Sameiningin - 01.02.1891, Blaðsíða 6

Leit eg á loftstraumum rennandi
leiftrandi, blikandi hjól;
á ljósskærum baugum,
með eldlegum augum,
þau lýstu sem lofteldar brennandi,
sem Ijómandi, skínandi sól.
Og þar upp’ á himninum háa,
með hvelíÍDgu skínandi bláa,
eg veglegan veldis- leit -stól.
Sem blikandi krystall var liimininn hár,
og hátignar-stóllinn sem safírsteinn blár;
á gullfótum stóð hann þar stórum
og studdr af gullvængjum fjórum.
Leit eg í ijósvaka titrandi
Ijómandi, skínandi mynd;
það maðr var fríðr
og bjartr og blíðr;
hans ásýnd var glóandi, glitrandi,
sem geislar á blikandi lind.
Af dýrðlegum, heilögum hvarmi
skein himneskr vegsemdar-bjarmi,
sem sól skín á silfraðan tind.
Sem regnbogi fagr, í skýjum er skín,
var skinið í kringum þá dýrðlegu sýn.
þar drottins míns dýrð leit eg skína
og draup fram á ásjónu mína.
Heyrði eg raust eina hljómandi
hásölum dýrðlegum frá.
Sem íljótanna niðr,
sem fossanna kliðr,
sem herdunur ymjandi, ómandi
var ómrinn dýrðlegi sá.
Og kerúbar hné létu hníga
og liimnesku vængina síga ,
við himinrödd heilaga þá.
þiá talaði röddin: „þú Esekíel,