Sameiningin - 01.05.1899, Blaðsíða 8

40
fólk hugsi á þessa leiS: ,,þaö er ekki nauðsynlegra fyrir mig
aö ganga til altaris en fyrir prestinn. Ef hann sjálfr trúir því,
aS þaS sé eins nauðsynlegt og blessunarríkt eins og hann segir,
hví fer hann þá ekki oftar til altaris ? ‘ ‘ En prestarnir þurfa
þá aS geta átt kost á því. þaö vill oft verSa ervitt fyrir prest-
inn aS koma því viS eins og stendr á. Sérstaklega er það á
Islandi víSa mjög ervitt, eins og allir vita. það er ekki æfin-
lega svo létt að komast aS heiman til annars prests eSa aö fá
annan prest til aS koma til sín. Svo undir fyrirkomulaginu,
sem nú er með altarisgöngur prestsins, banna ástœSurnar hon-
um þaS marg-oft. Honum er beinlínis gjört erviðara en öðr-
um fyrir meS að hlýðnast frelsaranum, er segir: ,,TakiS og
etiS“; ,,drekkiö allir hér af“; ,,gjöriS þetta“, og um leiS að
fullnœgja þörf síns trúarlífs. Er nokkur meining í því ?
Og þótt nú prestrinn komist að heiman og fari til annars
prests og sé hjá honum til altaris, þá eru vafalaust margir í
söfnuðinum, sem ekki vita neitt um þaS, en búa sér svo til
sínar hugsanir um altarisgöngur prestsins, án þess að taka
nokkuö ástœður hans til greina. Auk þess gengr hann ekki
með sínum söfnuSi til altaris, þótt hann gangi annarsstaðar
til altaris. SöfnuSrinn hans hefir ekki, aS því er þetta snertir,
dœmið fyrir augunum. Svo fer hann líka og prestrinn á mis
viS þá blessan að fá að vera saman viS drottins borS. Er
þetta ekkert smá-atriði. þá er það stórt atriði, aS lang-flest-
um prestum verðr ekki unnt aS ganga eins oft og þeir þurfa
til altaris, nema þeim sé leyft að gjöra það hjá sjálfum scr
ásamt meS söfnuðum sínum. En ef drottinn leyfir prestinum
þaS, og annaS fæ eg ekki séS, hver eSa livað ætti þá að banna
honum þaS ?
Ef prestrinn gengi meS söfnuðinum til altaris hjá sjálfum
sér, myndi það hjálpa til þess að burtrýma þeirri hjátrú, sem
án efa er til hjá sumum, að gengið sé til prestsins eins og væri
hann sjálfr gestgjafinn við boröiS. þaS myndi stuSla til þess,
aö hann eins og hyrfi betr, en skyggSi ekki á frelsarann, og
altarisgestirnir hefSi betr en nú á sér stað, aS og hygg, á
meövitund sinni þetta: ,,Eg krýp við borðiS drottins míns.
Eg er gestr hjá honum. “