Sameiningin - 01.05.1899, Qupperneq 6

máltíðarsakramentið neitt líkt því eins og vera ætti, enginn
hlutr þó helgari en það. það væri því ekki neitt tiltökumál,
þótt oss félli illa öll nýmæli, er snerta það. Svo fór fyrir mér,
er eg las fyrst um þetta mál, sem minnzt hefir verið á. Mér
var það mjög ógeðfelt, og er ekki laust við, að tilfinningar
mínar sé enn þá fremr á móti því.
En vér megum ekki láta tilfinningar vorar fara í gönur
með oss, heldr leitast við að hafa vald yfir þeim, svo dómar
vorir verði ekki eintómir tilfinninga-dómar. Helzt til oft
hættir þeim við að verða það. Verðum vér þá oss óafvitanda
meinsmenn þess, sem oss eiginlega langar til að styðja.
Er þá í rauninni nokkuð á móti þessu, að prestrinn gangi
til altaris hjá sjálfum sér ásamt með söfnuði sínum? Vaninn
og tilfinningarnar geta ekki komið til greina, eins og bent
hefir verið til, ef ekkert er þar á bak við þeim til stuðnings,
annaðhvort eitthvað í eðli sakramentisins eða tilgangi frelsarans
með það, sem banni það. En þegar að er gáð, er þá nokkuð í
þessu tilliti á móti þvf? Nei, ekki sjáanlega. Að minnsta
kosti fæ eg ekki séð það. Eða hvað í innsetningarorðunum
eða við innsetninguna sjálfa ætti að vera því til fyrirstöðu?
Frelsarinn sjálfr er gestgjafinn við borðið, hinn veitandi, gef-
andi. Hann segir: ,, takið—; þetta er—; gjöriS—. “ þetta
hefir aldrei breytzt. Hann er enn þá gestgjafinn. Gestirnir
eru gestir hans og veita móttöku því, sem hann réttir að þeim.
Hvað ætti þá að hamla prestinum frá að vera gestr með söfn-
uðinum við borðið, jafnvel þótt hann hafiáhendi þjónustu þá,
að rétta að hinum gestunum það, sem á borðinu er ? Hvað
ætti að banna honum að rétta að sjálfum sér hið sama, eða
að taka úr sjálfs síns hendi, ef svo má að orði komast, það,
sem frelsarinn réttir að öllum gestunum ? Vitanlega hefir
ekki liönd prestsins nein áhrif á sakramentið, heldr höndin
frelsarans, hins ósýnilega, en þó nálæga borðherra sjálfs.
Borðið er hans borð. Hann hefir sjálfr tilreitt það handa
söfnuðinum sínum. Og er sjálfr nálægr veitandi og bless-
andi. Og þar sem ekkert er það í sjálfri innsetning frelsarans
á sakramentinu né í eðli þess, er bendi í áttina til þess, að
prestrinn megi ekki ganga til borðsins með söfnuðinum á