Sameiningin - 01.04.1890, Blaðsíða 3

•19
an hefði láfcið kynslóðina deyja úfc á þeim sfcöðvutn, sfcöfuðu
fremr öllu öðru af verzlunar-einokuninni. það vill svo til,
að eg er minntr á þetta meðan mér enn þá eru í fersku
minni inótmælin frá leiðandi blöðunum á Islandi gegn þeirri
staðhœfing héðan frá oss að vestan, að hallærið þetta sein-
asta þar heima í hitt-ið-fyrra liafi gjört út af við nokkur
tnannslíf. Sú staðhœtíng var til vor kornin frá merkum
mönnum í norðrlandi, og eg efast ekki um, að þeir hati
farið með sánnleika. En setjum nú svo, að hér hafi eitt-
hvað verið ýkfc. A því er þó enginn vatí, að fjöldi fólks
deyr enn á Islandi fyrir tímann fyrir afieiðingar þess autna
viðrværis, sem alþvöa verðr þar við að lifa þegar fyrir al-
vöru harðnar þar í ári. Og um þetta var það, að eg féklc
svo ógleymanlega hugvekju með þessari upplýsing, sem séra
Jens Pálsson gaf ntér um dauðlegleikann í hans prestakalli.
— I sambandi við verzlunaránauðina í þessum sjóplázum
stendr drykkjuskaprinn, sem áðr hefir verið þar eins og
svo víða á iandinu á sorglega háu stigi. En hann er nú
greinilega í stórri rénun. Good-Ternphir-félagið hcfir verið
þar vel vinnandi og komið þar á nokkrum blómlegum sfcúlc-
uin. En ekki liefir það verk verið baráttulaust, og skild-
isfc tuér, að kaupmannalýðrinn í Kefiavík myndi að minnsta
kosti líta ygldu hornauga til þessarar bindindishreitíngar
og skoða hana sem einn þátt í taug þeirri, er verið væri
að búa til utan um hálsinn á einokunarhagfrœðinni þeirra.
I baráttu þeirri, sem séra Jens Pálsson hefir kastað sér
útí, tekr þórðr læknir Thóroddsen þátt með lífi og sál.
Og þá má ekki gleyma prestinum í Grindavík, séra Oddi
Gíslasyni, stm í sinni sveifc er að berjasfc við saraa eyði-
leggjandann og þessir tveir, er eg nefndi, með ríkri mót-
spyrnu á móti sér, en með ákaflega sterka trú á sigr hins
góða málefnis. því miðr fékk eg ekki tœkifœri til að
tala við séra Odd nema fáeinar mínútur, en það þarf ekki
lengi við þann mann að tala til þess að sannfœrast utn,
að maðr hetír þar fyrir sér manh, sem hefir ómótraælan-
lega sönnuri í sínu eigin hjarta í'yrir hinu endrleysanda
afii kristindómsins og brentiandi áhuga á því, að láta þetta
ati verða öðrum til blessuuar. það þykir sumuui [>ar hcima