Sameiningin - 01.03.1893, Síða 17

—13—
Svona voru afskifti „Kirkjutlaösins" af trúarlærdóms-neitan
þeirri, er lir. Pálmi hefir viljað segjasöguna af í „Frétt(un)um“
Lesendr vorir geta nú speglað sig í hinum „vitrlegu röksemd-
um", sem íitstjóri „Kirkjublaðsins“ á aS hafa lagt fram til þess
að koma „sætturn" á milli vor og séra Mattíasar. AS sætta oss
við séra Mattías var annars hreinn óþarfi, enda er þaS alveg víst
°g hggr opiS á yfirborðinu, aS séra þórhallr hefir komiS með
„röksemdir“ sínar í allt öðrum tilgangi, þeim nefnilega, aS sýna,
aS eigi væri ástœða til aS fara frekar út í trúarneitan séra Matt-
íasar en kirkjustjórnin á íslandi hefir gjört.
þetta, sem hér er af oss tekið frarn um ágreining þann milli
vor og „Kirkjublaðsins“, er reis út af trúarfráhvarfi séra Magn-
úsar Skaftasens, er alls ekki ritaö til þess að óvingast viS hinn
háttvirta ritstjóra þess blaSs, né við neinn annan mann. þrátt
fyrir það, sem í þessu máli hefir á milli boriS, erutn vér séra
þórhalli Bjarnarsyni hjartanlega þakklátir fyrir þann rnikils-
verða stuðning, sem hann í blaði sínu hefir yfir liöfuð að tala
Veitt málum vorum, og þáu hlýju orð, sem hann í liðinni tíð
aftr og aftr hetir til vor látið falla. Ekki er það heldr svo að
skiija, aS ritstjóri ,,Sameiningarinnar“ geti ekki boriS þaS, þótt
framkoma hans í hinu umrœdda ináli sé rangfœrð og misskilin
af ýmsum út af því, hvernig „Fréttir“-nar segja ft'á. Hann ætti
úr þessu að vera upp úr ]tví vaxinn að ]tola ekki annað eins
smámótlæti. En þaS er skylda vor viö hið lúterska kirkjuféiag
Islendinga hér, að láta mönnum ekki mótmælalaust haldast
uppi, að slá föstum öSrum eins kirkjumála-tíðindum og hr.
Pálmi hetir komiö með, í söguriti, sem ætlazt er til að só eins
áreiðanlegt og litlaust eins og ltinar árlegu „Fréttir“ frá Bók-
menntafélaginu. Hr. Pálmi tná náttúrlega fyrir oss telja það
cða þaS í trúarjátning kristilegrar kirkju „efasöm trúaratriði“,
eins og hann hefir við þetta tœkifœri leyft sér aS gjöra, en hann
hefir engan minnsta rétt til að ganga ut frá þeirri skoðan sinni
sem sannleik í ööru eins riti og „Frétt(un)um“. Og vér geturn
ekki annað en mótmælt því í kröftugasta máta, að það rit sé
haft til þess að villa sjónir manna meS öfugum og ótímabærum
sleggjudómum um þaS, sem hjá oss eSa þjóS vorri yfir liöfuð aS
tála er uppi í tímanum. Og það vildum vér að ending segja,
að skyldi mói von vorri eigi vera unnt aö fá neinn þar hoima á