Sameiningin - 01.01.1887, Qupperneq 9

—169—
LEXIURNAR FYRIR LÍFIÐ.
Yér byrjum meS nýárinu í 1. lexíunni á uppbafi mann-
kynssögunnar. Upphafið er þetta: guð slcapaSi karlmann og
konu, og hann skapaSi þau í sinni eigin mynd. MeS þessu er
eðli mannsins aS greint frá öllum sköpuSum skepnum jarSar-
inna, aS honum einurn er gefin guSs mynd. MeS því, sem hér
er opinberaS manneSlinu viSvíkjandi, er meS öllu girt fyrir þá
vantrúargetgátu sumra náttúrufrœSinga, aS maSrinn aS öllu leyti
heyri dýraríkinu til, sé af dýrunum kominn, sé aS eins full-
komnasta dýriS. GuS hefir staSfest óyfirstíganlegt djúp milli
mannsins og allra annarra skepna jarSarinnar meS því aS skapa
hann í sinni eigin mynd. Vantrúin vill hafa þetta djúp af
numiS og gjöra inanninn aS dýri, og svo hverfr öll sjálfsábyrgS
hjá manninum, öll trú á guS og hugsan um annaS líf. „Og samt
snýst hún“, sagði Galilei, hinn heimsfrægi stjörnufrœSingr, óS-
ar en páfakirkjan var búin aS kúga hann til aS afsverja þá
kenning sína, aS jörSin snerist umhverfis sólina. Látum þig,
maSr, vera búinn að slá því föstu, aS þú sért ekkert annað en
duft jarSarinnar eins og dýrin og hljótir því eins og þau aS
lifa eingöngu eftir fýsnum líkamseSlis þíns og svo sé allt úti
meS þessu lífi; vertu viss um þaS, aS rödd samvizku þinnar
lætr fyr eSa síSar til sín heyra, segjandi: „])að er til guS, og
í hans mynd ertu skapaðr, og þú berS ábyrgS á því á síSan,
hvernig þú hefir fariS meS þína guSs mynd“. Samvizkan rífr niSr
ímyndanir vantrúarinnar, hversu vísindalegan búning sem þær
kunna aS vera ldæddar í; hún segir já og amen viS guSs orSi
heilagrar ritningar, því þaS er sama röddin, sem þar talar og í
samvizkunni.—Gamla áriS er liðiS og nýtt ár gengið í garS.
Hvert nýár minnir oss á aS vér eigum aS verða aS nýjum
mönnum. GuSs náS í Jesú Kristi meStekin af trúuSu hjarta
getr látiS oss upp renna nýtt ár hve nær sem vill, gjört oss aS
nýjum mönnum, endrnýjaS vora guSs mynd, sem syndin hefir
svo mjög skemmt og aflagaS.—Áð af lolcnu sköpunarverkinu leit
guS yfir allt, sem hann hafSi gjört, og sjá, það var harSla gott. ViS
áramótin hefir etiaust margr litið til baka bæSi á þaS, sem guS
gjörSi viS hann á liðinni tíS, og eins á það, er hann sjálfr gjörði.
Allt, sem guð gjörSi við þig, var gott, en þér sýndist þaS, ef til
vill, og sýnist þaS jafnvel enn ekki gott. En þaS ber þá vott
um að guSs myndin í sjálfum þér er í ólagi. Og um sama ó-