Skutull - 24.12.1949, Blaðsíða 9

9
S K U T U L L
Övænt rödd.
Framhald af 6. síðu.
heyrði ég einhvern kalla að
haki mér. „Prestur, prestur!“
Þetta var einn af mínum tvístr-
uðu sauðum, sem kom þarna
út úr skógarrunnunum — gam-
all gráskeggur í bláum fötum.
„Látið þetta ekki fá á yður,
ungi maður. Þetta er ekki í
fyrsta skiptið sem Jerry Mason
hagar sér þannig. Hann má
aldrei vita, að messur séu flutt-
ar hér í sveitinni“.
„En hvers vegna kemur fólk-
ið til guðþjónustunnar, þegar
það veit, hvernig allt endar?“,
spurði ég sár og gramur.
Gamli maðurinn horfði til
himins.
„Fólkið hér í sveitinni er
trúað fólk, skiljið þér. Við þrá-
um að koma saman og syngja
og biðja og gleðjast í Drottni.
Við erum skelfilega hrædd við
Jerry Mason, skiljið þér. En
samt sem áður lifum við sifellt
í þeirri von, að næsti Herrans
þjónn, sem kemur til okkar
verði sá, er ekki lætur liræða
sig“.
Karlinn staulaðist til haka
inn á milli runnanna, og þarna
'stóð ég nú aleinn, — blaktandi
skar, — og glímdi við mínar
tilfinningar. Það var hlygðunin,
sem hafði yfirhöndina. Ég fann
til hennar eins og líkamlegs
sársauka — eins og tannpínu.
„Ef þú leggur nú á flótta,
sagði einhver rödd i brjósti
mínu, gæti svo farið, að fjalla-
húarnir þyrðu aldrei framar að
vona, að nokkur klerkur hefði
hugrekki til þess að hætta ein-
hverju fyrir trú sína“. — „En
þessi hræðilegi ungi maður
með byssuna?“, sagði þá önnur
rödd.
Loks var það samvizkan,
sem sigraði. Ég hafði gengið í
þá herþjónustu, þar sem vopn-
in eru trúin og bænin og ekk-
ert annað. En það var aðeins
nieð því að bpita sjálfan niig
mikilli hörku, að ég stefndi
hesti mínum upp veginn, í stað
þess að halda hann niður.
Á leiðinni spurðist ég fyrir
um það, hvar Mason byggi.
Þegar ég um síðir nálgaðist
takmarkið, rak ég fyrst augun
i spj ald, sem neglt var á garðs-
hliðið. „Inngangur bannaður!
Óviðkomandi verða skotnir.
Jerry Mason“.
Ég reið áfram upp stíginn og
nam staðar við svartar hruna-
rústir, en skammt þaðan stóð
lítill, nýbyggður kofi. Hér sást
ekki svo mikið sem eitt tré,
runni eða blóm, er gsefi þessu
eyðilega umhverfi ofurlítið líf.
„Jer-ry Mason!“, kallaði ég.
„Ég þarf að tala við yður!“
Á sama augnabliki kom ungi,
dökkhærði maðurinn i ljós i
dyrunum með byssuna í hönd-
unum. Hann starði á mig, eins
og hann tryði ekki sínum eigin
augum.
„Farið af baki“, skipaði
hann. Ég sté af baki og mér
tókst að stynja upp:
„Gott kvöld, herra Mason“.
„Hafið þér lögreglulið bíð-
andi fyrir neðan?“
Nei, cg er aleinn“.
„Þér eruð hugrakkari og um
leið heimskari en ég hélt. Hvað
viljið þér?“
„Mig langar að biðja yður
um vatnssopa að drekka“,
sagði ég vesældarlega.
Hann teygði fram hökuna og
rannsakaði mig með kuldalegu
augnaráði.
„Það getið þér fengið. Komið
þá inn“.
Þögull og álútur eins og böð-
ull gekk hann á undan og vís-
aði mér leiðina inn i kofann.
Ilann lagði byssuna frá sér, tók
blikltmál og sökkti þvi í vatns-
fötu, sem stóð á gólfinu.
Meðan ég sötraði vatnið,
veitti ég honum nána athygli.
En mér til sárra vonbrigða,
fékk ég ekki séð, að hinn fjand
samlegi syipur í dökkum aug-
unum mildaðist minnstu vit-
und.
„Jæja, hvað er yður á hönd-
um? Svarið strax! Hvaða er-
indi hafið þér hingað?“
Tveim mínútum áður hafði
ég ekki haft minnstu hugmynd
um, hverju ég ætti að svara.
En þegar neyðin er stærst, er
hjálpin oft næst.
„Ég er kominn hingað til
þess að biðja yður fyrirgefn-
ingar“, heyrði ég sjálfan mig
segja.
„Eruð þér eitthvað geggjað-
ur, eða eruð þér að reyna að
tefja tímann?“
„Nei“. Og nú flutu orðin í
stríðum straumum frá vörum
mínum. „Ég er tilneyddur að
biðj a yður fyrirgefningar á því,
hversu ég var huglaus. Það er
ég nú reyndar ennþá. En í dag
mátti ég varla mæla. Það var
þessvegna sem ég gaf yður ekki
tækifæri“.
„Gáfuð mér tækifæri?!“
„Já, það hefur ekki verið far-
ið rétt með yður. Strax, þegar
ég sá yður, vissi ég, að eitthvað
hlaut að vera hræðilega bogið
við þetta allt saman. Enginn
mundi talca sér fyrir hendur að
trufla guðþjónustur, án þess að
alvarlegar ástæður kæmu til.
Þér eigið heimtingu á því, að á
yður sé hlustað. Ég hefði átt að
fá yður til þess að skýra frá
öllum málavöxtum.. En... .“
„Eins og þeir þarna, þessar
hýenur, viti ekki allt saman!“
sagði Jerry með hásri röddu.
„Jú, þeir munu aldrei
gleyma því, það skal ég sjá
um!“
„Hvað er það eiginlega, sem
gengið hefur svona öfugt,
Jerry?“
„Allt, — allt. Fjandinn hefur
haft hér töglin og hagldirnar!
Einu sinni bjó hér heil fjöl-
skylda, — faðir minn, móðir
mín, systir mín og ég. Fyrst
dó pabbi, síðan dó systir mín
og að lokum dó marnma".
„Það eru engin uadur, þótt
yður finnist þér vera einmana“,
vogaði ég wiér að skjóta inn í.
„Einmaua? Ég? Svo sannar-
lega ekki! Ég þarfnast einskis
félagsskapar. Faðir minn
kenndi mér að vera sjálfum
mér nógur. En það var dálítið
öðru vísi með mömniu, siriljið
þér. Hún aðhylliist þetta trúar-
rugl yðar. Ég átti að ástunda að
verða góður og sannkristinn
maður, sagði hún æfinlega.
Ég man, þegar ég var að
syngja með henni „Lofið vorn
Drottinn1. Og ég trúði þessu þá
hálfvegis líka, þar til einn góð-
an veðurdag að mamma veikt-
ist.
Ég sótti lækninn, en hann
flýði eins og hræddur héri, þeg-
ar hann sá, hvaða sjúkdóm
lnin hafði“.
Jerry greip i handlegginn á
mér. „Hafið þér nokkru sinni
stð manneskju deyja úr bólu-
sott?“
Hann formælti og sleppti
takinu.
„Hið eina, sem hún bað um,
eftir að lienni versnaði, var
presturinn. Hún vildi fá hann
til þcss að biðja með sér. En
preslurinn niðri í sveitinni va,r
raggeit. Hann þorði eklri að
koma. Og það þorði heldur eng
inu annar að koma til mömmu
og vera hjá henni, enda þótt
lnin væri því vön að sitja heil-
ar nætur hjá sjúkum vesaling-
um. Þess vegna varð ég að
vera yfir henni, halda í hönd
hennar, lesa fyrir hana úr
biblíunni og þylja með henni
bænix*, þar til.........“
Jeiæy snaraðist fram í dyrn-
ar, nam þar staðar og starði á
svartar rústii'nar af því, sem
einu sinni var heimili hans.
Mér var það ljóst, að hann var
hræðilega einmana, að hann
þjáðist af þrá eftir hinni sjúku