Sameiningin - 01.12.1926, Síða 22

372
honum loks eins og strandgóssi upp í fjöru.einhversstaðar ■— eng-
inn veit ;hvar. Tækifæri og möguleikar æfi hans til að vinna góS
og drengileg verk, og marka spor viS tímans' sjá eftir getu sinni
og hæfileikum, verða honum fólgnir fjársjóÖír, sem óvætti og
drekar ótta og hugleysis bægja honum frá aS gjöra sér og öSrum
arðherandi. Og hæfileikar hans og kraftar verSa eins og kon-
ungborin börn í álögum og tröllahöndum, bandingjar, sem enginn
leysir.
En hinn, sem er áræðinn, sá þorir að taka á sig áhættuna viS
það að vera heill maSur, sjálfum sér og GuSi trúr. Hann lætur
engan ótta bægja sér af þeirri braut. Hann tekur sér til fyrir-
myndar, karlmenskudæmi víkinganna, er fornsögur vorar segja
frá, þeirra er brendu skip sín, er þeir stigu á land þar s'em þeir
ætluðu að leggja til höfuSorustunnar og sigra og leggja undir sig
ríkið eSa falla aS öðrum kosti. Það er aS visu dæmi frá liðnum
tíSum, dæmi frá gjörólíkri öld þeirri er nú lifum vér á, dæmi um
afburSamenn að djörfung og áræði, dæmi úr heiðinni sögu. En
þótt nú s'é öldin önnur, þótt nú sé meS öðrum vopnum vegið og
önnur sigurlaun að fá, þótt aíburSamenn sé fáir, eins og jafnan
hefir verið, og þótt hin kristna karlmenskuhugsjón beri mildari og
helgari svip en hin heiSna, þá er þó enn nóg tækifæri til að drýgja
dáS karlmenskunnar. Enn er brýn þörf á áræSi, áræði til aS heyja
höfuðorustu lífsins, sigra og leggja undir sig ríkið í kristilegum
skilningi. Nú er þörf að leggja GuSi til, berjast fyrir sigri ríkis
hans. Nú og jafnan er þess þörf, aS vera trúr því bezta, sem
Guð gaf hverjum manni og berjast meS hugdirfS konungsins
Krists fyrir sigri Guðs ríkis 'í sjálfum sér og meðal bræSra og
systra í þjóð sinni. Nú er þörf aS lifa sem endurleystur maSur,
vita syndir sínar fyrirgefnar og öSlast í þeirri vissu það áræSi er
segir: Statt upp og gakk og drýgðu dáð !í GuSs ríki! Og, ef á
þarf að halda: Gjörðu einmitt það sem þú ert smeikur viS aS
hætta á!
íslendingur! Kristur kallar á áræSið í sál þinni, áræði vík-
ingsins, áræSi landnemans, er fer í fjarlægt land til að reis'a sér
bygSir og bú í óyrktri auðninni. Beittu kristilegu áræSi til þess
að rækta gróður og grafa gull úr jörSu eðlis þíns og bræSra þinna.
Hin íslenzka lund á bæSi frjóa mold og málmauðug fjöll. Þar er
mikiS andlegt starf óunnið, aS vinna það auðuga land Guði til
handa, og rækta þar sæSi Jesú Krists.
Guð gefi að áræði og karlmenska islenzks lundarfars megi
bera þann helga og milda svip, er endurspeglar dýrS Drottins vors
Jesú Krists, er var áræðnastur allra!