Morgunn - 01.06.1946, Blaðsíða 63

MORGUNN
53
bergja okkar, þótt niðamyrkur væri í herbergjunum. Þá
kvaðst hún hafa séð ljósið hreyfast í áttina til dyranna,
því næst hefði hún heyrt einhverja hreyfingu í herbergi
mínu, þá hefði hún heyrt dyrnar opnaðar, heyrt fótatak
manns í hermannastígvélum með klingjandi spora niður
stigann, útidyrahurðina opnast og lokast, en þá hefði
klukkan slegið fimm.
Nokkurum vikum síðar var ég gestur í húsi móður minn-
ar, en þangað hafði Stuart aldrei komið. Þjónustustúlkan
mín svaf þar hjá mér. Þriðju nóttina, sem við vorum þar,
7. jan. 1916, dreymdi mig, að hann kæmi til mín, lyti ofan
að mér í rúminu með ótvíræðu ánægju- og vellíðunar-
brosi. Það var eins og hann langaði til að fá mig með sér.
Eitthvert óp vakti mig, eða kom mér til sjálfrar mín, og
um leið heyrði ég þjónustustúlkuna mína hrópa: „Mað-
urinn, maðurinn! Nei, nei, þér megið ekki fara!“ Það leið
á löngu áður en ég gat gert hana rólega. Þá sagði hún
mér, að hún hefði vaknað við það, að heyra hurðina opn-
aða, og henni til undrunar sá hún inn koma mann í her-
mannabúningi. Hið furðulega er, að enda þótt koldimmt
væri í herberginu, sá hún allt eins og í glaðaljósi. Maður-
inn, sem hún sá að var liðsforingi, kom hennar megin að
rúminu og horfði niður yfir hana. Hún starði aftur á
hann, of undrandi til þess að verða hrædd ennþá. Þegar
hann sá hana, var eins og hann yrði gramur, snerist á
hæl og gekk mín megin að rúminu. Hún sá, að hann hall-
aðist ofan að mér, og gremjusvipurinn þokaði fyrir brosi.
Henni heyrðist ég þá segja: „Ég er að koma!“ Þá rann
Það skyndilega upp fyrir henni, að hér væri ekki allt með
felldu, og hún æpti upp yfir sig, og sannarlega get ég vott-
að, að hún æpti. Við það vaknaði ég, eða kom til sjálfrar
mín. Nokkurum dögum síðar sýndi ég henni mynd af
Stuart herforingja, og óðara þekkti hún, að þetta var
maðurinn, sem hún hafði séð koma til okkar um nóttina.
Ég sá aldrei ljósið, eða ljósin, oftar.
Næsta reynsla mín, og hin síðasta til þessa dags, barst