Samtíðin - 01.03.1958, Qupperneq 14

10
SAMTÍÐIN
Inn í biðstofuna voru komnir nýir
sjúldingar, sem biðu.
HÚN FEKK gleraugun hjá gler-
augnasalanum á leiðinni beim. Jú,
það fór eins og hún bafði búizt við:
Rauðbrúni liturinn fór ágætlega bæði
við háralit hennar og hörund. En
bvað hún sá orðið vel! Hún veitti
þvi athygli, að gleraugnasalinn var
ekkert annað en hrukkur í framan.
Hún var alltaf vön að gantast svo-
lítið við liann, þegar hún leit inn
til hans til að kaupa sér sólgleraugu.
En í dag leit hann út fyrir að vera
svo þreyttur og útslitinn, að hún
borgaði orðalaust og fór.
Það var annars reglulega gaman
að ganga á götunni núna. Áður hafði
hún alltaf anað áfram án þess að
líta til hægri eða vinstri .... Hún
þekkti hvort eð var engan á götu.
Nú gat liún ekki að sér gert að reka
augun í fjöldann allan af smáatrið-
um. Þarna voru áberandi auglýs-
ingaskilti í gluggunum, falleg hlóm
í búðunum, og það var gaman að
sjá sporvagna, þegar þeir ráku nef-
ið fyrir húshorn langt í burtu. Ung
stúlka kom gangandi yfir götuna.
Falleg var hún nú ekki beinlínis, en
það var eitthvað svo dásamlega ungt
og dreymandi við andlit hennar og
göngulag. Stuttldippt hárið féll að
barnslegu, útiteknu andliti hennar,
og augun voru hlá eins og kjóllinn,
sem hún var í. Skyndilega fannst
Ingiríði hún sjálf vera svört og rotin-
totuleg í þröngri, ljósgráu dragtinni
sinni. Hún hefði eins vel getað farið
í kjól í skærum litum .... Hún átti
nóg af þeim í klæðaskápnum.
Ung, grannvaxin stúlkan gekk
með hægu, fjaðurmögnuðu göngu-
lagi. Hún gekk upp tvær tröppur að
veitingasjofu. Ingiríður sá, hvar ung-
ur maður reis úr sæti sínu og veif-
aði til hennar. Svo gekk hann fáein
skref til ungu stúlkunnar. Þetta var
hár, svarthærður maður í gráum föt-
um. Hún þekkti manninn, háan vexti
og letilegan í göngulagi. Það var
enginn annar en Ebbi. Hún vissi ekki
fyrr en hún var farin að einblina á
þau. Hann var þá kominn heim úr
ferðalaginu. Og hann hafði alls ekki
hringt til hennar. Unga stúlkan rétti
honum höndina. Hann sleppti lienni
ekki, en dró hana með sér að litlu
borði, þar sem þau gátu látið fara
vel um sig.
Ingiríður gekk hægt framhjá. Hún
reyndi að hlæja að sjálfri sér. „Það
geta verið ótal skýringar á þessu,“
hugsaði hún. „Hver veit, nema hann
hafi símað í dag og það meira að
segja oft .... Og þessa stúlku ....
sem var nú ekki einu sinni lagleg
.... gat liann svo sem vel þekkt eitt-
hvað smávegis af eintómri tilviljun.
OG NU SAT hún hér aftur í garð-
inum og heið þess, að hún róaðist
litið eitt fyrir miðdegisverðinn ....
Hún ætlaði að spyrja ungfrú Ólsen,
livort nokkur liefði spurt um liana
í simanum. En átti liún annars nokk-
uð að vera að því? Hún vissi ofboð
vel, að upp á síðkastið hafði það
verið hún, en ekki hann, sem hafði
hringt. Hann hafði oft verið hálf-
partinn utan við sig, dálítið önug-
ur. Fyrsti ástarbruninn var smám
saman orðin óljós endurminning.