Barnablaðið - 01.09.1975, Blaðsíða 10

JESÚS HJÁLPAR VI
Jesús og vinir hans voru á ferð saman. Það
var komið kvöld og þeir gengu inn í þorp eitt
til að taka næturgistingu. Það hafði verið fjarska
heitt þennan dag og vegirnir óhreinir. Þeir voru
því allir þreyttir, hungraðir og rykugir, einkum
voru fætur þeirra óhreinir, eins og gefur að
skilja.
Og nú gengu þeir heim að húsinu, sem þeir
ætluðu að borða kvöldverðinn í. Þeir gengu
allir inn. Og maturinn stóð á borðinu.
En hvað það væri nú hressandi að lauga fæt-
ur sína áður en við förum að borða, hugsaði
Pétur. Aðeins að einhver væri nú hér, sem
maður gæti kallað til og beðið að hjálpa sér
við það. Ég get ekki einu sinni þvegið mína
eigin fætur, hvað þá að ég fari að hugsa um
aðra. Hinir lærisveinarnir hugsuðu allir á sömu
lund. Þeir settu sig því allir við borðið með
óhreina fætur. Hugsið ykkur þetta.
Sem vinir Jesú höfðu gert þetta, stendur
eru svo ágætlega útbúnir til þess; þar er stallur,
sem tekur um 300 fjár og fer féð eftir mjóum
stíg niður, en svo hátt í kring, að engin skepna
þarf að hugsa til að sleppa, og síðan er flutn-
ingsbátnum lagt við stallinn; sé gott veður,
gengur flest af fénu sjálft út í, en ætíð er Trygg-
ur var búinn að hjálpa til að reka í stallinn, lagð-
ist hann á brúnina og beið, en þegar hann sá,
að ekki var eftir nema á einn bát, þá var hann
ætíð kominn niður þegar hann lenti, og fór þá
fyrstur út í, svo hann gleymdist ekki, og þótii
flestum gaman að sjá þetta til hans; dómareind
hans var svo mikil að hann gat ætíð dæmt um
hvort báturinn mundi taka eða ekki, því aldrei
hreyfði hann sig af brúninni fyr en hann sá, að
komið var að því síðasta.
Æfinlega var Tryggur hér einn af hundum og
virtist hann kunna því vel, því aldrei lagði hann
til sunds á eftir okkur héðan, en illa kunni hann
við sig, er við vorum hvorugur heima, og þáði
hann oftast ekki mat; hann fór oftast til
mömmu og bar sig aumlega fyrir henni, ýlfraði
og skrækti við fætur henni; hún sagði þá stund-
um við hann: „Það var ekkert mér að kenna,
að þeir fóru.“ Lagðist hann þá þegjandi hjá
henni um stund, en oft þurfti hann að gá að,
hvort við kæmum ekki, og var ætíð kominn til
okkar er við lentum, og þá sjaldan er hann þáði
mat, er við vorum í burtu, var það af henni, en
væri hún líka að heiman, leið honum mjög illa.
Við vorum eitt sinn sem oftar öll að heiman, og
stóð sú ferð yfir í 4 daga, og á þeim tíma varð
enginn var við að Trvggur smakkaði neitt, fvrr
en daginn, sem við komum; hafði hann þá strax
um morguninn verið mjög kátur og fór þá út á
eyju, en þegar hann kom heim, þáði hann sykur
og þóttist fólk sjá það á honum, að við mundum
koma heim þann dag.
En aldrei leið honum ver, en þegar annarhvor
okkar var veikur (honum var alveg sama, hvor
okkar var), þá vildi hann helst aldrei úr bæ fara,
og var hann þó ólatur, en þegar sá kom á fætur
aftur, réð hann sér ekki fyrir gleði.
Sem dæmi upp á ráðvendni hans rpá nefna
það, að honum þótti kriuegg ágæt að sleikja úr
þeim hráum, en aldrei tók hann egg í óleyfi, og
ekki þó við værum úti á eyju að tína egg, en
ef við sögðum við hann: „þú mátt eiga það“,
er hann kom að eggi, þá varð hann feginn, tók
það og braut og sleikti úr því. Aldrei þurftum
við að siga honum til að láta hann gelta, heldur
að eins að segja: „geltu nú, Tryggur minn“; en
10