Sameiningin - 01.07.1886, Blaðsíða 13

—77-
Hver vill ekki gráta kristnum trúartáram, þegar hann á annað borð
verðr að gráta ? Lazarus var upp vakinn af drottni til þcssa lífs.
Enginn af vinum vorum, sem eitt sinn er andaðr, verðr líkamlega
upp vakinn fyr en á efsta degi. En áttu ekki ástvin, einn eða fleiri,
sem eru andlega dauðir ? Og ertu ekki sjálfr, ef til vill, í andleg-
um skilningi dáinn ? Er ekki kristindómr þinn dáinn ? Enginn,
sem svo er komið fyrir, fær grátið hinum mjúku, himnesku svöl-
unar-tárum yfir moldurn látins ástvinar eða í öðru mótlæti. En
þá er að biðja drottin að koma og vekja nýtt líf trúar og vonar hjá
sér og sínum upp af andlegum dauða. þú, sem misst hefir þína
œsku-trú, biddu mið skáldinu (B. Gr.):
„ Gjörðu mig aftr sem áðr eg var,
alvaldi guð, meðan œskan mig bar ;
gefðu mér aftr hin gull-legu tár,
gefðu’ að þau verði’ ekki hagl eða snjár “.
Frá tveimr atburðum í æfi Jesú er sagt í 5. lexíunni. Hinn
fyrri er það að María systir Lazarusar, sem hann hafði upp
vakið, yfir borðum í húsi þeirra systkina smurði hann með dýr-
öiætum smyrslum; en síðari atburðrinn er hin merkilega pálma-
dags-innreið hans í Jerúsalem á ösnufolanum. í hvort tveggja
skiftið er Jesú sýndr fram úr skarandi, alveg óvanalegr heiðr.
Hann þá þennan konunglega heiðr nú, þó að hann annars venju-
Hga skoraðist undan að þiggja viðlíka lotningarmerki. Hann
vildi ekki vera tignaðr sem jarðneskr konungr, ekki gefa mönn-
öm. neina átyllu til að trúa á neinn slíkan konungdóm hjá sér.
En hann vildi, að áðr en endinn kœmi, skyldi menn þó sjá, að
hann játaði sig sem konung, andlegan konung í guðs ríki, yfir
Ejörtum mannanna. því þá hann nú bæði einstaklega og opin-
herlega þennan lconunglega heiðr rétt á undan sinni píslargöngu.
þegar kirkjur eru reistar í kristnum söfnuðum og þær skreytt-
ai' eftir því sem bezt má verða, þegar fólk safnast til opinberr-
ar guðsþjónustu, búið í sitt bezta skart, þegar börn eru borin til
skírnar, þegar menn ganga til guðs borðs, þegar menn lesa sinn
húslestr í heimahúsum o. s. frv., þá er það heiðr, sem konungi
kristninnar er sýndr. Og ef það er gjört með sama huga og
°g María hafði til frelsarans, þá er hún smurði hann og þerraði
fœtr hans með hárlokkum sínum, þá er vel. En ef það hugarfar
vantar, kærleiks-hugarfarið, hið iðranda, auðmjúka, trúaða hug-
arfar, þá er allr þessi heiðr einkisvirði, verra en einkisvirði. Um