Barnablaðið - 01.12.1966, Blaðsíða 12

H V E R V E I T
Börnin koinu heim, sem sigurvegarar.
segist vera sendur frá föður þeirra með
þeim skilaboðum að faðir þeirra biður þau
að koma tafarlaust á sinn fund. Þau voru
efagjörn, lengi vel, og ætluðu ekki að fara,
en þá var eins og vonin hvíslaði að þeirn
þessum orðum: „Kanríski hefur krafíaverk
gerzt.“ Þau lögðu því af stað með hálfum
huga, og er þau koma heim, teknr faðir
þeirra á móti þeim opnum örmum og grætur,
en það voru gleðitár og liann segir: „Ég sé
að ég hef verið óréttlátur og andstyggilega
vondur við ykkur, er ég rak ykkur að lieiman.
En nú bið ég ykkur að fyrirgefa mér það.“
Þau urðu svo hissa, að þau komu ekki
upp nokkru orði, en svo fengu þau að heyra
það sem þau höfðu lengi þráð, að pabbi
þeirra hafði öðlazt eilíft líf. „Hvernig vildi
það til, pabbi nrinn? Þú lrefur alliaf verið
svo vondur út í það, pabbi,“ sagði john.
„Það skal ég segja ykkur, börnin góð,
sagði hann. „Ég var einmana og drukkinn
á stað einunr hér í þorpinu. Þá korrr þar að
maður og tók nrig með sér lreinr til sín og
þá sagði ég lronum alla mína ævisögu. Er því
var lokið, spurði ég hann, af lrverju lronunr
væri svona annt unr mig. Þá sagði hann, af
því að ég er kristinn nraður og læt mér annt
um þá senr bágt eiga.“ Pabbi lauk frásögn-
inni með þessum orðum: „Ég veit að ég get
aldrei fullþakkað þessum manni, svo mikið
hefur lrann fyrir nrig gert.“ „Já,“ sagði Lísa,
í hálendi Kína lá fátæklegur hermanna-
kofi. Þar bjó ganrall maður og sonur lrans.
Dag nokkurn lrljóp hesturinn lrans í buríu,
en hestinn hélt hann nrikið upp á. Nágrann-
ar hans komu og vottuðu lronunr samúð sína
vegna skaðans. En ganrli maðurinn spurði:
„Hvernig vitið þið að Jretta sé skaði? Hvern-
ig getið ]rið verið vissir unr það?“
Fáunr dögum síðar konr hesturinn hans
brokkandi til baka nreð heilan hóp af villt-
unr lrestunr á eftir sér. A ný komu nágrann-
arnir, en nú til þess að óska honunr til Iranr-
ingjn nreð hinn stóra og skyndilega ávinn-
ing. Hann svaraði: Hvernig vitið þið að
þetta sé vinningúr?"
Nú byrjaði sonurinn að tenrja viltu lrest-
ana. En það var nú ekki neitt áhlaupaverk.
skal ég segja ykkur. Svo lrenti það, að sonur-
inn datt af baki einunr lrestinunr og nreiddi
sig alvarlega í fætinum.
Hinir kurteisu nágrannar konru enn og
vottuðu ganrla manninum samúð sína. Og
enn á ný spurði lrann þá: „Hvernig getið Jrið
verið vissir unr að Jrað sé óhamingja?“
Einu ári eftir þetta brauzt strrð út. Vegna
lrinna líkamlegu meiðsla þurfti sonurinn ekki
að fara í lrerinn. Nágrannarnir komu nú ekki
franrar, hvorki til að sýna samúð eða óska
tii lramingju.
Hver veit lrvað er hamingja eða óhanr-
ingja? Guð einn veit hvað er gott og hvað
er vont.
Þess vegna:
Taktu alla lrluti nreð jafnaðargeði og still-
ingu. K. U.
„Guð hefur heyrt bænir okkar þrátt fyrir
allt.“
Það var ánægð fjölskylda, sem háttaði í
litla strákofanunr þetta kvöld, fjölskylda sem
þekkti Jesúm. N. N.
12