Barnablaðið - 01.12.1966, Blaðsíða 8

Það var þögn nokkrar mínútur.
Inga átti eftir að þurrka af í stofunni.
Seinna um kvöldið voru gestir væntanlegir.
Hún gekk inn í stofuna og byrjaði að vinna.
Reiðin innra með lienni fór vaxandi. Og
skýið nálgaðist sprengimarkið. Ef það hefði
verið undir himinhvelfingunni, mátti vænta
hvenær sem var að elding brytist út frá því
með þrumugný.
Inga var gröm yfir öllurn hinum mörgu
skrautmunum. Það þurfti alltaf að þurrka af
þeim og ávallt fara varlega með þá. Stund-
um kom þó fyrir að Inga dáðist að þeirn.
Sérstaklega var það fallega skálin sem hafði
gengið í arf frá móður ömrnu hennar. En
það var erfitt að þurrka af lienni. Hún var
svo mikið skreytt að alltaf fannst ryk, hvernig
sem maður reyndi að fá hana ryklausa. En
þennan þungskýaða dag, hugsaði Inga ekki
um hve skálin var falleg. Hún hugsaði um
óréttlæti heimsins, sérstaklega það sem hafði
mætt á henni og hún varð að líða fyrir. —
Skálin — jú, hún mundi taka tvöfaldan tíma
miðað við annað. En nú ætlaði lnin ekki að
vanda sig. Væri mamma ekki ánægð með
þetta, fengi hún að gera þetta sjálf. Inga tók
skálina og þurrkaði lauslega af lienni.
Allt í einu henti það, sem með engu móti
mátti henda. Hin verðmæta skái rann úr
hendi hennar og féll á gólfið. Hún sá brotin
út um allt, stór og smá. Henni lá við gráti,
en hann náði þó ekki tökum á henni. Gremj-
an yfir verkinu hindraði það.
Inga varð nú enn reiðari en áður. Svo þeg-
ar hurðin á eldhúsinu opnaðist og maimna
hennar stóð þar og leit með stórum augum
á óhappið, sagði Inga kuldalega:
— Þetta er þér að kenna! Ef þú hefðir
ekki rekið svona á eftir mér, hefði Jretta
aldrei komið fyrir. Það er mátulegt að þetta
fór svona. Án þess að segja meira, beygði
hún sig niður og týndi upp brotin af skálinni.
Frú Borg sagði ekkert. Hún beygði sig
einnig niður og hjálpaði til jress að ná sarnan
öllurn brotunum.
— Ég skal þurrka af það sem eftir er, ef
þú átt erfitt með það, eftir Jrað sem nú hefur
8
komið fyrir, sagði hún og tók um leið upp
afþurrkuklútinn, sem lá á gólfinu. — Þú ætt-
ir að fara á unglingasamkomuna og reyna að
gleyma þessu liér.
Inga gekk hljóðlega burt. Ef þetta hefði
verið raunverulegt ský, hefði það nú gefið
frá sér svalandi regndropa.
Unglingasamkoma. Jú, Jrað væri dásamlegt
að fara þangað og losna við að horfa á brotnu
skálina og sorgmædd augu mömmu.
Inga vildi vera kristin í alvöru. Og hún
átti persónulega trú á Guð. Þegar hún var
á leið til samkomunnar var hún alltaf að
hugsa um skálina. En jafnhliða sagði liún hálf
hátt við sjálfa sig. Ég ætla ekki að biðja
mömmu fyrirgefningar vegna þessa. Það var
iiennar sök en ekki mín. Henni tannst, sem
hún hefði verið slegin í andlitið. Hún hafði
verið órétti beitt, og það var ekkert, sem hún
þurfti að biðja fyrirgefningar á.
Þegar hún í samkomunni beygði höfuð
sitt í bæn, lokaði augunum og reyndi að
l’á rólega stund með Guði, sá hún brotnu
skálina og mitt í brotunum birtist mynd
mömmu hennar. Þó að hún reyndi að hrekja
þessa mynd í burtu, var hún þar samt sem
áður. Sorgmædd augu mömmu og lokaðar
varir mynduðust í brotum skálarinnar.
Hvers vegna kom andlit mömmu þarna
fram? Aftur og aftur lokaði hún augunum til
þess að fullvissa sig um, að eyðilagða skálin
og andlitið væri farið. En í hvert sinn sá
hún sömu sýn.
Því sem fram fór á samkomunni tók hún
svo að segja ekkert eftir. Hún heyrði orð í
fjarska, sem hún gleymdi strax, söng, sem
hún gat ekki tekið undir og hljómlist, sem
hún vissi varla hver var.
Eftir samkomu var hún vön að stoppa og
tala við félaga sína, sem hún hafði sérstakan
vinskap við. En nú hraðaði hún sér heim.
Er leiðin var hálfnuð nam hún staðar. —
Nei, ég fer ekki heim, sagði hún við sjálfa
sig. Ég fer heldur í gönguferð, til þess að
ég losni við að hitta mömmu.
Klukkan ellefu kom hún heim. Það var
Framhald á bls. 29.