Samtíðin - 01.03.1937, Blaðsíða 19

SAMTÍÐIN
15
vofubleikri hendinni. „Verðu ö 11 u m
augnablikum æfi þinnar skynsamlega, og
þá hlotnast þér það, sem þú þráir, þvi
þetta eina, það k'emur," Fleira sagði
hún ekki.
Eg stóð á fætur. Eg vogaði mér ekki
að spyrja meira. Gamla konan í rúminu
líktist múmíu. Nú lá hún hreyfingarlaus.
Eg hvíslaði fram kveðju og læddist á
burt. Hugsun mín snerist um dýrmæta
augnablikið. Það var kanske liðið hjá.
— Stigarnir brökuðu hátt undir fótum
mínum. Það var þeirra rödd. Og klag-
andi rödd stiganna hljómaði ásakandi í
eyrum mínum. Þuríður mætti mér í gang-
inum og sagði, að stúlka hefði komið og
spurt eftir mér, og siðan farið aftur.
Svona var að vera ekki heima!
„Það hefir verið 01ga?“ hugsaði eg. Svo
gekk eg inn í lierbergið mitt og fór að
reykja. Pipu eftir pípu reykti eg, og sós-
an í botni hennar sauð eins og feiti yfir
eldi. Það var hægt að lesa myndir út úr
bláum reyknum.
Seinna um kvöldið kom Olga aftur.
„Gakk inn í fögnuð herra þíns,“ sagði
eg við hana, um leið og hún steig inn
fyrir þröskuldinn í mínum dyrum, og átti
að vera til gamans, en hún hló ekki, bara
brosti dauft og leit í kringum sig.
„Má eg fara úr kápunni min'jii; það
er svo heitt hérna?“ bað hún, og fór með
minu leyfi úr rauðu kápunni sinni með
loðkraganum. Innan undir var hún i ó-
dýrum kjól, næstum ermalausum. Svo
settist hún í körfustólinn, en eg á dívan-
nin og lagðist samstundis endilangur. Eg
fór að horfa á hana þreyttum, bjarma-
lausum augum, án þess að hugsa nokkuð
sérstakt. Hún leit til mín stundum, og i
hverju tilliti fólst hjálparleysi og bæn,
bæn um hlífð, þó eg væri svona sterk-
ur og einvaldur. Svo fór hún að tala um.
hvað það væri einkennilegt, að v i ð
skyldum kynnast og að v i ð skyldum
sdja hér saman, ég að austan, en hún
að vestan, og livers vegna þetta
skyldi nú hafa viljað svona til.
.,Það eru forlög. Það hefur á 11 að
h)ra svona,“ sagði ég, samviskulaus, með
blíðri röddu og sá, hvað lnin gladdist í
leyni af þessum orðum mínum. Hún varð
djarfari á svipinn og tók púðurtæki upp
úr töskunni sinni. Eg hélt áfram að horfa
á hana og sá, að hún átti ekki nóg handa
sálinni, en þess í stað eitthvað, sem fing-
urnir vildu snerta. Svo bað hún mig að
lofa sér að heyra eitthvert kvæði eftir
mig. Eg fór með eitt. Það var ástarkvæði.
Henni féll það ekki, það var auðséð
á svip hennar og hún spurði mig, um
hvaða stelpu eg hefði nú ort þetta, og
hvort eg væri ekki voðalega ofl með
stelpum. Þá fór.eg að útlista fyrir henni,
að það væri alls ekki ort um neina sér-
staka. Það gæti eins verið um hana og
hverja aðra. — Og hvort eg væri með
stelpum, nei, öðru nær, eg væri að skrifa.
Þetla sagði eg henni og sýndi henni til
sannindamerkis blýantinn minn; hann
var varla orðinn meira en tvær tommui
að lengd. Við sátum þegjandi nokkra
stund. Hún fitlaði við töskuna sína, eg
lá kyr.
„Viltu setjast hjá mér?“ spurði eg svo.
Það var eins og hún efaðist.“
„En eg er bara að flýta mér svo mikið“,
svaraði hún og flutti sig yfir á dívaninn.
„Eg má ekki vera að því að standa lengi
við núna, — en s e i n n a.“ — Eg tók
hönd hennar aðra og kysti hana af rælni.
„Svona heilsa menn páfanum‘“, sagði
eg og kysti á liringinn, sem hún hafði
sér lil gamans á einum fingrinum.
„Vitleysa“, sagði hún dálítið trufluð,
því eg hafði brotist inn á tilfinningar
hennar óviðbúnar, en hún dró ekki að sér
höndina. Eg horfði á hana ófyrirleitnu
augnaráði.
„Kystu mig,“ skipaði eg og glotti. Hún
leil á mig döpur og hlýddi.
„Ó, vinur minn“, hvíslaði hún. „Þú
heldur víst, að eg kyssi hvern sem er.
Þú mátt ekki halda, að eg komi svona
fram við alla.“ •
Og nú var það hún, sem kysti. Það
var koss, knúinn fram af sterkri tilfinn-
ingu, og mér fanst hann ekki snerta varir
mínar, en sáran blett einhversstaðar inni
í sálinni. Eg reis snögt á fætur eins og
eitthvað óvænt hefði að höndum borið.
Hún leit á mig skelkuð.