Sameiningin - 01.01.1887, Side 4

—164—
fyr en menn hafa fengið eigin reynslu hjarfcna sinna fyrir því,
að drofcfcinn veitir þaö, sem hann býðr í sínu evangelíi. þú
lieyrir sagt, að drotfcinn sé svo óendanlega góðr, að hann aumk-
ist yfir livern þann, sem bágt á, að hann fyrirgefci hverjum
iðranda afbrotamanni syndir hans, taki börnin á arma sína og
blessi þau; —en það er ekki nóg að heyra þetfca sagt. þú verðr
að hafa reynt þetta sjálfr,. svo þú sjálfr getir vitnað af eigin
reynslu. þér dugar ekki að segja eða hugsa: „Svona er oss
kennt“. Nei, þú verðr að geta talað af sjálfum þér. þú verðr
að geta sagt: „Mifct eigið hjarta helir lifað með frelsara mínum,
og eg veifc, að þó að allr heimr segði annað, þá er hann m i n n
frelsari. þess vegna trúi eg á hann. Eg trúi á hann, þó að eng-
inn tryði ú hann. Eg greiði atkvæði með honum, þó að allir
aðrir greiddi atkvæði móti honurn". Sá, sem svona hugsar í
kristilegu tilliti, hann læfcr ekki að eins berast með straumn-
um. Og það dylst nú reyndar aldrei lengi, hvort sá eða sá
sfcendr á sjálfstœðum fœti í kristindómslegu tilliti, ellegar fylg-
ir að eins meira hlutanum í blindni. því—segir Jesús—„af á-
vöxtunum skuluð þér þekkja þá“. Og varla getr nú neinmu
dulizt, að margir þeir ávextir koma hér fram í vorum hópi, í
kristni þjóðar vorrar hér hjá oss, sem ekki geta af kristilegri
rót verið runnir. Og hvar sem þú sér slíka ávexti, þá hefcir þú
talandi sönnun fyrir framan þig fyrir því, að eitthvað sé geggj-
að við atkvæðagreiðsluna með honum, sem þó öllum í orði kveðnu
kemr saman um að konungsvaldið eigi að hafa. þeir eru tveir
fiokkarnir, sem hér eins og víðast hvar í frjálsum löndum keppa
um hin pólitisku völd, og nii er spursmálið fyrir almenningi:
Hvor þessara tveggja fclokka á nvi að verða ofan á ? það þyk-
ir óhœfa að greiða þar atkvæði í blindni, og það er óhœfa. En
er þá ekki öllu meiri óhœfa, að vera hugsunarlaus og sannfœr-
ingarlaus í andlegum efnum, í því, sem snertir manna eigin sálu-
hjálp ? Elokkarnir eru þar tveir einnig. Yér höfum Jesú eig-
in orð fyrir því: það er hópr manna á þröngva veginum og
það er annar hópr á hinum breiða vegi. þröngi vegrinn leiðir
til lífsins. þeir eru fáir, sem þann veg ganga, segir Jesús.
Breiði vegrinn liggr til glötunar, og Jesús segir, að þeir sé marg-
ir, sem á þeim vegi eru. Einhverjum kemr, ef til vill, í hug,
að þeir á hinum breiða vegi sé fólkið fyrir utan kirkjuna, en
hinir þeir, sem í kirkjunni standa. En nei, því Jesvis segir
einnig: „Ekki munu allir þeir, sem til mín segja: herra, herra,