Barnablaðið - 01.09.1975, Síða 21

Jóhann leit upp í dimman himininn. Hann
var sjálfur undrandi yfir því að það var ekki
farið að rigna. „Já, kannski það,“ sagði hann
hægt. ,,En þá er það Guðs blessun við okkur.
Ég tek það sem óverðskuldaða náð Guðs við
okkur, ef við náum þessu inn, áður en það fer
að rigna.“
Eiríkur svaraði ekki pabba sínum um hina
himnesku velvild. Honum fannst það vera
heldur barnalegt að halda, að Guð væri að hafa
áhuga á því hvernig það færi með uppskeruna
hjá þeim. Guð hafðí eflaust nauðsynlegri mái
að gefa gaum að, hugsaði hann.
Þeir keyrðu inn fjögur hevhlöss í viðbót,
án þess að nokkur regndropi hefði fallið. ,,Nú
eigum við bara eftir tvö,“ sagði Jóhann. „Cíuð
er góður við okkur. Ég er leiður vfir að ég
skuli ekki vera betri en ég er, eins og Guð er
náðugur við mig."
Utlitið fór versnandi. Trén bevgðu sig auð-
mjúk í vindkviðunum og það kvein í trjákrón-
unum. „Nú fer eflaust að rigna," sagði Eirík-
ur, þegar hann fann regndropa falla á andlit
sitt. „Við náum ekki því síðasta af hevinu
þurru.“
„Guð heldur hendi sinni yfir okkur þangað
til við erum búnir,“ sagði Jóhann.
„Verði ekki farið að rigna áður en við er-
um búnir, ætla ég að biðja þig að biðja fvrir
mér, pabbi,“ sagði Eiríkur. „Þá verð ég einnig
að trúa að Guð gefur gaum hverri þeirri mann-
veru, sem biður og trúir á hann."
Jóhann bað í hljóði til Drottins að láta ekki
rigna. Eiríkur horfði til himins. Hann bað
ekki, en hann vonaði að það rigndi. Hann vildi
ekki trúa á þann Guð, sem mamma og pabbi
trúðu á. En nú hafði hann í einhverju fáti
beðið pabba sinn um fyrirbæn, ef það rigndi
ekki áður en þeir næðu öllu inn í hús. Ef það
væri þá ekki lítilmannlegt, ja, þá mundi hann
heldur vilja biðja Guð um regn, en það væri
nú líka óréttlátt.
Þegar síðasta heyhlassið var komið á vagn-
inn, var himinninn jafn dimmur. Ekki hafði
regnið fallið enn þá. Auðsjáanlega var óveðrið
á næstu grösum, en þá var líka allt hey komið
inn í hlöðu. Nú, þar sem þeir stóðu tilbúnir að
aka heim, settist Eiríkur ekki með það sama í
ökusætið. Hann stóð nokkra stund óákveðinn
og bei.ðeftir því að rigningin kæmi. En það
virtist vera haldið aftur af regninu, af ósýni-
legri hönd. Jóhann tók heykvíslina og gerði sig
líklegan að stinga henni í heyið. En þegar hann
sá að Eiríkur settist ekki undir stýrið til að
aka heim, vissi hann ekki hvað hann ætti að
gera. Orðum Eiríks hafði hann ekki gleymt,
en það var ekki gott að þrengja sér fram á
svona viðkvæmri stundu.
Nú sneri Eiríkur sér að pabba sínum og
sagði: „Eiginlega vil ég ekki það, sem ég bað
þig um, ef það 'rigndi ekki. En til þess að ég
þurfi ekki að skammast mín allt mitt líf, frammi
tyrir þér, pabbi, þá verð ég að biðja þig að
biðja fyrir mér.“
Þarna úti á túninu, með koldimman himin
vfir sér, bevgðu tveir menn kné sín. Guð hlust-
aði á bænir þeirra og hann hlustaði ekki að-
eins, heldur gaf bænasvar.
Eiríkur fékk fyrirgefningu og frið. Hann
fann, að eitthvað hafði gerzt innra með hon-
um eftir bænina. Þegar hann ók traktornum
inn um hlöðudvrnar, heyrði hann hvernig regn-
ið lamdi hlöðuþakið. Áður en þeir voru búnir
að ganga frá heyinu, var komin hellirigning.
Nú var óveðrið skollið á. Vindurinn geist-
ist vfir akra og engi. Jóhann og Eiríkqr hlupu
heim frá hlöðunni og inn í eldhúsið komu þeir
rennblautir. En þeir brostu hvor til annars. —
„Tíminn er stuttur, pabbi,“ sagði Eiríkur hlæj-
andi, „en þegar Guð tekur hann í hönd sér,
þá virðist hann nógu langur.“
„Já, ef við aðeins gefum Guðj þann mögu-
leika,“ samþykkti Jóhann Rundgrein, og augu
hans ljómuðu af ánægju yfir þeirri uppskeru,
sem ekki aðeins færði björg í bú, heldur hafði
einnig gefið uppskeru í hinum himnesku bú-
stöðum.