Barnablaðið - 01.10.1938, Blaðsíða 4

4
BARNABLAÐIÐ
Hverju þótti mest vænt um mömmu sína.
„Mér þykir fjarska vænt um
þig, mamma mín“, sagði Anna
litla allt í einu. „Það þykir mér
líka“! — „Það þykir mér líka!“ —
„Og mér líka!“ hljómuðu þrjár
drengjaraddir í kór.
„Engum getur þótt eins vænt
um þig og mér“, sagði Eiríkur, „af
því ég er elztur og er búinn að
vera lengst hjá þér“. — „Jú, mér
þykir mikið meira vænt um þig,
af því ég er eina stúlkan þín“,
sagði Anna.
„Mér þykir svo vænt um þig, að
ég vildi óska að stórt bjarndýr
væri að elta þig, þá mundi ég ráð-
ast á móti því og skjóta það“,
sagði Ari.
„Mér þykir miklu meira vænt
um þig, elsku mamma mín, en ég
get sagt þér“, sagði Einar litli og
hljóp upp í kjöltu mömmu sinnar
og vafði handleggjunum um háls-
inn á henni og kyssti hana aftur
og aftur. Svo komu öll börnin og
kepptust um að faðma og kyssa
mömmu sína, svo að hún ætlaði
varla að ná andanum.
„Er það nú víst, að ykkur þyki
svona vænt um mig, kæru börn?“
spurði móðirin. Ætli þið vitið
hvað kærleikur er, hvað það er
að elska. Ef við elskum einhvern,
þá viljum við gera eitthvað fyrir
hann, og það þó okkur þyki það
erfitt og leiðinlegt.
Rétt í þessu barði pósturinn að
dyrum og börnin hlupu þangað til
að vita hvað hann kæmi með.
„Það er bréf til mín“, sagði móð-
irin um leið og hún tók á móti
því. Þegar hún var búin að lesa
það, sagði hún svo: „Þessu bréfi
verð ég að svara strax, og senda
það með lestinni í kvöld. Hvert
ykkar vill nú fara með það á póst-
húsið fyrir mig?“
Eiríkur leit út um gluggann. Það
var blautt úti, og hann hafði ekki
skóhlífar, svo hafði hann engann
tíma til þess, þar sem hann var
með 5 þung reikningsdæmi, sem
hann átti eftir að svara. Hvers
vegna mátti nú ekki bréfið bíða
þangað til á morgun? Þá gat hann
tekið það með sér, þegar hann færi
í skólann.
Ara varð einnig litið út um
gluggann. Ó! en það svarta myrk-
ur, og honum leið æfinlega svo
illa, ef hann var einn úti, þegar
dimmt var orðið.
Anna hugsaði: Mamma getur þó
aldrei ætlast til að ég — stúlkan
— fari með bréfið, þegar bæði Ei-
ríkur og Ari eru heima.
Þegar móðirin hafði bréfið til-
búið, leit hún til barnanna, og sá
að þau öll voru önnum kafin,
nema Einar litli. Það var hann,
sem stóð hjá stólnum hennar, í
gúmmístígvélum og klæddur í yf-