Barnablaðið - 01.02.1966, Qupperneq 7

Mynclakeppnin
„Haltu áfram pabbi,“ kallaði Páll, um leið
og hann hljóp í gegnum blómagarðinn. „Mig
langar til að taka mynd af þér.“
Faðir hans sem var að pæla í kring um
nokkra rósarunna, leit upp sem snöggvast.
„Hvenær fékkstu þennan áhuga fyrir
myndatöku,“ spurði hann undrandi.
„Það skal ég segja þér, pabbi. Það var um
daginn, er ég las í blaði um þessa keppni,
þú veizt. Sá sem sendir beztu myndina fær
verðlaun," sagði hann um leið og hann strauk
hárlokk frá enninu. „Myndirnar eiga að vera
úr fjölskyldulífinu. Heldur þi'i ekki pabbi,
að svona mynd frá okkar fjölskyldu mundi
vekja aðdáun? Svo á að fylgja pínu lítil rit-
gerð, en ekki of lítil samt. Ég er alveg ákveð-
inn í að taka þátt í þessari keppni. Ég hef
nýlega keypt mér filmu í myndavélina. Og ég
ætla að byrja með því að taka mynd af þér
og fallegu rósunum þínum.“
„Til hamingju," svaraði pablri hans, og
hélt áfram starfi sínu.
Páll hélt myndavélinni svo fast að sér sem
hann gat, og reyndi að láta ekki hendina
skjálfa. Hann hafði lengið þessa myndavél í
afmælisgjöf frá afa sínum, og hann hafði tek-
ið margar myndir þann dag. En þær urðu
allar ónýtar. Svo hafði hann reynt á ný, en
það fór á sömu leið. Sumar myndirnar á filni-
unni voru svo óskírar, að það var ekki einu
sinni hægt að greina, livað þær áttu að tákna.
Og sumar voru alveg dökkar. Eftir þann tíma,
hatði hann ekki svo mikið sem snert á mynda-
vélinni. En nú á það að verða öðru vísi, lnigs-
aði hann.
Hann snéri sér við og tók nokkur skref aft-
ur á bak, til þess að ná góðri mynd af hús-
inu. Að hálfum mánuði liðnum var mæðra-
dagurinn og hann langaði mikið til að gefa
mömmu sinni eitthvað fallegt þann dag. Hann
var búinn að geyma heilan kassa af bláu bréfs-
efni í kommóðúskúffunni sinni, sem hann
ætlaði að gefa henni. F.n nú fannst honum
það vera allt of lítil gjöf. Mikið væri það
sér að klifra upp í nálægt tré. Hann var ekki
nema rétt kominn þangað, þegar hesturinn
fór að berja á stofn trésins með hófunum..
Þar uppi varð Jónas að sitja í fleiri klukku-
stundir, og fyrst þegar \ar farið að rökkva,
fór hesturinn Jiaðan, svo að Jónas gat farið
ofan og byrjað að leita kúnna á ný.
Nú lagði hann af stað niður fjallshlíðina,
er skuggar grenitrjánna urðu æ lengri og
lengri, svo að Jónasi fannst nóg um.
„En hvar eru kýrnar?“ hugsaði Jónas.
Aðeins sá sem sjálfur hefur verið kúasmali.
veit hvernig |rað er, að þurfa að koma heim
án kúnna. Hvílíkur blettur á heiðri hans!
Allt í einu rak hann fótinn í eitthvað, svo
að hann datt og kom niður á stóra loðna
skepnu. Þá mundi hann eftir því að sagt var
að til væru bjarndýr í skóginum á milli fjall-
anna og hann kallaði upp yfir sig af hræðslu.
Við þessi köll risu þrjár kýr á fætur. Á bjöllu-
liljóðinu þekkti hann undir eins, að Jretta
voru einmitt kýrnar sem hann var að leita
að. Þær höfðu lagst þar niður til nætur-
hvíldar.
Nú konr líf og fjör í bæði Jónas og kýrnar,
og svo var haldið til þorpsins, þrátt fyrir
myrkur og torfærur.
Það var bæði hreykinn og Jrakklátur dreng-
ur. sem það kvöld sofnaði undir feldinum,
uppi í þakherberginu.