Barnablaðið - 01.10.1938, Síða 6

6
BARNABLAÐIÐ
sokkinn í að hugsa um að hjálpa
henni, að hann alveg gleymdi að
leika sér. — Skyldi það geta
huggað hana ef ég gæfi henni
eitthvað af þessum leikföngum,
sem svo oft höfðu glatt mig sjálf-
ann? Ætli hún vildi ekki eiga
rugghestinn minn? — „Það var
svo gaman að ruggast á honum,
að minnsta kosti þótti Munda það
skemmtilegra en allta nnað“. En
hvernig á ég nú að fara að þessu?
— „Ekki er gaman að fara að
spyrja mömmu hvort hún vilji
þiggja rugghestinn þarna, þar
hann stendur í stofuhorninu. —
Nei, það dugar ekki“.
„Væri það ekki langtum betra
að fara til hans Ólafs í Holti og
biðja hann að hjálp mér? Þegar
ég útskýri fyrir honum málið eins
og það er, þá efast ég ekkert um
að hann muni hjálpa mér“. —
„Reyndar hefir mér oft verið sagt,
að hann kæri sig ekkert um börn,
þessi Ólafur“. — Já, — ég vil fara
til hans og það í kvöld“. — „Hvað
það var nú heppilegt, að hún
mamma hefir lofað mér að sofa í
sérherbergi yfir sumartímann“. —
„Já, það mun koma sér vel“. —
Hann verður allt í einu svo glað-
ur. — „Hugsa sér nú hvað mamma
mun gleðjast yfir að eignast þenn-
an fína hest, sem hann fyrir stuttu
hefir fengið að gjöf frá móður-
bróður sínum“. — „Enginn hefir
fengið að rugga sér á honum, og
Litla Gyðingastúlkan.
Velþekktur Gyðingatrúboði segir
þannig frá:
Ellefu ára gömul Gyðingastúlka
var af foreldrum sínum send á
kristinn skóla, en með þeim skil-
yrðum, að hún væri ekki látin
læra kristinfræði.
Ester, — svo hét stúlkan, — var
bæði greind og námfús. An þess
hún vissi af, lærði hún söngvana
og kaflana úr Nýja-testamentinu,
sem hún heyrði skólasystur sínar
syngja og lesa.
Einn daginn er hún kom heim
úr skólanum var hún mjög döpur
ekki eru heldur samskonar rugg-
hestar til hér í sveitinni, að
minnsta kosti ekki sem ég veit
um“. — „já — það er sjálfsagt að
koma þessu í framkvæmd“. —
„Hvað það mundi verða gaman að
sjá hana mömmu rugga sér á hon-
um.---------
Kvöldið er komið. Allt fólkið á
bænum er sofnað, nema Mundi.
Hann hefir vakað til þess að laum-
ast út og komast að Holti til þess
að finna hann Ólaf og tala við
hann. Hann tekur rugghestinn og
ætlar að bera hann með sér, —
en — — „heldur var hann nú
þungur“. Hann mátti til að taka
hjólbörurnar, því leiðin var löng.
(Framh.).