Sameiningin - 01.05.1899, Side 7

39
þennan hátt, þá ætti sannarlega ekkert að vera því til fyrir-
stöðu, ef hann sjálfan langar til þess. J)aö er ekkert sjáan-
legt á móti þessu, nema siSvenjan og tilfinningarnar; en hins
vegar margt, sem mælir meS því.
Oft langar prestinn til þess að vera meS söfnuSinum
sínum til drottins borSs, en ástœSurnar banna honum þaS;
því hann hefir engan embættisbróSur hjá sér. Sjálfs sín
vegna þarf hann þess meS aS ganga oft til guSs borSs. StaSa
hans og trúarlíf, samlíf hans viS guS, krefr þess einmitt. En
honum er þaS ekki hœgt siSvenjunnar vegna. Hún lokar
fyrir honum veginum aS borSinu, nema þá er sérstaklega
stendr á. Hún hamlar honum frá aS njóta blessunarinnar,
sem hann þarfnast svo mjög. Prestinum er líka þörf á því,
aS ganga til guSs borSs meS söfnuSinum sínum, vegna samlífs
síns viS söfnuSinn. þaS þarf aS vermast og styrkjast. Og
hvar væri vænlegra fyrir þaS aS leita sér nœringar en einmitt
viS hiS sameiginlega náSarborS ?
Auk þessa myndi söfnuSrinn sjálfr hafa beinlínis andlegt
gagn af því; — ekki þó aS eins í þeim skilningi, aS allt þaS,
sem verSr prestinum andlega til gagns, hefir söfnuSrinn líka
gagn af. (þaS væri gott, ef söfnuSir vildi hugsa um þaS atriSi
og lærSi aS skilja þaS.) Nei. Mér dettr í hug, aS söfnuSrinn
myndi hafa beinan andlegan hagnaS af því. Ef prestrinn
gengi iSulega til guSs borSs meS söfnuSinum, myndi söfnuSrinn
finna betr til þess en ella, aS prestrinn stœSi ekki í kirkjunni
eins og annars vegar viS sig, eins og gagnvart sér, eins og
einhverskonar leyndardómsfullt djúp væri staSfest á milli sín
og hans, en aS hann væri með sér og væri einn limrinn á
safnaSar-líkamanum, er þyrfti hinnar sömu nœringar viS
og hinir limirnir. þaS myndi líka vafalaust stySja aS því, aS
koma söfnuSinum til aS hugsa um gagnsemi og blessan sakra-
mentisins og kenna honum aS fœra sér þaS betr í nyt. Gott
eftirdœmi hefir líklega æfinlega veriS affarasælasta prédikanin.
Prestarnir ætti, aS því, er altarisgönguna snertir, aS gefa af
sér gott eftirdœmi meS því í verkinu aS sýna þaS, aS þeir
kynni aS meta blessan kvöldmáltíSarinnar og fœrSi sér hana
þess vegna iSulega í nyt. þaS er ekki nema mannlegt, þó