Sameiningin - 01.05.1940, Blaðsíða 5

67
það vel l'arið, því trúardeildur eru mjög viðsjárverðar og
ólíklegar til að et'la kristilega heilbrigði. En þær örfa kapp
og evða logndeyðu aðgjörðaleysis, þó oft verði áherzlan
fremur á því að bera hærri hlut en á trygð við hugsjón eða
málefni. Þegar deilur falla niður, má búast við hættu úr
annari átt. Hræðslan við erjur og afleiðingar þeirra getur
svo altekið menn, að þeir sjái ófriðarhættu í öllum fram-
kvæmdum, flýi veruleikann og forðist alla einbeitta fram-
komu, til friðar. í þessu efni er oss veruleg hætta búin á
vfirstandandi tíð. Það er svipað með þetta eins og hernað.
Menn finna til þess margir að hann þyrfti að hverfa, en að
honum loknum er vandinn að fá þjóðirnar eins sameinaðar
um vandamálin eins og þær voru í baráttunni. Nú þegar
deilur eru hjá oss að mestu fallnar niður, sakna menn
gjarna þess kraftar og fjörs, sem í þeim var. Vandinn er
sá, að fá hugi manna og viðleitni engu síður sameinaða um
jákvæða boðun kristilegra hugsjóna í orði og verki. Þelta
er okkar brýnasta nauðsyn eins og ástatt er, en reynist oft
ert'ið í meðferð. Það virðist afkomendum víkinganna oft
tamara að sameinast á móti einhverju en til fylgis við mál-
stað. Hið síðara er ekki eins áberandi, en frá kristilegu
sjónarmiði þó höfuðatriðið.
Annar hugsunarháttur frá því sem var á frumbýlings-
árunum, er áberandi. Þá var oft erf'itt aðstöðu og það einnig
í kristilegum félagsmálum. En það sakaði ekki mjög vegna
öruggrar trúar á betri dag framundan, sem lýsti leið. Þetta
viðhorf hefir orðið fyrir hnekkjum. i veraldlegum og and-
legum efnum gætir nú meira hiks í framtíðarvonum. Menn
finna til þess mjög að alt sé í óvissu. Vitanlega var nægt
tilefni til slíkrar hugsunar áður fyr, ef að því hefði verið
gefið undir fótinn. En það var ekki j)á til siðs. Nú hlæs
úr annari átt. Skiftir þetta miklu máli í meðlerð þeirra
vandamála, sem eru fyrir hendi, og í því að rækja kirkju-
legt starf alment. Hvernig sem menn gera sér grein fyrir
þessu er staðreyndin hin sama.
Ekki er að því miðað að gera lítið úr erfiðleikunum,
sem nú eru. Vandkvæðin hafa breyzt en ekki horfið. ís-
lenzku bygðirnar margar hinar eldri eru að ganga í sig og
dreyfing fólks af íslenzkum stofni um alla hemisálfuna að
aukast mjög. Samfara j)essu er að minka meðvitund um
þörf á íslenzkum félagsskap fremur en hrein-amerískum og
því að halda hópinn. Erfitt árferði hefir líka gert óhægt
um félagsíeg átök, sem þarfnast ákveðinn og áframhaldandi