Sólskin - 01.07.1962, Síða 77

Tungl-álfamœrin sá Ijós hans hverfa, en
hún sá hann ekki sjálfan. — Við hvern varstu
að tala góði nœturgali, spurði hún.
— Við sólar-álf, svaraði nœturgalinn. Ég
hef aldrei séð sólar-álf, sagði hún. — Mér
þœtti gaman að sjá einn. Hún sat alveg hjá
nœturgalanum og alla nóttina söng hann
fyrir hana. — í kvöld mun ég sjá hann, sagði
hún, um leið og hún kyssti nœturgalann og
hvarf á braut.
Nœsta dag var skýjað, og sást eigi til sólar.
En undir kvöldið rofaði til og sólin skein. Jafn-
skjótt sá nœturgalinn stiga sólar-álfsins okkar,
stungið niður rétt hjá heimili hans, og brátt
var sólar-álfurinn kominn til hans.
— Heldurðu að hún komi í kvöld? spurði
hann. — Ég œtla að bíða og sjá hana.
Já, hún mun koma, sagði nœturgalinn og
þeir biðu átekta. Við rœtur trésins lá stór,
hvítur steinn, — svona venjulegur hvítur
steinn, ekki fallegur, og ekkert gagn að hon-
um til neins. Hann lá þar, sem hann hafði
lent, og grét af því að hann hafði ekkert
að starfa.
Hann talaði aldrei við fuglana, sem vissu
75