Samtíðin - 01.02.1939, Blaðsíða 15

SAMTÍÐIN
11
hlvti að vera einhver i'myndun. Ekki
þvrfti framar að hjúkra honum.
„Það er eittlivað að,“ sagði hún
attur. „Mig dreymdi hann Brand.
^ iltu ekki vera svo góður að gera
það fyrir mín orð, að fara úl i lík-
lnisið og athuga, hvað er að. Ég
hefði farið sjálf, ef veðrið væri ekki
svona vont.“
Nú tók ég eflir því, að heljandi
stórhríð lamdi á glugganum. Það
fór lirollur um mig við að lnigsa
lit þess að fara að hograst út í lík-
luis á þessum tima og í þessu veðri.
En sú ljóshærða hað mig að gera
það, og auðvitað varð ég að gera
hennar bón.
„Ég get litið þangað inn, þó það
se au®vitað óþarft,“ svaraði ég.
„Eg skal fara með þér, ef þér
fdlur illa að fara einn,“ mælti hún
eftir andartaksþögn.
Eg skildi þetta sem ögrun og svar-
aði dálítið stygglega, að óþarft væri
'1 i1 i'ana að væna mig um kjark-
le>si eða gera gys að mér.
Hun fór, en ég snaraðist í fötin.
I'egar ég kom fram í sjúkrahús-
ganginn, stóð liún við einn glugg-
ann og starði út i hríðarsortann.
Henni var sýnilega mjög órótt. Ég
vissi, að draumar liennar höfðu ofl
valdið henni óþægindum, og líklegt
ei, að hún liafi verið einhverjum
miðilshæfileikum gædd.
„Þetta terðalag kostar koss,“ sagði
lg um leið og ég gekk framlijá
henni, „og gjalddaginn er slrax og
ég kem inn aftur.“
Svo snaraðist ég út að líkliúsdyr-
unum. Biksvartur hriðarbylurinn
licsti sig um mig og hvein ömur-
lega í þakskeggi liúsanna kringum
portið. Ég var i fyrstu hálf-feginn,
er ég kom inn í líkhúsganginn, en
svo greip óhugnaður likhússins mig
með heljarafli. Mér fanst ofraun að
eiga að hjástra þarna inni hjá
Brandi á þessum tíma sólarhrings-
ins. Snöggvast flaug' mér i hug að
snúa þarna við og segja þeirri ljós-
hærðu, að alt væri í lagi, en þegar
lil úrslita kom, fanst mér það alt
of mikil ómenska. Ég beit á jaxh-
inn og opnaði hurðina. Nálykt har
að vitum mínum. Kolsvarlamyrkur
var í likhúsinu, og hafði ég þó skil-
ið þar við ljós um daginn. Ég fálm-
aði mig áfram inn gólfið lil að ná
í hrjótinn og reyna að kveikja. A
miðju gólfinu rak ég tærnar í eitt-
livað og datt áfram ofan á nákald-
an mannslíkama. Alt hringsnerist
fyrir mér. Ég ætlaði að verða óður
af skelfingu. Þegar ég reis upp, var
ég alveg húinn að gleyma, hvar ég
átti að leita að hrjótnum. Ég þreif-
aði um alla véggi og var sífelt að
lmjóta um likið á gólfinu. Mér duttu
í hug sögurnar um þá, sem gengu
á eftir vofunum i gegnum heila
veggi, en fundu svo enga snnigu til
að komast út aftur, og týndusl þann-
ig burt úr mannheimum. Ég var að
verða sannfærður um, að eitthvaö
svipuð örlög mundu híða mín þarna
i myrkrinu hjá Brandi. Alt í einu
mundi ég eftir þvi, að ég hafði litla
rafmagnslukt í vasanum. Ég kveikti
á henni, og við föla skímnna, sem
hún har um herbergið, sá ég, að lik-
börurnar höfðu sligast undan þunga
Brands og' líkið oltið fram af þeim
niður á gólfið, og lá nú á grúfu.