Skutull - 24.12.1949, Blaðsíða 11

11
S K U T U L L
Jón. „Konan mín óskar eftir að
þá haldir aftur til félaga þinna
og bjóðir höfðingja þinum þús-
und roðasteina og þrjú pund
af silfri sem lausnaragj ald fyr-
ir son okkar. Ef þeir láta hann
lausan fyrir þetta fé, skalt þú
lífi halda“.
„Já, en ef Englendingarnir
láta nú ekki son þinn lausan“,
sagði gamli maðurinn, „þá
verður fanginn okkar efalaust
áfram hjá vinum sinum“.
Höfðinginn leit snöggt á
unga liðsforingj ann. „Lofarðu
því, að viðlögðum drengskap
þínum, að koma aftur til okk-
ar, ef sonur minn verður ekld
látinn laus?“, spurði höfðing-
inn.
„Já“, sagði Jón „það sver ég
við heiður minn“.
Skömmu síðar lagði Jón af
stað úr fjallabyggðum ætt-
flokksins.
Ein vikan leið eftir aðra, án
þess að ættflokkurinn fengi
nokkrar fréttir af hvíta fang-
anum. Að lokum voru allir
hermennirnir orðnir vonlausir
um að sjá hann aftur.
En kvöld eitt í rökkurbyrjun
kom einn af útvörðum ræn-
ingjanna auga á hvítan mann,
sem kom ríðandi á múldýri í
áttina til þorpsins.
Þetta var Jón. Hann reið
greitt að húsi höfðingjans og
stökk þar af baki.
„Hvaða fréttir flytur þú okk-
ur?“, spurði höfðinginn, sem
stóð í miðjum hópi vopnaðra
manna.
„Aðeins vondar fréttir“, svar-
aði Jón. Eg hefi rætt við yfir-
mann enska hersins, en hann
neitar algerlega að láta son
þinn lausan, hvað sem í boði
er.
„Hvaða örlög bíða hans?“,
spurði höfðinginn.
„Sökum æsku sinnar slepp-
ur hann með eins árs dvöl í
fangelsi“.
„Við getum að minnsta kosti
hefnt harma okkar“, hrópaði
hvítskcggj aði öldungurinn.
„Iwátið fílinn drepa Englend-
inginn undir eins“.
„Við skulum híða til morg-
uns“, svaraði höfðinginn. „Lok-
ið fangann inni“.
Rétt fyrir dögun var Jón
leiddur út undir bert loft, og
var allur ættflokkurinn saman
safnaður úti fyrir húsi höfð-
ingjans.
Fíllinn var tjóðraður við
staurinn og barði rananmn
fram og aftur í ofsa tryllingi.
Höfðinginn gekk fram og
sagði: „Ég hefi ráðfært mig við
öldunga ættarinnar og við er-
um sammála um dóm þinn.
Við höfum skilyrðislausan rétt
til að lífláta þig, en þú stóðst
við orð þín, hélzt gefin loforð.
Þú hefðir getað dvalið áfram
hjá löndum þínum og við gát- j
um ekki svo mikið sem skert j
hár á höfði þínu. Þegar þú ;
snérir hingað aftur, vissir þú, j
að.þin beið ekkert nema hræði-
legur dauðdagi. Við finnum, að
þú hefir sýnt bæði hugdirfsku
og óvenjulega orðheldni, en
þeir eiginleikar eru prýði sér-
hvers góðs hermanns. Af þeim
ástæðum gefum við þér frelsi.
Nú getur þú farið leiðar þinn-
ar í friði. Berðu vinum þinum
og hershöfðingj a kveðju okkar
og segðu þeim, að jafnvel þó
við séum aðeins illa séðir stiga-
menn í þeirra augum, þá kunn-
mn við að meta heiður og hug-
rekki og metum mikils mann
með þina eiginleika. Ég þakka
þér fyrir fréttirnar, sem þú
fluttir mér, þó þær yrðu á ann-
an veg en ég vonaði. Ég bið þig
að þiggja þetta sverð af mér
sem heiðurslaun“.
Hermennirnir hrópuðu fagn-
aðaróp og hófu upp vopn sin
og hylltu hvíta manninn, á með
an höfðinginn afhenti Jóni
fornt höggsverð, en skörðin í
eggjum þess voru óræk merki
þess, að oft hafði það verið bor
ið í grimmilegum orustum.
Indversku hermennirnir
þyrptust utan um Jón og
þrýstu hönd hans, og er hann
skömmu siðar reið brott, girt-
ur sverði höfðingjans, var fíll-
in, sem átt hafði að kremja
hann til dauða, leiddur fram.
Þessi gráa risaskepna lagðist á
hnén, lyfti rananum beint upp
í loftið og rak upp þrjú dimm
og drynjandi oi’g, — eins og
hviti maðurinn væri voldugur
fursti, er þetta konunglega dýr
var að kveðja.
Jón reið hægt burtu og brátt
hvarf hann sj ónum fólksins, en
frásögnin um þennan unga
hvita fanga, sem efndi orð sín
og snéri aftur í greipar dauð-
ans, lifir enn þá meðal hinna
hörundsdökku villtu manna í
f j allabyggðum Norður-Ind-
lands.
lUlHlHlHlUIUlHlHlUlUlUlUlHlUlHlHlUllllHlUlUlUlHlUlUlUlUlHll'lHlHIUlllllllUlUlUlUlHlHiniHllllUlUlHIHlHlHllllHlHlM
(Lausl. þýtt.)
JÓLAKVÖLD.
Fólldi! búið bíðar,
brátt að kvöldi líður,
færist nær og nær
hátíð gleðihljóma
helgi- og leyndar-dóma.
Lifið Ijóma fær.
Leitt er að bíða lengur,
lítill mömmudrengur
og stúlka á stuttum kjól
þeysast stofu þvera,
það er ei gott að vera
kyrr, er koma jól.
Sögu segir amma
svo að pabbi og mamma
fái heldur frið,
dengsi og telputáta
talsver mikið láta
svona við og við.
Entist ungra vizka
oft til þess að gizka
á, hvað undir bjó
pukri pábba og mömmu,
prúð á sögu ömmu
hlusta — að hálfu þó.
Bíl og brúðu fá þau,
bráðum líka sjá þau
grænum greinum á
hin og þessi hanga
hnoss, fyrir litla anga,
sem þau síðar fá.
Eigin sðgu sina
sér hún amma skina
tíndir ting/ri brá,
lék i lágum sölum
að legg og kindavölum
lítil lipurtá.
Líður líf, og breytist,
litill fótur þreytist.
þannig öld af öld
elli æsku dreymir
æskan vonir geymir
hvert eitt jólakvöld.
Hjörtur Hjálmarsson.
Illlllll|llllllltllll!lllllll|llllllll|llllllllltllll|llll ll.flHIIIIIMI llllllllllllHIIIIHHllllUltllIIIIHUIItlllllllllHIIIIHIIIIIIIIIIIIIIUIlHIIIII