Heilbrigðismál - 01.09.1977, Qupperneq 11

Aukum samvinnu
áhugafélaga um
lieilbrigðismál
Um leið og þakkað er fyrir með-
fylgjandi grein sem borist hefur skal
itrekað að blaðið er opið fyrir efni
um öll svið heilbrigðismála.
Félög áhugamanna á sviði heil-
brigðismála hafa lengi verið starf-
andi hér á landi og þeim fer sífellt
fjölgandi. Verkefni þeirra taka
jafnt til heilsuverndar sem sjúkra-
hjálpar í læknisfræðilegu og
félagslegu tilliti. Flest hafa þessi
félög haslað sér frekar þröngan völl
þannig að aðeins einn sjúkdómur
eða sjúkdómaflokkur kemur í hlut
hvers félags.
Starfsemi slíkra félaga er
sannarlega góðra gjalda verð. Þótt
framkvæmd heilbrigðismála sé og
eigi að vera í höndum ríkis og
sveitarfélaga veitir ekki af auknu
liðsinni og er það ekki sagt neinum
‘il hnjóðs. Með starfi sínu létta
félögin undir með hinu opinbera,
bæði beint með starfslegu framlagi
sínu og óbeint með áhrifavaldi.
Það er athyglisvert við þessi
félög, sem mörg hver hafa starfað í
aratugi, að milli þeirra hafa ekki
skapast nein tengsl. Þótt öll sinni
náskyldum störfum baukar hvert
þeirra í sínu horni, án nokkurs
innbyrðis sambands. Þetta er stað-
reynd sem vel er þess virði að
athuguð verði nánar.
Samræming aðgerða og ein-
beiting krafta að settu marki er lík-
'egri til árangurs en veikburða við-
leitni dreifðra hópa, og víðfeðm
yfirsýn hlýtur að taka þröngum
sjónarmiðum fram. Stór heild má
s>n meir en smáar einingar. Mögu-
feikar á hagsýni í starfi og betri
nýtingu fjármuna vaxa að sama
skapi og fleiri einingar tengjast
saman.
Þessar almennu reglur um hag-
ræðingu á verklega sviðinu gilda að
sjálfsögðu um starfsemi þeirra
félaga sem um er rætt hér. Þau
gegna svipaðri köllun og hljóta því
að hagnast á innbyrðis samvinnu
að vissu marki. Þessu hefur ekki
verið nægur gaumur gefinn enn,
sennilega flestum félaganna til
óþurftar og án efa heildarmark-
miðinu til tjóns.
Hér skal því síst haldið fram að
steypa beri félögunum saman í eitt.
Hins vegar er meira en hugsanlegt
að einhvers konar samvinna gæti
orðið þeim öllum til hagsbóta. Með
það í huga ættu félögin nú að taka
þetta mál til athugunar og umræðu
hvert innan sinna vébanda og
stefna síðan til fulltrúafundar þar
sem skipst yrði á skoðunum og
ályktanir dregnar.
Samvinnu þá sem hér er tæpt á
má hugsa sér í ýmsum myndum.
þótt hér verði aðeins ein nefnd, sem
sé sameiginleg útgáfa tímarits. Eins
og sakir standa halda sum félögin
úti fréttabréfum um áhugamál sín.
en önnur hafa ekkert málgagn.
Útgáfa fréttabréfanna er að jafnaði
stopul, auk þess sem lesendahópur
þeirra er mjög takmarkaður. Ef
félögin stæðu sameiginlega að einu
tímariti ætti að verða hægara um
vik að tryggja reglubundna útgáfu
þess og ríflega útbreiðslu, málstað
hvers einstaks félags til aukins
framdráttar.
Þetta mikilsverða mál, útgáfa
sameiginlegs tímarits, hefur þegar
borið á góma og eru nú á döfinni
viðræður milli nokkurra félaga um
hvernig hægt er að standa að þessu.
Samtimis eða síðar mætti svo
athuga hvort ávinningur teldist
ekki einnig líklegur að samvinnu í
öðrum efnum.
A Ifreð Gislason
106 ára konur
Færri en eitt hundrað
Islendingar hafa náð hundrað
ára aldri á þessari öld. Af
þessum hópi eru karlmenn
innan við tuttugu, enda er
talið að konur séu langlífari,
meðalævi þeirra er 77,5 ár en
karla 71,6 ár (ólifuð meðalævi
nýfæddra barna).
Hæstum aldri náði Helga
Brynjólfsdóttir í Hafnarfirði
en hún var 106 ára og sex
mánaða er hún lést í desember
árið 1953.
María Andrésdóttir í
Stykkishólmi náði 106 ára
aldri tveimur mánuðum áður
en hún lést í september 1965.
Kristján Jóhann Jónsson í
Lambanesi í Fljótum í Skaga-
firði hefur orðið elstur karla
hérlendis á þessari öld. Hann
lést í desember árið 1959 og
hafði þá lifað í 104 ár og
fjórum mánuðum betur.
Elst núlifandi íslendinga er
Halldóra Bjarnadóttir á
Blönduósi og varð hún 104ra
ára um miðjan október. Elsti
núlifandi karlmaðurinn er 101
árs.
Nú eru á lífi átta manns
hundrað ára og eldri hér á
landi.
■J'r-
SEFTEMBER 1977
11