Sameiningin - 01.05.1899, Síða 5

3/
því er viröist, hafa gengið fram hjá handbókarnefndinni svo
kölluðu heima á Islandi. Sérstaklega sýnist mér það vegna
þessa, að málið hefir verið uppi í dönsku kirkjunni og þar
þótt ástœða vera til þess að taka það til greina. En hafi
ástœða verið til þess þar, þá mun hún ekki vera síðr á Islandi.
Svo líka vegna þess jafnvel hvað helzt, að eitt af því, sem
skoða má eitthvert ljósasta hnignunarmerki trúarlífsins í
íslenzku kirkjunni, sem sé hin þverrandi þörf hjá söfnuðunum
á því að ganga til guðs borðs, minnir einmitt á málið og
kemr manni til að hugsa um það.
Málið, sem eg hefi í huga, er um það, að presti sé leyft
að útdeila sér sjálfr kvöldmáltíðarsakramentinu meS söfnuði
sínum, þegar söfnuðr hans eða einhverjir úr söfnuðinum ganga
til altaris. Hér er ekki um það að rœða, að prestrinn geti
veitt sér sjálfr sakramentið, hve nær eða hvar sem honum
sýnist, heldr um það, að það sé ekki nauðsynlegt fyrir prest-
inn, til þeös honum geti veitzt blessan sakramentisins, að hafa
annan prest hjá sér í kirkjunni við altarisgöngu-guðsþjónustu
safnaðarins, er veiti honum sakramentið. Hann megi gjöra
það sjálfr.
Mun þetta mál vera nýmæli hjá oss. Býst eg þess vegna
við, að tilfinningar fólks verði mjög svo á móti því. Sum-
um finnst það óviðkunnanlegt; aftr öðrum alveg óhafanda. A
þessu er ekki að furða sig. Mennirnir eru, eins og allir vita,
töluverðar vanaskepnur, og eiga því marg-oft mjög ervitt með,
þrátt fyrir alla tilbreytingar-Iöngunina hjá þeim, að fara úr
ham eða jafnvel breyta til með ham, sem þeir fyrir vanann
hafa vaxið upp í. þótt ekki sé nema komið ögn við sjálfan
haminn, rísa tilfinningarnar öndverðar. Vér íslendingar er-
um yfir höfuð engin undantekning í þessu tilliti frá öðrum
mönnum. Vér eigum eins og aðrir tilfinningar, sem eiga rót
sína að rekja til vanans. Og ef snert er við því, sem vér
höfum vanizt við, gjöra þessar tilfinningar vorar vart við sig.
Eins og eðlilegt er verða þær hámæltastar, þegar eins og við
það er komið, sem oss er hvað helgast, og fara á að breyta til
einhverju í sambandi við það. Nú er oss kristnum íslend-
ingum, eins fyrir það þótt vér kunnum ekki að meta kvöld-