Sameiningin - 01.02.1918, Side 4

354
Hann skelfdist. Hann tirylti við kvölunum. Alt veikt og-
mannlegt sem í honum var, hrópaði og baðst undan kvöl-
unum og dauðanum. Þetta hlýtur að fá á oss. Yér meg-
nm ekki a;tla, að Jesús hafi, vegna g-uðdóms síns, verið
hafinn upp vfir sársauka og kvíða mannlegs lijarta. Eins
og freistingin var honum veruleg freisting, svo var kvöl-
in, liæði á líkama og sál, sönn og veruleg. Hann kveið
fvrir pínunni og krosskvölunum, eins og hver maður í
hans sporum liefði.gert. Það er undursamlegt viljaþrek og
skyldurækni, sem knýr liann, þrátt fyrir þetta, til þess að
ganga fúslega út í píslirnar. Hann hætir óðara við: “nei,
til þess kom eg til þessarar stundar”. Meðvitundin er lif
andi ljós um það, að það, sem nú á fram að koma, sé
eftir Guðs fyrirhuguðu alvizku-ráði. Hann veit hver
stund það er, sem hann nú er kominn að, liann veit að
það er stundin, sem faðirinn frá upphafi lieirns hefir
ákveðið sem lausnarstund mannkynsins; sú stund að for-
tjaldið rifni, sem varnar börnum mannanna inngöngn í
hið allra helgasta í náðar-faðmi hins eilífa föður; sú
stund, að hann sjálfur, hinn xitvaldi Guðs, hinn eingetni
sonur föðursins, skuli verða hvorttveggja í senn: frið-
þægjarinn og friðþægingarfórnin. Við þessa meðvitund
hverfur kvíðinn og kvölin. Hann sér ekki og veit ekki
annað en Guðs dýrð. Og nú biður hann: “Faðir gjör
nafn þitt dýrlegt”. Biður þess eins, að nú megi fyrir
sig og þá þraut, sem hann er kvaddur til að vinna, nafn
föðurins verða dýrlegt; að það fái komið í ljós og allur
lieimurinn fái séð það, hve dýrlegan föður mennirnir
eiga, himneskan föður, sem elskar þá svo vel, að hann
leggur alt í sölurnar fyrir þá, fórnar öllu fyrir þá. Það
er eins og frelsarann hafi langað til þess, að lauga sig
sérstaklega í dýrð föðurins, um leið og hann gekk út í
píslirnar. Hann vildi liafa það síðast fyrir augunum,
sem honum var fyrir öllu: dýrð föðurins, og vita það,
að með því verki, sem honum nú bar að vinna, yrði nafn
föðurins dýrlegt. Þá var ljúft að líða og ljúft að deyja
— líða og deyja föðurnum á himnum til dýrðar. Og
hann hlaut bænhevrslu. “Þá kom rödd frá liimni: Ba>ði
hefi eg gjört það dýrlegt og mun aftur gjöra það dýrlegt”.
Það var honum sem veganesti út á brautir kvalanna,