Heimilisblaðið - 01.02.1931, Qupperneq 17

HEIMILISBLAÐIÐ
37
um, var byrjað að drífa, og dimmdi mjiig,
en sléttar eyrar yfir að fara. Lagði eg þá
tauminn upp á Rauð og lét hann ráða, og
skilaði hann okkur báðum að Áreyjum.
Var eg þar um nóttina, en þá gerði vonzku
veður og var talsveróur snjór kominn um
morguninn, en bjart veóur og mikió frost.
Næsta dag lét Jóhann, bðndinn þar, fylgja
mér; iijóst hann vió að verra hefði verið
í Héraði og barfenni á heiðinni. Lagði
hann svo fyrir fylgdarmann minn, að
hann fylg'di mér upp fyrir Yxnagii.jýgeri
þá ekkert breytt færðin, mundi mér óliætt
einum upp heiðina. En sá »góói« fylgdar-
maður fór ekki svo langt, en taldi mér trú
um að allt væri í stakasta lagi með færó-
ina á heiðinni, sagðist hann sjá svo vel til
hennar. En reyndin varð sú, að þegar eg
kom upp að Yxnagili, þá breyttist færð-
in, snjórinn varð meiri og barfenni, bó
þannig, að ekki hélt hestinum, og nú kom
hvert gilið á eftir öðru, og alltaf varð eg
að taka ofan baggana og draga þá yiir
og brauzt þá Rauður.yfir um laus. En nú
skall á nóttin og á þessu verki varð eg
svo dauðuppgefinn, aó um síðir réði eg það
af aó skilja aflann efjjr. og komast til
bæja lifandi með klárinn. — Gekk nú allt
stórslysalaust yfir heiðina og út Búðardal-
inn, en er okkur bar að, þar sem Jóka og
Brúðardalsá mætast, voru þær svo upp-
belgdar, að yfir þær var að sjá sem mjóan
fjörð. Var um ekkert annaó að gera, en að
leggja út á ísinn í þeirri von, að hann héldi
hestinum. Gekk það lengi vel, en allt í
einu sveik ísinn og aðeins höfuðið og hrygg-
urinn á Rauó stóð upp úr. Gerói hann
ítrekaðar tilraunir til að komast upp úr,
en árangurslaust. Reyndi eg þá að ná af
honum reiðingnum og tókst það eftir mikla
mæðu. Og þá komst hann þó eftir margar
tilraunir ioks upp á skörina og til lands.
Sótti eg síóan reiðfærin, sem þá voru orð-
in svo gaddfrosin, að mér tókst ekki að
koma g'jörðunum í hringjurnar fyrr en eg
hafði þýtt endana meó andardrætti mín-
um. En þar eð eg var holdvotur upp í
mitti, þá var þetta ekki notalegt verk. —
Út Pórudalinn gekk ferðin seint, því að
þar tekur við hvert stórgilið af öóru. Var
þá af okkur báóum dregió. 'íin eg held að
Rauður gamli hafi skilið það ekki síður en
eg, að hér varð annaðhvort aó duga eða
drepast. Yfir eitt gilið vorum við víst fast
að hálftíma. Þá var eg orðinn svo þreytt-
ur, að eg mátti helzt ekki hvíla nokkra
stúnd, þá ætlaði eg að sofna. En það vissi
eg að var sama og bráður bani. — Klukk-
an 3 um nóttina komum við svo að Arn-
hólsstöóum, og var þar tekið vel á móti
okkur báðum. Næsta dag fór eg heim, og
svo átti næsta dag þar á eftir að sækja
aflann, en þá hafði kyngt nióur blauta-
snjó á heióina; fórum vió þá niður eftir,
en fundum ekki; var hann allur kominn
í snjó, og fannst ekki fyrr en hlánaði og
þá ónýtur. Þótti för mín allófrægileg.
Allt þetta erfiða ferðalag ryfjaðist nú
upp fyrir mér, er eg nú, 34 árum síðar,
fór hinn sama veg, á sólbjörtum sumar-
degi.
Með Brúarfossi fór eg svo að morgni þ.
27. júlí norður um land til Reykjavikur.
Kom heim aó morgni þ. 4. ágúst. Hafði eg
þá verið í þessu feróálagi í fulla þrjá mán-
uði. — Vil eg enda þessar línur með því
að taka undir með þjóðskáldinu okkar
góða, sem kvað svo;
Um fjöll og dali fríða,
á fjörugri sumartíð,
er Ijúft sem lengst að ríða,
[lá lánast veðrin blíð.
Ó ferðalífið frjálsa,
live fagnar hjartað þá
er gyilir hnjúka’ og hálsa
in hýra sólarbrá.
J. H.
Bókhaldarinn: Pyrir mína hönd og samverka-
manna minna, vildi eg láta yður vita, herra
framkvæmdarstjóri, að nú þegar fyrirta:kið
heldur hundrað ára afmælisfagnað sinn, óskum
vér kauphækkunar.
Framkvæmdarstjórinn: Við hækkum kaupiö að-
eins hjá þeim, sem starfað hafa hjá fyrirtækinu
síðan það var stofnað.