Sameiningin - 01.01.1887, Síða 11

—171
myndazt hafa í heiminum meðan mannkyniS var í hernsku. En
vantrúin kemst í bobba, þegar spurt er : Hvernig stendr ú því,
aS þessi syndafallssaga er hjá öllurn þessum rnörgu þjúSum í
aSalatriSunum nærri því alveg eins ? ])ari' ekki meiri trúgirni
til að ti'úa því að þessar ýmsu fitgáfur af sömu sögunni haíi
komið upp af sjálfu sér hjá svo og svo mörgum fornþjóðum
heimsins, heldr en aS trúa því, að sönn og áreiðanleg frumsaga
liggi til grundvallar fyrir þeim öllum, og þá um leið því, að sú
frumsaga sé saga bihlíunnar ? Vantrúin þykist vera skynsem-
istrú, en maðr þarf einatt að kasta frá sér skynseminni til þess
aS geta aðhyllzt kenningar vantrúarinnar. Vér skiljum ekki,
hvernig hið illa, guði fráliverfa ail er í upphafi til orðið. þaS
liggr fyrir utan endimörk mannlegrar eftirgrennslunar eins og
líka fyrir utan það, sem oss er opinberað í guSs orði. En það,
aS maSrinn gœddr frjálsrœSi getr falliS, þaS skiljum vér. Og
þaS að maðrinn heíir fallið, það vissum vér, þó að engin synda-
fallssaga stœði rituð í guðs orði. Atvikin við freistinguna í
syndafallssögunni eru líka öll svo eðlileg. Vér þekkjum þau
öll úr vorri eigin syndasögu. Freistarinn ræðst ekki á báSa
vora fyrstu foreldra í einu. Hann tekr konuna á eintal. „Sund-
raðu þeim og náðu svo yfirráðunum" var bragð, sem hinir drottn-
unargjörnu Rómverjar beittu gegnþeim, er þeirvildu ákné koma.
þessu bragði beitti freistarinn, þá er hann tólc konuna á eintal
og spurði hana, hvort það væri satt, aS guS hafi bannað þeim
aS eta af öllum trjám í aldingarðinum. Fyrst er að reyna að
telja manni trú um aS guS hafi aldrei sagt það, sem hann hefir
sagt, og þar næst, ef á þarf aS halda, að neita því að það sé
satt, þó aldrei nema guS hafi sagt það. Og svo verðr í augum
mannsins hinn forboöni ávöxtr svo inndæll, manni finnst maðr
verða svo miklu sælli, ef maðr neyti af honum. Oft sérðu eng-
an freistara, og ef þú sérS hann, þá er hann sjaldnast í neinni
fráfælandi mynd, heldr þvert á móti, en epliS sérðu allt af fagrt
og fýsilegt til eignar og nautnar. Og þegar þú stendr framini
fyrir einhverjum slíkum forboðnum ávexti, haltu því föstu í
liuga þér, að illr freistari er bjá þér, þótt ósýnilegr sé.—Synd
vorra fyrstu foreldra sýnist að eins smásynd, ef eingöngu er á
þaS litið, hve lítils virSi sá forboöni ávöxtr var, sem þau tóku.
En það er stórsynd, þegar þess er gætt, að lnin er upphlaup á
móti guði og að lnin liefir dauöann í TÖr meS sér, dauða fyrir
vora fyrstu foreldra og dauða fyrir alla niðja þeirra. Svo sé