Barnablaðið - 01.12.1996, Blaðsíða 20

SMÁSACAN
Kaffibauiiirnar
Elsa var nýkomin úr sunnudaga-
skólanum og þar hafði kennslukonan sagt
að Jesú langaði til að honum væru gefnar
jólagjafir. Kennslukonan útskýrði þetta
betur og sagði börnunum að þegar þau gæfu
fátækum og sjúkum þá væri það eins og þau
gæfu Jesú gjöf. „Þið megið ekki gleyma að
gefa Jesú eitthvað/' sagði kennslukonan. „að
vísu er langt til jóla en þið getið samt farið að
hugsa fyrir gjöfinni handa Jesú nú þegar.
Það er gott að gefa pabba, mömmu og
systkinum sínum gjafir en þið megið ekki
gleyma Jesú. Jólin eru afmælishátíð hans og
þá er auðskilið að hann vonast eftir einhverju
frá okkur. "
Elsa litla hlustaði af athygli, hún sá mikið
eftir því að hafa ekki gefið Jesú neina gjöf
fyrr. Nú var hún orðin sjö ára og hún hafði
aldrei gefið Jesú nokkurn skapaðan hlut. En
núna ætlað Elsa að minnast hans, það var
alveg víst. Nú þurfti hún bara að finna
einhvern sjúkan eða fátækan. Elsa fór að
hugsa um Lísu frænku sem bjó í næstu götu,
hún var svo lasin að hún gat varla farið í
búðina og svo var hún mjög fátæk. Fyrir
nokkru hafði Elsa fengið að fara til Lísu
frænku með poka af gervikaffi en Lísu fannst
gott að fá heitan kaffisopa. Elsa mundi enn
hvað Lísa varð glöð þegar hún fékk kaffið.
„Guð blessi þig," hafði Lísa sagt „þú ert
engill sendur frá Guði." Og nú skammaðist
Elsa sín, að hugsa sér að hún skildi gefa Jesú
gerfikaffi, pabbi og mamma voru kannski
ekki rík en gervikaffi drukku þau samt
aldrei. Því meira sem Elsa hugsaði um þetta
því sorgbitnari varð hún. Aldrei framar
skyldi hún gefa Jesú svo lélega gjöf.
Dag nokkurn þegar mamma var að mala
kaffi, kom Elsa til hennar og sagði hikandi,
„Mamma, get ég fengið eina kaffibaun?''
Mamma varð hissa, „það er ekki hægt að
borða kaffibaunir," sagði hún. „Eg ætla ekki
20 ........................................
að borða hana," svaraði Elsa, „viltu gefa mér
eina baun?" Mamma brosti, tók fimm baunir
úr pokanum og gaf Elsu. „Þakka þér fyrir
elsku mamma," sagði Elsa og hljóp í burtu
til að fela feng sinn. Næsta dag bað Elsa
mömmu aftur um baun, „ bara tvær eða
þrjár?" Sagði hún og mamma gaf henni
baunir.
Þetta endurtók sig aftur og aftur í hvert
sinn sem mamma malaði kaffið. Að vísu
skildi mamma ekkert í því hvað Elsa ætlaði
að gera við baunirnar en hún gat ekki neitað
litlu stúlkunni sinni um svo lítinn hlut.
Tíminn leið og bráðum voru komin jól.
Elsa hélt áfram að biðja um baunir og eitt
sinn sagði mamma „þú mátt biðja um baunir
fram að nýja árinu en þá verður þú að
hætta." Eg ætla ekki að biðja um meira því
að pokinn er orðin fullur," svaraði Elsa.
„Hvaða poki? Spurði mamma. „Pokinn hans
Jesú," svaraði Elsa þá, en mamma skildi
ekkert hvað hún var að fara og Elsa útskýrði
málið. „Eg hef ekki notað baunirnar," sagði
hún, „Eg ætla að gefa Jesú þær í jólagjöf."
Og svo sagði Elsa mömmu sinni frá því sem
sunnudagaskólakennarinn hafði sagt.
Mamma táraðist þegar hún heyrði frásögn
dóttur sinnar og þegar hún fékk að sjá
kaffibaunapokann varð hún alveg hissa.
„Getur verið að þetta séu orðnar svona
margar baunir? Þú ert dugleg stúlka, það
verð ég að segja." Mamma klappaði Elsu á
kinnina. „En hverjum ætlar þú að gefa
kaffið?" Spurði mamma að lokum. „Lísu
frænku því hún er bæði sjúk og fátæk,"
svaraði Elsa. „Kennslukonan sagði að það
sem við gæfum slíkum væri eins og við
værum að gefa Jesú." „Það er alveg rétt,"
sagði mamma, „en afþví að nú er svo stutt til
jóla ættir þú að færa Lísu frænku jólagjöfina
strax." Mamma tók fram körfu og tíndi ofan
í hana ýmsar vörur, bæði brauð og kjöt, en
efst í körfuna setti hún kaffibaunapokann
frá Elsu."Nú verður Jesús undrandi," sagði
Elsa, „ég er viss um að hann hélt að hann
fengi bara gervikaffi frá okkur."
Bamctblaðið