Sameiningin - 01.07.1922, Blaðsíða 25

217
Sízt vil eg gera ráS fyrir, að vér eigum marga menn, yngri
eða eldri, er taka vildu þátt í athæfi félaga Thorntons, eða í
einhverri svipaðri óhæfu. Mig langar helzt til að vona, að vér
eigum ekkert af slíku fólki. En eg er sárhræddur um, að vér
eigum ekki svo fátt af fólki, seln líkt sé ástatt fyrir og karli
einum i New York, er blöð gátu um árið 1916.
Karl þessi var áttræður að aldri, vinalaus og allslaus, að
því er hann vissi bezt. Hiafði hann sótt um vist í fátækrahæli
elnu, og var að láta ofan í skrinu sína fatagarma og annað smá-
vegis, er hann átti. Kunningi hans var að hjálpa honum. Er þeir
höfðu verið að þessu stundarkorn, sér kunninginn stóra bók á
hyllu uppi undir þaki í kofanum, seildist til hennar og ætlar aö
taka ofan, en sökum fádæma þykkrar húðar af ryki og skúmi,
er á bókinni var, missir hann handfestu á henni og hún fellur
niður á gólf. Við fall bókarinnar opnaðist hún og út féllu
nokkrir bankaseðlar. Kunningi gamla mannsins fór að verða
forvitinn, þrífur bókina upp, opnar hana rækilega og tínir út
úr henni $5,000 í góðum og gildum Bandaríkja bankaseðlum.
Skoðar hann síðan bókina rækilega. Þetta var þá stór og göm-
ul “familíu” biblía, i afar vönduðu bandi og læst með silfur-
spöngum. Gamli maðurinn gat engu orði upp komið fyrst í
stað, svo forviða varð hann. Við rannsókn kom það upp, að
föðursystir gamla mannsins, er andast hafði árið 1874, hafði í
erfðaskrá sinni gefið honum “familíu” bibliuna, “með öllum
þeim fjársjóðum”, sem í henni væru. Sá, er gjöfina þáði,
bjóst vist við, að með “fjársjóðum” væri ekki átt við neitt ann-
að en innihald bókarinnar. í þá fjársjóðu þótti honum ekkert
varið. Fleygði hann bókinni því upp á hyllu og þar hafði hún
hvílt óhreyfð í 42 ár. Nú fékk hann þó loksins hina sýnilegu
fjársjóðu, er bókin geymdi, og þurfti ekki að flytja burt, eins
og hann hafði ætlað sér. En fjársjóðuna ósýnilegu, sem föð-
ursystir hans hafði ætlað að draga athygli hans að og koma
honum til að þykja vænt um, með því að láta hann finna þar
einnig jarðneska fjársjóðu, þá hafði hann enn ekki eignast.
Hvort veslings gamli maðurinn náði nokkurn tíma traustum
tökum á fjársjóðunum hinum dýrmætu, þei'm er “mölur og ryð
fær eigi grandað”, um það getur sagan alls ekki.
Verði þvi nú ekki framgengt hjá oss, að vér getum fengið
mætur á orði Guðs, þá er naumast við því að búast, að boð-
skapurinn, sem bygður er á því orði, verði heldur mjög vin-
sæll. Mun það og vera allvíða, því miður, að boðskapur, sem
að mestu, ef ekki að öllu, er laus við að vera boðskapur um