Barnablaðið - 01.09.1975, Blaðsíða 19

en án árangurs. Pá fór hugrekki hans að minnka.
í hvert sinn sem honum tókst að koma sér
lítið eitt upp, þá vonaðist hann til að sér mundi
takast að komast hjálparlaust upp úr. Hann
vildi ógjarnan hrópa á hjálp. Þá fengju allir að
vita, að hann hafði farið þetta í leyfisleysi.
Það var nægilegt að mamma og pabbi vissu
þetta. Hann heyrði í bílunum á þjóðveginum.
Nú voru mamma og pabbi ef til vill komin heim.
Hann ætti kannski að kalla?
Hann hugsaði sig um svolitla stund. Nei.
Hann ætlaði að bjarga sér sjálfur.
Nokkru seinna var hann orðinn uppgefinn.
Handleggirnir gátu ekki meira, og hann sökk
dýpra. Nú varð hann að kalla á hjálp.
Það var farið að dimma og nóttin var ekki
langt undan. Lárus byrjaði að kalla. Hann
hrópaði svo hátt að það bergmálaði í hæðunum
í kring. Hann heyrði sína eigin rödd, það
fannst honum undarlegur hliómur.
En allt í einu heyrði hann annað en sína
eigin rödd. Einhver kallaði nafnið hans.
„Lárus, drengurinn minn . . .“
Þetta var röddin hans pabba.
Þá fór Lárus að gráta bæði af gleði og þreytu.
Pabbi hans hafði með sér stóra viðarplanka.
Þannig komst hann til drengsins, sem var orð-
inn uppgefinn og meira en það. En það tók
hann þó nokkra stund að ná honum upp úr
leðjunni, en það tókst að lokum.
Lárus átti von á aðfinnslum og skömmum á
leiðinni heim. Pabbi tók hann og bar hann
heim. Hann strauk honum nokkrum sinnum
yfir höfuðið, en hann sagði ekkert. Þegar Lár-
us sá heimilið sitt, andvarpaði hann og leit
upp á pabba sinn og sagði með grátstaf í rödd-
inni: „Ég skal aldrei fara þessa hliðargötu til
ömmu. Þú og mamma höfðuð rétt fyrir ykkur.
Fyrirgefðu mér pabbi!“ Pabbi brosti. Hann
fyrirgaf. En hann sagði nokkuð, sem Lárus
gleymdi ekki. „Hliðarvegir eru ætíð hættu-
legir. Það er hinn beini vegur sem við eigum
að ganga hér í lífinu. Þá náum við takmark-
inu.“
KONUNGURINN
OG ASNINN
Á þeim tíma, sem Abraham Lincoln var fofseti
Bandaríkjanna, má segja að hann hafi aldrei haft
stundlegan frið fyrir mönnum, er sóttust eftir embxttum
og betri embættum. Einn dag voru margir af þeirri
gerð manna, gestir hjá honum. Sem þeir voru allir
saman komnir, sagði hann þeim arfsögn þessa. Má
skjóta hér því inn, að forsetinn var uppspretta af
fræðandi frásögnum og dæmisögum.
Sagan sem hann sagði við þetta tækifæri, var svona:
- Einu sinni var konungur í ríki sínu. Dag einn
vildi hann fara á veiðar og spurði hirðmeistara sinn,
hvernig veður mundi verða þennan dag.
- Það verður dásamlegt, svaraði hirðmeistarinn.
Þegar hin konunglega veiðimannasveit kom lengra
út á veginn, mætti hún bónda einum, sem reið
asna. Hann gekk til konungsins og ávarpaði hann:
- Það verður regnveður I dag, yðar hátign.
- Konungurinn skellihló að bónda, og hélt för sinni
áfram eins og ekkert hefði gerzt. En hann var
ekki fyrr kominn á veiðisvæðið en það tók að húð-
rigna. Innan tíðar varð svo mikið ausandi regnveður, að
konungur með fylgdarliði slnu, varð að hverfa heim
aftur hið bráflasta. Svo argur var konungur I lund,
þegar hann kom heim aftur holdvotur, að hann rak
hirðmeistarann úr stöðu hanss, en kallaði bóndann
fyrir sig.
- Hvernig gazt þú spáð því, að það kæmi regn,
þegar veðurútlitið var svona fallegt?
- Ég er enginn spámaður, herra ’konungur. Nei,
það er ég alls ekki, en það er asninn minn. Hann
slær eyrunum fram á við, þegar hann finnur það á
sér að regn er í aðsigi.
Þegar konungur heyrði þetta, sendi hann bóndann
eftir asnanum og gerði hann að hirðmeistara I stað-
inn fyrir þann, sem hann hafði rekið.
- En þarna hljóp konungurinn herfilega á sig.
- Hvernig? spurði einhver af gestum Lincolns.
- Jú, því síðan hafa asnar endalaust óskað eftir því
að komast I embætti.
--Herrar mínir, þið getið skilið meðmæli ykkar eftir
hér. - Ég skal láta heyra frá mér seinna.
19