Barnablaðið - 01.12.1966, Blaðsíða 41

það ekki svo hættulegt, en það brakaði samt
í ísnum allt í kring um þau. Háge hélt áfram
göngunni og þá urðu allir rólegir. En allí
í einu nam hann staðar og liorfði yfir barna-
hópinn, beygði síðan liöfuðið og bað upp-
hátt: „Jesús, hjálpaðu okkur til þess að kom-
ast heim.“ Ekkert barnanna hreyfði sig. Ekki
einu sinni Iitlu börnin kjökruðu, sem þau
áttu vanda til. Allir skildu, að nú var alvara
á ferðum.
Hin snögga veðurbreyting hafði gerbreytt
<)llu. Það brakaði meira og meira í ísnum
og enn var langt til lands. Einn drengjanna,
sem venjulega átti erfitt með að vera stillv-
ur í sunnudagaskólanum, var nú alveg breytt-
ur, og rólegur. Hann byrjaði að syngja sálm,
sem allir tóku þátt í:
Segðu mér söguna af Jesú,
sál mín er lningruð og þyrsc,
seg mér þá fegurstu sögu,
sem hér á jörð hefur birzí.
Seg mér hvað englarnir sögðu,
sveinar þar vöktu yfir hjörð,
þegar að Frelsarinn fæddist. —
Friður á himni og jörð!“
Þegar síðustu tónar sálmsins voru dánir
út, byrjaði Háge að tala við börnin, sem
þrýstu sér fast hvert að öðru.
— Nú förum við heim. Ef það er Guðs
vilji, þá komum við örugglega heim, og
Guð er kærleikur.
Síðan byrjuðu allir að hreyfa sig á ný.
Allir stigu varlega niður og enginn mælti orð
frá vörum, enda þótt vatnið lægi opið fyrir
augum þeirra allra, skammt undan.
Þegar þau höfðu náð landi, vildu öll börn-
in flýta sem mest för sinni heim. En Háge
stöðvaði þau og bað þau að bíða.
— Það er kraftaverk að við komumst yfir
vatnið. Og fyrir þetta megum við aldrei
gleyma að þakka Guði. Þegar þið eruð orðin
stór og hætt að ganga í sunnudagaskóla, þá
skuluð þið ávallt minnast þessa sunnudags.
Myrkrið var byrjað að falla yfir, og börnin
skildust, hver fór til sinna heima.
Þessi litla frásaga er sönn, og börnin öll,
sem gengu í þennan sunnudagaskóla, munu
Sannleikurinn sigrar Framhald af hls- 34-
— Já, það gerði það, og til þess að ég gæti
náð í pennann, ýtti ég því svolítið til hliðar.
— Já, þetta eru nægar upplýsingar. Eg
fann krónuna í gær, þegar ég ætlaði að fara
að lesa í blaðinu, og nú skil ég, hvernig hún
hefur runnið inn í blaðið, þegar þú ýtíir
því til hliðar. En hvaðan kom svo krónan,
sem þú hafðir í borðinu þínu?
— Ég veit það ekki?
Berta var á nálum. Hún var orðin uppvís.
Hún hafði ekki látið sér til hugar koma, að
málið fengi slíkan endi, þegar hún í hugsun-
arleysi sínu lagði peninginn í borðskúffu
Elínar. Nú skildi hún, að hún hafði breyít
mjög illa við Elínu.
— En, Berta, þú sagðir, að þú hefðir séð
Elínu leggja krónuna niður í skrifborðs-
skúffuna?
Riidd kennslukonunnar var ströng og
rannsakandi, þegar hún lagði spurninguna
fyrir Bertu. Berta svaraði ekki — en í stað
þess fór hún að gráta. Kennslukonan lolaði
Bertu að gráta út. Síðan sagði Berta frá hvern-
ig á þessu hefði staðið.
— En hvernig gastu vefið svona slæm
Berta?
Því gat Berta ómögulega svarað. I næstu
kennslustund varð Berta að biðja Elínu fyrir-
gefningar í áheyrn allra bekkjarfélaganna.
Kennslukonan útskýrði allt málið, og sagði
nokkur áminningarorð við nemendurna. En
það var svo auðmýkjandi að biðja fyrirgefn-
ingar í augsýn allra í bekknum, að Berta
ákvað að vera aldrei framar slæm stúlka,
hvorki við Elínu né neinn annan.
„Sælir eru þeir sem ofsóttir verða fyrir
réttlætis sakir, því að þeirra er himnaríki.
Sælir eruð þér, þá er menn atyrða yður og of-
sækja og tala Ijúgandi allt illt um yður mín
vegna.“
aldrei gleyma sunnudagaskólakennaranum,
sem átti svo sterka tri'i á Guð, að hann varp-
aði öllum sínum áhyggjum á HANN1.
B. J.
41