Sameiningin - 01.03.1943, Side 7

37
fram gengur af Guðs munni. Hún takmarkar áhuga sinn
og starfsemi við sambúð mannanna sín á milli, en gætir
ekki þess grundvallarsannleika að sú sambúð verður aldrei
bróðurleg fyr en menn læra að þekkja föður vor allra sem
er á himnum, og kosta kapps um að móta framkomu sína
að vilja hans.
Andspænis hinni grófu efnishyggju, og hinni mildu
mannúðarstefnu, og öllum straumum og stefnum í hugar-
heimi mannanna sem hasla sér völl innan hins tímanlega
mannlífs, stendur heildarstefnuskrá kristindómsins, sem
nær yfir allar stefnur, og yfir alla tilveru mannsins. Krist-
indómurinn hefir fyrirheit, bæði fyrir þetta líf og hið til-
komanda. En maðurinn lifir ekki á brauði einu saman.
Hann getur að vísu haldið við líkamslífi sínu á þann hátt,
en um verulega ánægjulegt og farsælt líf getur þá fyrst
verið að ræða er maðurinn gjörir sér það ljóst að hann er
meira en dýr merkurinnar, að hann hefir ekki aðeins lík-
ama, heldur og sál, að hann er ekki skapaður aðeins fyrir
skamma dægurdvöl til að keppa um gull og glingur, held-
ur miklu fremur til eilífs lífs og samfélags við Guð. Það
er andinn hið innra með oss sem er hinn eiginlegi persónu-
leiki vor, og ef menn vilja lifa giftusamlega verða þeir
þess vegna að taka tillit til þeirrar næringar sem andinn
þarfnast. Menn þurfa ekki að kafa djúpt til að finna þann
mikla mun þeirrar fæðu sem svalar þörfum líkamans, og
hinnar sem nærir hið andlega eðli mannsins, sálarlífið, til-
finningalífið, samvizkuna og viljann.
Maðurinn lifir ekki á brauði einu saman, heldur á sér-
hverju orði sem fram gengur af Guðs munni.” íslenzka
sálmaskáldið hafði glöggan skilning á þessum sannieika
er hann spurði í sálminum:
Hvað stoðar þig alt heimsins góz og gæði,
og gull og silfur, skart og dýrleg klæði,
er ber þú utaná þitt dauðlegt hold?
Hvar liggur það þá líkaminn er dauður,
og langt frá öllu prjáli hvílir snauður
í myrkri mold?
Og svarið er augljóst. Það stoðar alls ekki neitt, þótt
menn hafi eignast alt þetta ef þeir hafa vanrækt þroska
sálar sinnar. Manninum ber að lifa af sérhverju orði sem
fram gengur af Guðs munni. Nú er það ljóst að Guð hefir
talað til vor mannanna með mörgu móti, en síðasta og