Sameiningin - 01.09.1893, Blaðsíða 12

—108—
þaS hæSir guð, en hatar oss,
og liaröan býr oss raunakross
] aö út í glötun œöir,
en okkar hjarta blœSir.
8. þaö böl skal aldrei á mig £á,
þótt yrði’ ei neitt úr vonutn ;
tnit.n son er geymdr guöi hjá
og gengr um hjá honum.
Nú frið og gleði fær hann þar
og fagna mun til eilífðar :
hann sér guðs engla alla,
setn okkr varna’ að falla.
9. Hans litli munnr læra skal
að lofa guð og prísa
með englum guðs í gleðisal
hins gó5a, máttka, vísa.
Nú sér hann allt og vel hann vei
það vor á meðal enginn leit
og sem vér aldrei sj íum
unz sæluna’ öölast fáutn.
10. Ó, væri’ eg l horn eitt horfinn þar
og heyrt eg gæti óminn,
er hreifðirðu’ engladiörpurnar,
eg held eg þekkti róminn,
er syngir ) ú í sælli ró
i:m sælu þá, er guð þér l»j<>;
eg gréti hátt af gleði,
Ö Ö Ö 7
en gréti’ af fúsu gefi.
11. Eg segði ].á : minn son vert kyrr,
eg sé mig langaði’ eigi,
afi byggi hér mitt barn sem fyrr,
en bæði’ á hverjum degi:
Ó, Elíasar ver hér vagn
og vinn þú ininni sálu gagn;