Samtíðin - 01.03.1949, Qupperneq 20

16
SAMTÍÐIN
og ekki jafn kurteislega og fyrr. „En
liafið þér þá glcymskuleyfið á yS-
ur?“
„Því miður, — ég hef einnig
gleymt því heima,“ svaraði ég og
lét mér hvergi bregða. Og mér þótti
sem ekkert gæti komið mér á óvart
framar.
„Slæmt það. Lögum samkvæmt
bæri mér að kæra yður til sekta.
En“ . . Og eitthvað var það í augna-
tilliti hans, sem vakti með mér þá
hugsun, að það væri heppni mín, að
einmitt Iiann skyldi verða til þess
að hafa afskipti af þessu máli. „En,
— ég held, að ég eigi ekki við það.
Komið þér með mér, og ég skal
revna að útvega yður undanþágu-
leyfi."
WANN TÓK ENN Á RÁS OG ÉG
fvlgdist auðvitað með honum,
allshugar feginn. Við stefndum að
einu stórhýsinu handan torgsins.
„Þér hnerrið svo dæmalaust hressi-
lerra," mælti hann lágt, „að ég hef
ekki hörku til að kæra vður fvrir að
hafa hnerrað án hess að hafa
hnerraleyfið upp á vasann.“
Við uengum inn í anddvri stórhýs-
isins. Það var stórt og rúmgott, og
meðfram öllum veggjum þess stóðu
afnreiðsluborð. Við hvert horð sat
fiöldi manna og kvenna, hlaðaði í
skialabunkum eða skrifaði. Allt bar
hetta fólk sömu einkenni og fólk
hað. sem ég hafði séð á gangi úti á
torginu. Yfir hveriu borði hékk
sniald með svartri áletrun. „Lvftu-
fararlevfi“ stóð á einu þeirra. Að
bví borði gengum við.
Þar stóðum við góða stund. án
þess að nokkur virtist veita okkur
athvgli. Að lokum tók ung stúllca,
sem fram að þessu hafði dundað við
að hreinsa undan fingurnöglum sín-
um, rögg á sig og fékk mér þrjú
eyðublöð með endurritunarpappír á
milli.
Þeir eru skrítnir, sumir þessir
draumar. Eyðublöðin komu mér
ekkert á óvart. Ég virtist nieira að
segja vita, til hvers þau væru ætluð
og hvað mér bæri að skrifa í hvern
reit og á hverja línu. Á einni svip-
stundu reit ég þar nafn mitt, fæðing-
ardag og ár, fæðingarstað, stöðu,
nafn konu minnar og barna, heim-
ili, nöfn foreldra minna og tengda-
foreldra, fæðingardag þeirra og fæð-
ingarár, stöðu, heimilisfang, nöfn
beggja afa minna .... og að síðustu
reit ég meðallanga neðanmálssögu
i dálk, sem gerður var fyrir „Aðrar
upplýsingar".
f ENGRA NÁÐI DRAUMVIT MITT
samt ekki. Mér varð sem sé sú
skyssa á, að ég rétti eyðublöðin að
stúlkunni. Rrosti meira að segja eins
og maður, sem telur sig hafa unnið
viðurkenningarvert afrek.
Vesalings stúlkan glápti á mig.
„Þér verðið að fara með eyðublöðin
að næsta borði til skrásetningar og
síðan að næsta borði þar við til
stimplunar, og þar næst . .. . Æ, fyr-
irgefið,“ og hún brosti vandræða-
lega, „þeir segja yður þar. hvert þér
eieið að snúa yður næst og til hvers."
Við gengum að skrásetningar-
borðinu. Þar sat fullorðinn maður
og las i bók. Seint og siðar meir leit
hann upp frá lestrinum, eins og af