-
arinnar, að stiginn hefir sprungið
frá gólfi að neðan og er þar á lofti.
Flýgur þá hásetanum í hug, að þil-
ið gæti sprungið þá og þegar, en
það hefði óefað kostað hásetana,
er niðri voru, lífið.
Fékk hann við þetta taugaáfall,
og treystist ekki til að fara aftur
út á skipinu. Sagði þá höfðings-
skapur Björgvins Bjarnasonar i
garð hásetanna til sín og birtist i
þeirri mynd, að hann neitaði að
greiða hásetanum, sein fyrir þessu
varð, vikukaup að löguin. Fór það
því í mál, með þeim árangri sem
að frainan greinir.
Þetta er lærdómsrík lexía, og má
þó draga af henni fleiri lærdóma.
Ut af vottorði Rögnvalds Jóns-
sonar verkstjóra, vil ég aðeins
segja það, að það snertir ekkert
þetta mál. Skutull liefir ekki að því
vikið einu orði, að Björgvin liafi
nokkur afskipti haft við Rögnvald
Jónsson af hleðslu skipsins. Vott-
orðið er því einungis notað til
Jdekkinga af Björgvin Bjarnasyni
en sjálfsagt ekki þannig meint af
Jlögnvaldi Jónssyni. Var ástæðu-
laust að gera þannig tilraun lil að
draga nafn Rögnvalds Jónssonar að
ósekju inn í þetta mál, þar sem
liann liefir aðeins með verkstjórn
að gera við ísun fiskjar í Gróttu
og önnur skip, en enga yfir-
mennsku um hleðslu lieirra.
Menn liafa sjálfsagt veitt því at-
hygli, að Björgvin Bjarnason kall-
aði grein sína: „Hannibal Valdi-
marsson fer yfir hleðslumerkið á
sjálfum sér“. Þetta hefir vafalaust
átt að tákna það, að ég mundi
sökkva í sexlugt djúp fyrir að
lireyfa þessu máli. En ástæðan er
líka sú, að hleðslumerki eru Björg-
vin Bjarnasyni viðkvæmt mál, eins
og nú mun sýnt verða.
Það var ekki í fyrsta sinn um
daginn sem Björgvin lenti í því,
ineð Gróttu að hafa oflilaðið hana.
í fyrra lét hann liana strjúka und-
an lögreglueftirliti burt frá Reykja-
vík, án þess að taka úr henni fisk,
eins og fyrirskipað liafði verið. En
undan slapp hann ekki, og í Vest-
mannaeyjum varð hann að láta
létta skipið í það sinn.
Ein hinna mikilsverðari öryggis-
ráðslalana skipaeftirlilsins er það,
að hleðsluinerki skuli vera á
liverju einasta flulningaskipi. En
þótt ótrúlegt megi virðast hefir
Björgvin Bjarnason komizt fram
með það að fótum troða þetta taga-
ákvæði í blindri ákefð sinni fyrir
því að láta Gróttu mala gull i
sjóði sína.
Grótta liefir verið hleðslumerkja-
laus altt þar til ströng fyrirskipun
kom um það.að setja á hana hleðslu-
merki, áður en hún fór i seinustu
Englandsför. — Þessa fyrirskipun
skipaeftirlitsins framkvæmdi Stef-
án Bjarnason tafarlaust og fékk
Eggert Lárusson skipasmíðameist-
ara til að annast verkið.
þaö var þvi verið að endu við
að setja hleðslumerkin á skipið,
þegar það var ofhlaðið, svo sem
nú er npplýst og fullsanríað mál.
Sýnir þetta enn betur þá ósvífni,
sem Björgvin Bjarnason hefir í
frammi haft í þessu ináli, og er
reyndar sú leið ein sjálfsögð að
Framhald á bls. 90.