Sameiningin - 01.01.1938, Blaðsíða 4

2
Styrjaldirnar á síðasta ári, ásamt því næsta þar á undan,
eru skilgetin afkvæmi veraldarstríðsins. Siðferðisbönd
sumra þjóðanna hafa slitnað. Réttur bolmagnsins hefir þar
verið eini rétturinn.
Blóð hefir streymt á jörðina. Aragrúi manna hefir
barist á vígvelli. Fjöldi hinna reisulegustu bygginga hefir
hrunið til grunns fyrir sprengivélum nútímans. Heimurinn
heíir séð þurð á miljónum til að bjarga hinum hungruðu; en
engin hindrun er á því að fá biljónir annaðhvort til að verja
sig fyrir grimmum féndum eða þá til að drepa og tortíma.
Menn segja að þjóðunum sumum liggi lifið á landrými, en
hvernig fá þær landrými í þéttbýlustu löndum heimsins?
Þær geta það aðeins með því að drepa alla, eða flesta, sem
þar eru fyrir.
Þetta er þó ekki heildannynd af mannkyninu. Þetta er
aðeins brot. Bæði íslendingar á ættjörðinni og Vestur-fslend-
ingar hafa, af sjálfum sér, alt aðra sögu að segja. í heild
hafa þeir við frið og farsæld að búa og njóta réttlætis og kær-
leika. Ófullkomið er þetta eins og alt mannlegt, en þessi at-
riði lýsa réll tilgangi þess brots mannkynsins, sem vér erum
nokkur hluti af. f þeim flokki má telja Brezka ríkið,
Bandaríkin, Holland, Svissland og ekki sízt skandinavisku
löndin, að meðtöldu íslandi og Finnlandi. Sumir telja að
Svíþjóð hafi beztu stjórnartilhögun í heimi. Um það skal
auðvitað ekkert hér dæmt.
í Canada er enn tilfinnanlegur atvinnuskortur; en það
er ekki fyrir það að stjórnin eða þjóðin vilji harm nokkurs
manns. Skiftar skoðanir eru um það, hvernig helzt verði
bætt úr þessu, en flestir munu hafa einlægan vilja á því að
gjöra alt sem í þeirra valdi stendur, til að ráða bót á erfið-
leikunum. Meiri hluti fólks er að leitast við að vita vilja
Guðs og gjöra hann. f því efni megum vér vel segja: “hlutur
féll oss á yndislegum stað.” Þótt margt sé að, höfum vér
ótvíræða ástæðu til að færa Guði þakkir fyrir umhverfi vort.
Vér höfum allir verk að vinna: dagleg störf lil að sinna,
Drottins boð til að hlýða, einhvern til að hugga, kirkju Jesú
Krists að styðja, náunga til að bjarga, ráð í vandræðum, sem
þarf að finna, efla trúboð nær og fjær, vera samferða mönn-
unum góðir. Að fyrir framan oss er þessi dýrð köllunar vorr-
ar og tækifæra, er þakkarefni. Horfum þá glaðir fram á alt.
Rétt í svip dettur mér ekki í hug neitt, sem betur á við ára-
mótin en það, sem Páll postuli segir í Fil. 4:4-7: “Verið