Samtíðin - 01.03.1949, Qupperneq 19

SAMTÍÐIN
15
fullsæmandi að dreyma. Um stund
hugleiddi ég, livort verið gæti, að
svefninn hefði losað úr viðjum ein-
hverjar eigindir, sem mér liefðu
hlotnazt í arf frá víkingunum, for-
feðrum mínum. Eigindir, sem hrotið
hefðu í hlekkjum fram að þessu i
einhverjum skúmaskotum undirvit-
undar minnar. Eða hvort ytri áhrif
he'fðu getað valdið draumnum. Ég
þóttist þess hrátt fullviss, að mig
hrysti vísindalega þekkingu til
dómsúrskurðar i málinu og hætti
þess vegna öllum hugleiðingum þar
að lútandi, en ákvað hins vegar að
skrifa drauminn upp og koma hon-
um einhvers staðar í varðveizlu.
Hver veit nema einhvern tima verði
stofnað sálarrannsóknafélag. er fæst
við jafn hversdagsleg viðfangsefni
og sálir lifandi manna. sem so'fa
eðlilegum svefni.
JjAÐ VAR UPPHAF DRAUMSINS.
að mér þótti sem ég væri staddur
á torgi stóru. Reggja vegna þess risu
svo háar byggingar af grunni, að
ekki sá nema heiðan himininn. Öll
voru stórhýsi þessi úr grárri stein-
steypu og að því er mér virtist öll
nákvæmlega eins.
Um torgið fór fjöldi gangandi
manna. Þar var og fjöldi manna, sem
stóð kyrr og hreyfingarlaus í sömu
sporum og glápti út i loftið. Hvar-
vetna ríkti djúp órofaþögn.
Ég sfékk þegar óljóst hugboð um,
að eitthvað væri hogið viðþettafólk,
bæði það, sem á gangi var, og hitt,
sem stóð kyrrt og glápti. Og ég tók
að virða það fyrir mér. Já, — þarna
kom það. Gangandi fólkið var allt
nákvæmlega eins, bæði að sviphöfn,
vaxtarlagi, hreyfingum og klæðnaði.
Kyrrstæða fólkið sömuleiðis, nema
hvað klæðnaður þess var frábrugð-
inn klæðum göngufólksins.
þÁ GERÐIST ÞAÐ, AÐ ÉG
hnerraði. Ekki sérlega hátt, en
allsnöggt og allsendis fyrirvaralaust.
Sjálfum fannst mér ekki laust við,
að ég hefði framið lielgispjöll, er
ég með hnerranum rauf þessa djúpu
þögn. Og því var eins og að mér
hvíslað, að ef til vill væri vissara
fyrir mig að hypja mig á brott.
Ég var i þann veginn að fram-
kvæma þá viturlegu fyrirætlun, þeg-
ar einn þeirra kyrrstæðu tók skyndi-
lega á rás og stefndi til min.
„Fyrirgefið,“ mælti hann kurteis-
lega, „en má ég sjá leýfið yðar?“
„Leyfið mitt??“
„Já, — þér megið ekki taka það
sem tortryggni, en þetta er skylda
okkar. Það er hnerraleyfið, ef þér
viljið gera svo vel.“
„Hnerraleyfið .... Ó-já, hvernig
læt ég, — hnerraleyfið,“ tautaði ég
og vissi ekki mitt rjúkandi ráð. Sið-
an tók ég að leita í öllum minum
vösum. Svona til málamynda, því að
sjálfsögðu var mér ljóst, að ég hafði
ekkert lmerraleyfi. Ég hafði hins
vegar grun um, að annarhvor okkar
væri hrjálaður. Sennilega báðir.
„Fyrirge'fið," mælti ég auðmjúk-
um rómi, „en því miður hef ég víst
gleymt hnerraleyfinu heima. Rann-
settur klaufaskapur. Gleyma hnerra-
leyfinu heima. En þarna er mér rétt
lýst.“
„Það var lcitt.“ mælti sá kyrrstæði,