Barnablaðið - 01.09.1975, Síða 5

BÆNASVAR UM
r
Mig langar til að segja frá eftirfarandi atviki,
sem bar við seinni hluta sumars í byrjun.fjórða
tugar aldarinnar. Ég átti heima upp í Dölum á
sveitabæ, sem faðir minn bjó á, og hjalpaði hon-
um við eitt og annað í sambandi við búskapinn.
Það rigndi lítið þetta sumar. Þess vegna var
heyfengur lítill. Þetta hafði í för með sér, að
við urðum að leita fyrir okkur um annað fóður,
svo ekki þyrfti að skerða bústofninn. Við kom-
umst að því, að á mörgum stöðum í skóginum,
sem var umhverfis bæinn, voru nokkrir mögu-
leikar á að auka heyfenginn. í hvömmum, við
læki og vötn var mikið gras, sem við gátum
slegið. Bætti það mikið úr vöntun okkar.
Það var einn dag, þegar við vorum á leið
heim eftir að hafa unnið við þessa heyöflun,
sem þetta bar við. Um það bil hálfri mílu frá
heimilinii, rákumst við á kýrnar okkar, sem voru
þar á beit. Við reyndum að reka þær heim, en
það tókst ekki. Við létum þær þá eiga sig og
héldum áfram heim, og hugsuðum að þær kæmu
sjálfar. Þær voru vanar því, þó að þær kæmu
stundum seint. En það kom aldrei fyrir að þær
lægju úti um nóttina. Ef það kom fyrir að þær
kæmu ekki, var móðir mín vön að laða þær
heim. Þá blés hún í horn, sem búið var til úr
kýrhorni. Þetta hljómaði langar leiðir, og oft
nægði þetta til að koma kúnum heim á leið. En
stundum urðum við að fara til að sækja þær.
Nú kom kvöldið. Við biðum og biðum eftir
því að kýrnar kæmu heim. En nei, þær kvorki
sáust eða heyrðist í þeim. Þó var hægt að heyra
í þeim langt í burtu, því ein kýrin hafði bjöllu.
Ég var inni í herberginu mínu. Þá verður mér
litið út um gluggann. Ég sé þá hvar mamma er
að leggja af stað, að leita að kúnum. Það var
farið að dimma.
Himininn var alskýjaður, og kominn rign-
jngarúði. Ég hraðaði mér út, og kallaði á
mömmu og sagði henni, að það væri betra að
ég færi, þar sem ég hefði fyrr um daginn séð
kýrnar og vissi hér um bil hvar þær væru.
Mamma var þreytt eftir erfiði dagsins og gladd-
ist yfir því að þurfa ekki að fara.
Ég klæddi mig í regnkápu, gúmmístígvél og
barðastóran hatt. Svo lagði ég af stað. Eftir
því sem dimmdi varð regnið þéttara. Ég hélt
samt óhikað áfram þangað sem ég hafði séð
kýrnar. Ég hugsaði að það væri ágætt að byrja
leitina þar. Loksins var ég á leiðarenda. Það var
mjög dimmt, samt ekki svo að ég komst sæmi-
lega leiðar minnar. Það ringdi ákaft, og við það
var erfiðara að heyra, ef hljóð bærist frá kúa-
bjöllunni. Ég stóð nokkta stund kyrr. Ekkert
heyrðist nema smellir regndropanna á blöðum
trjánna.
Ég hugsaði, hvort ég þyrfti nú að gefast upp
við leitina. Það leit út fyrir að kýrnar mundu
liggja úti í skóginum um nóttina. Sennilega
hefðu þær leitað að nýjum stað, sem væri meira
skjól. Þetta kom líka á daginn.
Nú sem ég stend þarna hugsandi, kom það
til mín að ég ætti að biðja Drottin um hjálp.
Mér kom í hug saga frá Postulasögunni, hvernig
lærisveinar Jesú gerðu, þegar þeim varð það
ljóst, að einhver þeirra tæki sæti Júdasar fskar-
íot. Þeir báðu til Drottins, að hann sýndi þeim
hvor þeirra tveggja, sem þeir höfðu um að velja
— Jósef og Matthias — skyldi valinn. Þeir
köstuðu hlut um, og hluturinn féll á Matthías.
Þessi hugsun kom til mín: „Get ég ekki gert
eins?“ Ég gæti t.d. brotið grein og kastað upp
5