Barnablaðið - 01.02.1966, Qupperneq 19

Það dró allt í einu skugga yfir andlit Sig-
ríðar, og hún virtist verða svo dapurleg á
svipinn.
„Það blóm,“ sagði hún, ,,er frá ritara fé-
lags nokkurs, sem ég tilheyrði einu sinni. Það
eru send afmælisblóm til allra félaga. en það
verður vélrænt, þú skilur. En blómin þín!“
Hún gat ekki sagt meira. Augu hennar fyllt-
ust tárum og varir hennar skulfu. Það var
gott að Birgir var hér ekki, hugsaði Lilja.
En nú brosti Sigríður.
„Ég þakka þér kærlega fyrir Lilja mín.
Þú skilur að það eru aðrir til, sem finna
sig einmana. Viltu gera mér greiða? Viltu
taka stóra blómið og bera það niður til gömlu
konunnar. Hennar, sem þú varst að tala um
áðan. Segðu henni að hún megi eiga það. Ég
á svo erfitt með að ganga stigann, þú skilur.
En uppáhaldsblómin mín, sem þú gafst mér,
langar mig að eiga sjálf.“
Meðan sólin sendi hlýu geislana milli
skvjanná. Þennan kyrrláta vordag eftir há-
degi, var Lilja komin á heimleið. Ef ég hefði
nú ekki tekið þessi blóm og gefið henni Sig-
ríði, hugsaði hún. Það leit út fyrir að vera
svo lítil giöf. En hún varð samt til þess að
gleðia bæði Sigríði og gömlu konuna. Ætli
að drengnum sem gaf Jesú brauðin og fisk-
ana, hafi ekki líka fundizt það vera lítil
gjöf. Það var ekki mikill matur, varla meir
en moli handa öllu þessu fólki. En Jesús bless-
aði hann, svo liann nægði handa öllum. Ætli
Jesú geri ekki hið sama fyrir okkur? Hún
talaði í hálfum hljóðum, er hún gekk inn
gegnum hliðið heima .Ef til vill er það ekki
alltaf matur sem fólk þarfnast mest, það
hungrar líka eftir kærleika.
„Er það nú svona aftur,“ sagði Birgir þeg-
ar L.ilia opnaði dyrnar og fór inn. „Heldur
þú, að ég hafi ekki séð, að varir þínar hreyfð-
ust, er þú gekkst inn um hliðið. Þú varst
að tala við sjálfa þig“ Idlja svaraði því engu.
En þegar Birgir væri tilbúinn að hlusta á
hana í alvöru, gat hún sagt honum nokkuð
mjög yndislegt í sambandi við heimsókn
hennar til Sigríðar.
P. M. John:
KINZ A
Framh.
Um morguninn hafði Kinzu liðið illa, en
nú eftir hádegi ennþá verr. I>að var af því,
að um tvöleytði fór hana að syfja. I.itla höf-
uðið varð þyngra og þyngra og ef hún
gleymdi sér andartak, seig það niður. Að
síðustu gat hún ekki haldið augunum opn-
um. Ó, hve hún þráði ynnilega að mega
sofna á hnjám mömmu. Ósjálfrátt hallaði hún
höfðinu að betlaranum. Þá tók hann sam-
stundis eftir, hvað um var að vera og ýtti
harkalega við henni, svo að hún vaknaði.
Hún varð að koma sér í réttar stellingar aft-
ur. Hún teygði úr sér og nuddaði augun
svfjulega. Þetta hafði þær afleiðingar að hún
fékk vel útilátið högg og varð að rétta úr
sér og halda hægri höndinni með hjálp
þeirrar vinstri. Áfram hélt betlið. Hún sat
hálfsofandi og hefur eflaust drevmt barns-
lega drauma, þangað til að betlarinn stóð
upp og hún valt um koll.
Betlarinn reisti hana upp með skömmum.
„Óþægi krakki! Sittu kyrr og haltu áfram
vinnunni, þangað til að ég kem til baka.
Betlarinn hafði staðið upp vegna þess, að
hann sá stjúpföður Kinsu yzt í mannþröng-
inni. Hann var kominn til þess að hitta betl-
arann, en vildi ekki ræða við hann á miðju
torginu. Þeir drógu sig því í hlé og gengu
að tré utarlega á torginu, þar sem þeir gátu
ræðzt við í næði.
„Ég heyrði, að þér vilduð hitta mig,“ byrj-
aði Si Mohamed."
„Já, rétt er það. Þannig er, að ég hef hugs-
að mér að flytja. Fólkið hérna er orðið svo
nízkt og óguðlegt, að það gefur heiðarlegum
betlurum svo litla peninga. Þess vegna hef
ég hugsað mér að flytja til bæjarins niðri við
ströndina. Erindi mitt er að biðja yður um
blinda barnið. Þér eruð ekki betlari og getið
19