Sameiningin - 01.01.1939, Qupperneq 6

4
Iega. Og sögur þeirra standa í nánu sambandi við sögu
stofnunarinnar.—
Á björtum sunnudagsmorgni sátu tveir flökkumenn á
bekk í Tomkins Square, austarlega í New York. Annar
var unglingur innan við tvílugt, svo kámugur og illa til
fara, að varla sást á honum mannsmót, nema helzt í aug-
unum, sem voru svörl og tindrandi. Hinn flækingurinn
talaði til hans, en unglingurinn skildi ekki orð. Hann
svaraði á þýzku: “Eg er þreyttur og hungraður.” Eldri
maðurinn hvessir á hann augun, því að hann var Þjóðverji
líka, og spyr: “í herrans nafni, hvaðan ertu?” Pilturinn
sagði honum sögu sína í fáum orðum. Hann hafði komið
til New York með nægilegt íe til að sjá fyrir sér þangað til
hann fengi vinnu. En svo var því öllu stolið af honum.
Hann stóð uppi húsviltur og einmana og hafði sokkið niður
í borgar-vilpuna þangað til þarna var komið. Ef hann væri
svangur, sagði félagi hans, þá væri þeim bezt að heimsækja
Bowery missíónina og vera þar við bænir. “Móðir Bird”
mundi gefa þeim bita á eftir; hún væri vön því.
Þangað héldu þeir. Stór hópur af þeirra líkum, tættur
og rykugur, var að troða sér inn um dyrnar. Þeir flutu
með, og settust utarlega. Drengurinn 1 itaðist um; sjónin
var ekki glæsileg. Inst við gaflinn var gainalt píanó —•
orgelið var þá ekki komið í kapelluna. “Móðir Bird” var
vön að hafa með sér stúlku til að leika sálmalögin þegar
sungið var, en í þetta sinn var stúlkan ekki þar. Spurði
húsmóðirin hvort enginn væri þar inni, sem gæti spilað.
Þá fór um salinn kuldahlátur: Að leika á hljófæri? Þessir
ræflar? Ekki nema það! — Pilturinn spurði félaga sinn
hvað ylli hlátrinum, og þegar hann vissi það, spratt hann
á fætur. Augun leiftruðu. “Ich kann spielen” (eg get
spilað), hrópaði hann. “Hvað þá, þú getur spilað —- þú?”
segir félagi hans. “Spilaðu þá, og þú þarft ekki að kvíða
framtíðinni.” Pilturinn skálmaði inn eftir salnum. Frú
Bird leit á hann undrandi. Hann settist við hljóðfærið og
rendi óhreinum fingrum yfir nóturnar. Svo fór hann að
leika, listaverk eftir Bach, Beethoven, Mendelssohn, Wagner.
Eldri flækingurinn hafði þokað sér inn eftir gólfinu.
“Er hann ekki snillingur?” hvíslar hann að frú Bird. “Það
var eg sem kom með hann hingað. Nú skal eg vera túlkur.”
Svo talar hann til unglingsins: “Þeir vilja syngja númer
21(5.” Það var uppáhalds-sálmur þar í missíóninni, Rescue