Sólskin - 01.07.1962, Síða 81

áreiðanlega nœturgalinn, sem er að syngja,
heyrðu, hann er að kalla á okkur. — Fylgið
mér, söng fuglinn. Komið aftur undir eins og
felið ykkur í steininum. Þá féll álfamœrin til
jarðar. Mér líður svo illa, sagði hún. Ég get
ekki gengið lengra. Þá kom nœturgalinn nið-
ur. — Klifrið upp á bakið á mér, sagði hann,
og ég skal fara með ykkur bœði til steinsins.
Síðan settust þau bœði á bak nœturgalans,
og hann flutti þau til stóra steinsins við rœtur
trésins. — Farið inn, mœlti hann og nam stað-
ar fyrir framan holuna. Þau fóru bœði inn
í holuna og sátu í myrkrinu inni í steininum.
Þá fór að rigna. Það rigndi allan dag’nn,
og nœturgalinn sat í húsi sínu hálfsofandi.
Sólin var gengin undir og máninn kom upp
á himininn. Skýin voru horfin, og loftið var
aftur fullt af litlum silfurstigum, sem tungl-
álfameyjarnar komu eftir.
Nœturgalinn fór að gá að litlu álfameynni
sinni, en hann gat ekki fundið hana. Hann
vissi, að hún mundi aldrei koma til hans aftur.
Þá grét hann og söng sorgarlag. Síðan flaug
hann niður að steininum og söng fyrir utan
holudyrnar, en það kom ekkert svar. — Hann
79